Ο τρόπος του Μίτσελ

Ο τρόπος του Μίτσελ

Κι αφού ρίξαμε μια ματιά στον Στέφενς και σε όσα συνέβησαν στο Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ, πάμε να δούμε και τον Μίτσελ. Όχι όσον αφορά το θρίαμβο επί του Δικεφάλου, αλλά με μια συνολική ματιά, κυρίως με βάση τα όσα έχουμε πει στο παρελθόν γι’αυτόν.

Παρελθόν

Όσοι μας κάνετε την τιμή να επισκέπτεστε συχνά τη στήλη προφανώς και θυμάστε αρκετά απ’αυτά. Για όσους δεν τα είχαν διαβάσει ή δεν τα θυμούνται, δεν έχω πρόβλημα να τα επαναλάβω. Έχουμε μιλήσει για έλλειψη σταθερού σχεδίου, για το γεγονός πως πχ πριν από κάθε ευρωπαϊκό παιχνίδι δεν ξέραμε τι να περιμένουμε όσον αφορά την αγωνιστική φιλοσοφία του Ολυμπιακού, πως δεν διακρίνονται σταθερές που να φανερώνουν αυτοματισμούς, να προσδίδουν αγωνιστική ταυτότητα, ένα πάγιο σχέδιο σε εξέλιξη.

Όταν σε κείμενο κάναμε μια ανάλυση του τι εστί Παρί, Άντερλεχτ κτλ, σημείωνα πως δυσκολεύομαι να κάνω κουβέντα για το πως θα κατέβει να παίξει ο Ολυμπιακός. Εξηγούσα πως στα δικά μου μάτια, η διάταξη και τα πρόσωπα είναι σημαντικά, αλλά η σημασία τους δεν είναι μεγαλύτερη απ’τη συνολική φιλοσοφία μιας ομάδας, απ’τα “θέλω και μπορώ” που γίνονται πάγια με τον καιρό. Μπορεί να κάνω λάθος, μπορεί να διαφωνείτε, αλλά έτσι το βλέπω συνολικά, είτε μιλάμε για τον Ολυμπιακό είτε για τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Το συγκεκριμένο πρίσμα το έγραψα αρκετές φορές. Σταμάτησα να το κάνω γιατί η επανάληψη έχει και ένα όριο, αλλά κυρίως γιατί αποδέχθηκα πως εδώ το έργο είναι διαφορετικό. Δεν έχει νόημα να ζητάς από έναν προπονητή πράγματα που δεν είναι διατεθειμένος να κάνει, ειδικά όταν πια είναι ξεκάθαρο πως δεν δουλεύει έτσι.

Διαφορές

Συμβαίνει και με τους ποδοσφαιριστές. Δύο παίκτες που παίζουν μπροστά απ’την άμυνα στο ρόλο του εξαριού μπορεί να είναι τελείως διαφορετικοί. Ο ένας μπορεί να έχει όσον προσόν την τακτική τοποθέτηση και κυρίως την πρώτη πάσα που βάζει σε λειτουργία τη μηχανή της ομάδας, ο άλλος το διαγώνιο τρέξιμο και τη σκληράδα στα μαρκαρίσματα που θα δώσει αμυντική ασφάλεια.

Μπορούμε για ώρες να συζητάμε για το τι είναι σημαντικότερο, τι μας αρέσει περισσότερο, αλλά όταν η κουβέντα φτάνει σε πρόσωπα και σε ομάδες, τότε η κουβέντα αλλάζει. Δεν έχει νόημα πια να λες “εγώ θα προτιμούσα παίκτη με άλλο στιλ”. Αποδέχεσαι πως αυτός που παίζει κάνει διαφορετικά πράγματα και αποφασίζεις να τον βλέπεις πια περισσότερο με βάση αυτά που προσφέρει, παρά με αυτά που δεν προσφέρει.

Στιλ

Σε μια αποστροφή του λόγου μου σε μια συζήτηση που είχαμε στον αέρα της SUPER BALL με τον Παντελή Διαμαντόπουλο πριν από αρκετές εβδομάδες του είπα πως “ο Μίτσελ δεν είναι προπονητής, είναι διαχειριστής”. Εννοείται πως το νόημα της φράσης δεν αφορούσε την ιδιότητα του Μίτσελ, που προφανώς και είναι προπονητής, αλλά τον τρόπο που αντιλαμβάνεται το ρόλο του.

Δεν πιστεύει σε τακτική συνέπεια, plays που δουλεύονται με σκοπό να επαναληφθούν, φιλοσοφία με ξεκάθαρες γραμμές που (επιχειρείται να) εμφανίζονται σε κάθε αγώνα, αναγνωρίσιμο παιχνίδι, κτλ. Αντιλαμβάνεται πως το σημαντικότερο κομμάτι της δουλειάς του είναι η καλή ατομική κατάσταση των παικτών, των οποίων η ποιότητα θα κάνει τη διαφορά, αν τοποθετηθούν σωστά στο χώρο, με ένα σχετικά απλό σχέδιο να εκτελέσουν.

Υπάρχει κι αυτή η προσέγγιση, φάνηκε σχεδόν απ’την αρχή και έγινε πιο ξεκάθαρη με την πάροδο του χρόνου. Πάνω-κάτω τα ίδια είπαμε και με τον Αντώνη Καρπετόπουλο σε κουβέντα που είχαμε και πάλι στη SUPER BALL (01:49:00) μετά το ντέρμπι της Λεωφόρου. Με μεγαλύτερη σιγουριά πλέον, ο Αντώνης έκανε τον ίδιο διαχωρισμό, προσθέτοντας το εξής: “Προσοχή, τέτοιοι προπονητές, που αντιλαμβάνονται έτσι το ρόλο τους, κατά καιρούς έχουν πετύχει κι έχουν κερδίσει πολλά”.

Καθρέφτης

Αυτά επισημαίναμε και στη στήλη πριν καιρό, αυτά είδαμε και στο χορτάρι. Απόλυτος καθρέφτης, τα ματς στον όμιλο του Champions League. Το κάθε ένα απ’τα τέσσερα που έχει δώσει ο Ολυμπιακός αποτελεί από μόνο του μια αυτοτελή ιστορία. Δεν μπορείς να βρεις κοινά στοιχεία ανάμεσα στην πρεμιέρα με την Παρί, το ματς-ροντέο στις Βρυξέλλες όπου τεράστια αμυντικά κενά δεν εμπόδισαν μια μεγάλη νίκη, το πραγματικά καλό παιχνίδι στη Λισαβόνα, με τον καλύτερο φετινό Ολυμπιακό σε άμυνα και επίθεση να χάνει τη νίκη λόγω βροχής και ενός λάθους, και στο τελευταίο ματς με την Μπενφίκα, όπου στην ουσία δεν λειτούργησε σχεδόν τίποτα κι η ομάδα νίκησε μετά από ένα 90λεπτο σφυροκόπημα.

Για να δούμε τη διαφορά με “ομάδες προπονητών”, αρκεί να θυμηθούμε αυτές του Βαλβέρδε και του Ζαρντίμ, παρότι οι διαφορές στη φιλοσοφία τους ήταν τεράστιες. Αμφότεροι, όμως, παρουσίασαν μια ομάδα που ήταν σταθερή στα “θέλω και μπορώ” στους αγώνες στον όμιλο. Προφανώς και δεν τα πήγαν το ίδιο καλά σε όλα τα ματς, προφανώς και υπήρχαν τακτικές διαφοροποιήσεις, όμως η συνολική εικόνα και φιλοσοφία ήταν εμφανής σε κάθε ματς.

Κανείς δεν πέρασε στον όμιλο, ο Μίτσελ θα το κάνει. Εννοείται πως η σύγκριση δεν γίνεται για να προκύψουν καλύτεροι και χειρότεροι. Διαχειρίστηκαν διαφορετικά ρόστερ, είχαν διαφορετικούς αντιπάλους, οι λεπτομέρειες άλλους ευνόησαν κι άλλους αδίκησαν. Τους βάζουμε δίπλα-δίπλα για να φανεί πως η διαφορά του Ζαρντίμ με τον Βαλβέρδε ήταν στη φιλοσοφία παιχνιδιού και η διαφορά του Μίτσελ και με τους δύο είναι πως δουλεύει με τελείως διαφορετικό τρόπο.

Πίστωση

Ελπίζοντας πως το πρίσμα είναι πιο ξεκάθαρο, επιστρέφουμε στον Μίτσελ. Θεωρώ πως αυτά που δεν κάνει αποτυπώθηκαν στο χορτάρι. Το ίδιο μπορεί και πρέπει να ειπωθεί και για αυτά που κάνει.

Οι παίκτες του Ολυμπιακού βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση, που προφανώς πιστώνεται στον Ισπανό. Το ίδιο ισχύει και για την διαχείριση του ρόστερ, αφού η δικαιοσύνη και η προσωπικότητα που βγάζει στις επιλογές του έχουν δύο εμφανή αποτελέσματα: οι παίκτες τον λατρεύουν για το δίκαιο της ματιάς του κι ο Μίτσελ έχει καταφέρει να έχει ετοιμοπόλεμο έναν σημαντικό κορμό ποδοσφαιριστών. Με το πολύ μεγάλο ρόστερ που έχει είναι δεδομένο πως κάποιοι θα έμεναν στο περιθώριο (Μεντζανί, Εντινγκά, Γιαταμπαρέ), όμως είναι ήδη αρκετοί αυτοί που είναι σε καλή κατάσταση, σε θέση να προσφέρουν όποτε χρειαστεί, όπως και αυτοί που αναδείχθηκαν.

Οι αγωνιστικές τακτικές επιλογές έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Κάποιες φορές ο Μίτσελ δεν το σκέφτηκε καλά το πράγμα, σε κάποιες άλλες οι σκέψεις του ήταν απολύτως επιτυχημένες. Δεν θα τον κρεμάσω για τα λάθη, δεν θα τον αποθεώσω για τα σωστά: αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, κάποια βγαίνουν, κάποια όχι. Πιο σημαντικά είναι τα πάγια, αυτά που είδαμε στην προηγούμενη παράγραφο κι αυτά ο Μίτσελ τα πιστώνεται στο 100%.

Ταμείο

“Α, τώρα είναι καλός ο Μίτσελ”, θα σκεφτούν κάποιοι. Το πρίσμα δεν αλλάζει. Εξακολουθώ να προτιμώ προπονητές που μπορούν να κάνουν και αυτά που κάνει ο Ισπανός και αυτά που δεν κάνει, καθώς θεωρώ το έργο τους πιο σημαντικό και την επιλογή τους πιο δύσκολη. Σημασία φυσικά δεν έχει η προτίμησή μου, αλλά η πραγματικότητα. Κι αυτή λέει πως ο Μίτσελ κάθεται στον πάγκο και με τον δικό του τρόπο πέτυχε όσα πέτυχε μέχρι στιγμής.

Στον τομέα της διαχείρισης του έμψυχου δυναμικού και της κατάστασης των παικτών, ο βαθμός του είναι πολύ υψηλός. Στις μεμονωμένες τακτικές προσεγγίσεις αγώνων, στάθηκε τυχερός όταν οι επιλογές δεν ήταν καλές κι η εικόνα ανησυχητική και δεν τις πλήρωσε (Άντερλεχτ και Μπενφίκα εντός), και είδε τις σωστές του σκέψεις να επιβραβεύονται 100% στο χορτάρι (Μπενφίκα εκτός, ντέρμπι με ΠΑΟΚ).

Ένσταση, διαφωνία ή συμφωνία, απολύτως ευπρόσδεκτη στα σχόλια.