Ο ρόμβος της αποτυχίας και οι Σπαρτιάτες του ΠΑΟΚ

Μετά το 2-2 με τον ΠΑΣ, το τροπάρι για τον Μίτσελ ήταν σταθερό. Καθόλου τυχαία, τα αθλητικά ΜΜΕ κατακλύστηκαν από αναφορές στο γεγονός πως “δεν παίζει με εξτρέμ, βάζει μόνο έναν, κτλ”. Με τον Λεβαδειακό “τα εξτρέμ άλλαξαν το ματς και πρέπει να σταματήσει το πείραμα με τον Αφελάι” και μετά ήρθε το ματς με τον Πανιώνιο να σταματήσει για λίγο την κουβέντα για τον Ολλανδό, που ήταν άφαντος, και να τη μετατοπίσει στον Ντοσεβί, που είχε βρει επιτέλους την πρώτη του ασίστ, έστω και με μια σέντρα δεκάδες μέτρα μακριά απ’τον Μήτρογλου.

Και έρχεται το ματς στη Μυτιλήνη και ο Μίτσελ αναγκάζεται απ’τις απουσίες να παίξει με ρόμβο! Διάταξη δηλαδή που εξ ορισμού καταργεί εντελώς την παρουσία παικτών στο πλάι της επίθεσης. Ο Ολυμπιακός κερδίζει 5-0, ο Μπενίτες σκοράρει δις και κερδίζει και πέναλτι, όλα καλά, όλα ανθηρά.

Απόδειξη αποτυχίας

Στην ουσία τώρα. Ο ρόμβος που είδαμε στη Μυτιλήνη και κυρίως η υποδοχή που έτυχε από κόσμο και Τύπο είναι απόδειξη αποτυχίας. Αποτυχίας στις καλοκαιρινές επιλογές που έγιναν στις θέσεις πίσω απ’τον επιθετικό. Έφτασε η διακοπή των γιορτών και ο Ολυμπιακός έχει πάρει 2 γκολ και 1 ασίστ απ’τον Αφελάι (δύο εξ αυτών στο ίδιο ματς), μηδέν γκολ και 1 ασίστ απ’τον Ντοσεβί, μηδέν γκολ και 1 ασίστ απ’τον Γκαζαριάν και 1 γκολ και καμία ασίστ απ’τον Ντουρμάζ. Ο Φορτούνης δεν μπαίνει στην εξίσωση γιατί ακόμα και στο πλάι λειτουργεί ως επιτελικός μέσος.

Το θέμα δεν είναι το πως πήγε ο ρόμβος με την Καλλονή και το πως προέκυψε. Το θέμα είναι πως το 4-3-1-2 αφήνει έξω όλους τους παίκτες που παίζουν στο πλάι και δεν υπάρχει κανείς που να λέει “ναι, αλλά έτσι μένει έξω ο τάδε παίκτης και ο τάδε παίκτης”. Γιατί ποιος θα λείψει και θα εγείρει ζήτημα, θα προκαλέσει συζήτηση και ενστάσεις; Όσοι αναφέραμε, όλοι μαζί, δεν έχουν τα 4 γκολ και τις 7 ασίστ που είχε ο Κάμπελ πέρσι τέτοια εποχή.

Αυτός είναι, με ή χωρίς ρόμβο

Ξαφνικά και τυχαία ήρθε ο ρόμβος, αλλά στην ουσία αυτό το 4-3-1-2 αποτυπώνει τον φετινό Ολυμπιακό. Γεμάτος άξονας με μέσους που ο καθένας έχει να δώσει κάτι διαφορετικό, γιατί εκεί ενισχύθηκε σωστά φέτος ο Ολυμπιακός, ακραία μπακ που (ούτως ή άλλως, όλη τη σεζόν) δίνουν το πλάτος στην επίθεση και παίζουν όλη τη γραμμή, ένα δεκάρι (ο Τσόρι) που όλα περνάν απ’τα πόδια του και δύο φορ “ελπίδες”: ο “παλιός” με την ελπίδα πως θα γίνει όπως παλιά, ο “νέος” με την ελπίδα πως θα δείξει πως αξίζει.

Με ρόμβο ή χωρίς, αυτός είναι φέτος ο Ολυμπιακός, μαζί βέβαια και με τα προβλήματα στο κέντρο της άμυνας, που δεν νομίζω πως χρειάζονται υπενθύμιση και ανάλυση. Ο ρόμβος αντιμετωπίστηκε ως “η σωστή λύση”, αφού ο Τύπος πάντα βιάζεται να δείξει το λάθος και το σωστό, λες και οι διατάξεις μπορούν, έτσι απλά, χωρίς δουλειά, να φτιάχνουν ή να χαλάνε πράγματα.

Δύο σημειώσεις

Το μέλλον θα δείξει τι θα είναι ο ρόμβος για τον φετινό Ολυμπιακό, δεν βιαζόμαστε. Μέχρι τότε, δύο σημειώσεις. Επειδή ο Αφελάι δεν πρόκειται να “καεί” με την ίδια ευκολία που αυτό συμβαίνει για τους άλλους εξτρέμ, θα ήταν ενδιαφέρον να τον δούμε ως παρτενέρ ενός εκ των φορ στο επιθετικό δίδυμο. Έκρηξη δεν έχει, παίκτη δεν περνάει, περιοχή δεν πατάει, αλλά τεχνική και τελείωμα θα έχει πάντα, το έδειξε άλλωστε στα δύο γκολ του Champions League. Ενδιαφέρον θα έχει να τον δούμε “γύρω” απ’τον φορ.

Δεύτερη σημείωση. Ναι, έκανε ο,τι έκανε ο Μπενίτες στο δεύτερο ημίχρονο, “ξεμπούκωσε” ο Ολυμπιακός με την Καλλονή, αλλά στη συνολική λειτουργία δεν άλλαξαν πολλά και δεν γινόταν να αλλάξουν ξαφνικά. Απόδειξη: δύο μεγάλες φάσεις έκανε ο Ολυμπιακός στο 1ο ημίχρονο και οι δύο ήταν από σέντρες στο πλάι, στο γκολ του Μανιάτη και την κεφαλιά-άουτ του Μήτρογλου. Και υποθέτω το ξέρετε, σέντρες από χαμηλά δεν είναι δουλεμένος τρόπος επίθεσης, είναι αυτό που καταλήγει να κάνει οποιοδήποτε γκρουπ παικτών αν τους στείλεις να παίξουν.

Προσεκτικός ΠΑΟΚ

Ο ΠΑΟΚ πήγε στη Λιβαδειά με τη γνωστή αναγκαιότητα νίκης που έχει επιβάλει ο Αναστασιάδης και ο πρωταθλητισμός του, μεγεθυμένη απ’το γεγονός πως ο Ολυμπιακός είχε προσπεράσει το βράδυ του Σαββάτου. Στο preview το ερώτημά μας αφορούσε την αγωνιστική προσέγγιση του ΠΑΟΚ: θα έμπαινε στο ματς όπως μπήκε (και το πλήρωσε) στην Ξάνθη και στα Γιάννενα ή θα επέλεγε μια πιο συντηρητική τακτική για να μην τον πιάσουν κορόιδο στην κόντρα;

Η αρχική διάταξη μπορεί να είχε την ταυτόχρονη παρουσία των Αθανασιάδη, Σαλπιγγίδη, Παπαδόπουλου και Περέιρα, αλλά ο ΠΑΟΚ όντως μπήκε πιο υποψιασμένος. Για να κερδίσει, αλλά όχι με το τέρμα το γκάζι, σε ένα αμάξι χιλίων προβλημάτων , όπως λέγαμε και την Παρασκευή. Όχι με κενά, όχι με όλη την ομάδα μπροστά να παίζει σαν να είναι τα τελευταία 15 λεπτά του αγώνα και όχι τα πρώτα.

Κέρδισε σε συνοχή, έχασε σε επιθετική απειλή. Ισορρόπησε την απώλεια μπροστά με τον τρόπο που έμενε: βρήκε γκολ από στημένη φάση. Ο Ρατς επέστρεψε και μαζί μ’αυτόν οι πολύ καλές εκτελέσεις, άσχετα αν τα γκολ δεν ήρθαν με άμεση επαφή μετά τις σέντρες του.

Προβλήματα

Και μετά ήρθαν τα προβλήματα. Ο ΠΑΟΚ ούτως ή άλλως κατέβηκε για άλλη μια φορά με πειραματικό δίδυμο στόπερ (Βίτορ-Τζαβέλλας) και ήταν αναγκασμένος να επιστρατεύσει τον Μαντούρο στον άξονα. Οι γνωστές φετινές, τραβηγμένες απ’τα μαλλιά επιλογές.

Η αποβολή του Τζαβέλλα, τον έφερε να παίζει με στόπερ τον Σκόνδρα, τον Σαλπιγγίδη δεξί μπακ και τον Κλάους δεξί χαφ σε ένα 4-4-1. Ακόμα κι αυτά, τα έχουμε ξαναδεί. Μετά ήρθε και ο τραυματισμός του Βίτορ για να παίξει ο ΠΑΟΚ στο τελευταίο μισάωρο με Σαλπιγγίδη δεξί μπακ και δίδυμο στόπερ τους Ποζατζίδη-Σκόνδρα. Σαν να παίζει η Μπαρτσελόνα με άμυνα που έχε Πέδρο-Ινιέστα-Τσάβι, τέτοια ύψη.

Κατηφόρα

Ο Δικέφαλος δεν είχε δυνάμεις και ήθελε να “πατήσει” στο 2-0, ο Λεβαδειακός “μύρισε αίμα” και πίστεψε πως γίνεται. Φάσεις, συνέχεια, με ευκολία και ο ΠΑΟΚ να πανικοβάλλεται, παρά το προβάδισμα των δύο γκολ. Νομοτελειακά ήρθε το 1-2, νομοτελειακά και το δράμα μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή.

Και ναι, ο Παππάς έβαλε το χεράκι του για να κατηφορίσει το γήπεδο, ήταν εμφανές. Όμως, δεν την ξεκίνησε αυτός την κατηφόρα, αλλά τα προβλήματα του ΠΑΟΚ, που μεγάλωσαν ακόμα περισσότερο κατά τη διάρκεια του αγώνα και έδωσαν το δικαίωμα στον Λεβαδειακό να πιστέψει πως γίνεται. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ υπερέβαλαν εαυτούς για να κρατήσουν τη νίκη, αλλά δεν ήταν καθόλου υπερβολική η εικόνα τους στη λήξη, όταν πανηγύρισαν σαν να είχαν κερδίσει μια μεγάλη πρόκριση, σαν να είχαν κάνει υπέρβαση.

Διαιτησία

Ο Άγγελος “ξέσπασε” αμέσως μετά τη λήξη, αλλά συγκρατήθηκε και δεν “έκανε Αναστασίου”. Είπε μόνο 3-4 λέξεις στη flash-interview και φρόντισε να ηρεμήσει και να μην πει κουβέντα στη συνέντευξη Τύπου, πιστός στη γραμμή που κρατάει απ’την αρχή. “Τέρμα οι δικαιολογίες”.

Όμως, για πρώτη φορά φέτος, η μουρμούρα πέρασε στις δηλώσεις των παικτών. Ο Σκόνδρας μίλησε για εριστική διαιτησία, ο Ρατς για πράγματα έξω απ’τη φαντασία του, ο Σαλπιγγίδης για φάουλ που δεν ήταν, με την παραμικρή επαφή. Το έχουμε πει ξανά, το λέμε και τώρα. Δεν έχει σημασία το δίκιο ή το άδικο. Σημασία έχει να μην ασχολείται μ’αυτά το ποδοσφαιρικό τμήμα. Το έχει πετύχει ο Αναστασιάδης απ’την αρχή της σεζόν, οφείλει να το διαφυλάξει, ειδικά τώρα που έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του σε λόγια/σκέψεις παικτών.

Σαν να τερμάτισαν σε μαραθώνιο

Ο ΠΑΟΚ επέστρεψε σ’αυτό που τον ανέβασε φέτος: στις νίκες μακριά απ’την Τούμπα, μετά από δύο βαριές ήττες σε έδρες που πέρσι είχε φύγει με το διπλό. Πάει στη διακοπή με προβάδισμα, με τεράστια την ανάγκη ξεκούρασης, σωματικής και πνευματικής.

Οι διοικούντες την ομάδα δικαιούνται να είναι ευχαριστημένοι τόσο απ’την πορεία τόσο απ’το αποτέλεσμα του τελευταίου αγώνα. Οφείλουν, όμως, να δουν ξανά και ξανά σε επανάληψη τα τελευταία λεπτά του ματς στη Λιβαδειά. Όχι για να δουν τι δίνει και τι όχι ο Παππάς, αλλά για να δουν, με καθαρό μυαλό πια, την εικόνα της ομάδας. Ηρωισμός, αυταπάρνηση, διωξίματα που βρίσκουν αέρα, βαριά πόδια, θολωμένα μυαλά, που πέφτουν στο φινάλε στο χορτάρι σαν να τερμάτισαν σε μαραθώνιο.

Θερμοπύλες

Με μια λέξη, υπέρβαση. Οι υπερβάσεις πρέπει να χειροκροτούνται. Αλλά έχουν ημερομηνία λήξης. Είναι υπέρβαση του ποδοσφαιρικού τμήματος που έχει από κάτω του τον Ολυμπιακό, έστω και με έναν πόντο. Είναι υποχρέωση του συλλόγου να φροντίσει ώστε η συνέχεια στη μάχη να δοθεί με περισσότερα και καλύτερα όπλα.

Ακόμα κι οι Σπαρτιάτες, στο τέλος δεν τις κράτησαν τις Θερμοπύλες.