Ο ΠΑΟΚ που ζει με τρέξιμο και πίεση

Ο Θέμης Καίσαρης αναλύει την αγωνιστική εικόνα του ΠΑΟΚ στον αγώνα του Αγρινίου, σημειώνει ότι θυμίζει τον περσινό Παναθηναϊκό του β' γύρου με το τρέξιμο και την πίεση και εξηγεί πώς πνίγει με αυτόν τον τρόπο τους αντιπάλους του και πώς κάθε παίκτης "κολλάει" ή όχι στο σύστημα του Άγγελου Αναστασιάδη.

23 ΣΕΠ 2014

Τον ΠΑΟΚ τον έχω αφήσει για πολύ μεγάλο διάστημα. Τελευταία φορά που συζητήσαμε μετά από αγώνα του "Δικεφάλου" ήταν μετά από τον τελικό του Κυπέλλου. Έκτοτε, η μόνη κουβέντα που έκανε η στήλη αφορούσε τις σκέψεις για το φόβο πως η πρόσληψη του Άγγελου θα χρησιμοποιηθεί ως χαλί κάτω απ' το οποίο θα κρυφτούν πολλά άλλα, σκέψεις πως κάποιοι λίγοι τότε ερμήνευσαν στα σχόλια ως πόλεμο στον Αναστασιάδη και αμφισβήτηση στο πρόσωπό του.

Το καλοκαίρι δεν μ' αρέσει πλέον να γράφω πολλά για μεταγραφές και ποτέ δεν γράφω για φιλικά. Προτιμώ να περιμένω, γι' αυτό άλλωστε δεν έγραψα κάτι ούτε για μεταγραφικά αποκτήματα Ολυμπιακού ή Παναθηναϊκού. Για τον ΠΑΟΚ περίμενα πρώτα να μιλήσει το χορτάρι και το ματς στο Αγρίνιο ήταν "μαρκαρισμένο". Εκεί πέρσι φάνηκε από νωρίς πως ο ΠΑΟΚ θα χάνει δύναμη μακριά απ' την Τούμπα, εκεί έχασε ο Παναθηναϊκός και έφερε 0-0 ο Ολυμπιακός, ενώ ήδη φέτος οι "ερυθρόλευκοι" άφησαν δύο βαθμούς στο Αγρίνιο.

Κουβέντα μετά τον τελικό

Βλέποντας τον ΠΑΟΚ στο Αγρίνιο μου ήρθαν στο μυαλό αυτά που συζητούσαμε μετά τον περσινό τελικό του Κυπέλλου, αλλά όχι αυτά που αφορούσαν τον "Δικέφαλο":

"Δεν είναι ποτέ κακό να φτιάξεις μια ομάδα που τρέχει και πιέζει. Η aggressive πίεση ψηλά και το τρέξιμο του Παναθηναϊκού δεν είναι πρωτόγνωρα, τα έκανε για δύο χρόνια ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε. Έγιναν όμως από ομάδα με ανώτερο ποιοτικά υλικό, που ζητούσε από φύσει επιθετικογενείς παίκτες να συμμετάσχουν σε μια τέτοια πίεση ψηλά (...) Η πίεση ψηλά (για όσο μπορείς να την εφαρμόσεις) σου λύνει τα χέρια τόσο στη δημιουργία ευκαιριών, όσο και στην αμυντική ασφάλεια, σου καλύπτει ελλείμματα ποιότητας."

Έτσι δούλεψε πέρσι ο Παναθηναϊκός και έτσι ακριβώς είχε θριαμβεύσει επί του ΠΑΟΚ στον τελικό. Και στο διάστημα που η ομάδα του Αναστασίου έχει χάσει αυτά τα περσινά στοιχεία, έρχεται η ομάδα του Αναστασιάδη, ως αυτη που τα εφαρμόζει και τα βάζει στο παιχνίδι της.

Τρέξιμο και πίεση

Αυτός ήταν ο ΠΑΟΚ στο Αγρίνιο. Όχι μεγάλο ενδιαφέρον για την κατοχή, αλλά μια ομάδα με σαφή διάθεση για reactive παιχνίδι. Προσοχή: όχι λόγω σύνθεσης με πολλούς αμυντικογενείς παίκτες, αλλά λόγω συνολικής συμπεριφοράς. Δεν ήταν γεμάτη με κόφτες και κεντρικούς μέσους η ενδεκάδα, αλλά όσοι έπαιξαν στο 4-2-3-1 του ΠΑΟΚ ήταν στρατιώτες της πίεσης στην μπάλα, με ασταμάτητο τρέξιμο και κλείσιμο χώρων.

Κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι, που έλεγε και μια διαφήμιση. Ο Σαλπιγγίδης να εμφανίζεται στο κέντρο για να πιέσει, ο Κλάους να δίνει μάχες κάτω απ' τη σέντρα, το ίδιο οι Μακ - Περέιρα. Πρωτεργάτες, εννοείται, οι Κάτσε - Τζανδάρης, με την αμυντική τετράδα της άμυνας να έχει κι αυτή επιθετική συμπεριφορά στο χορτάρι. Αλληλένδετα άλλωστε: δεν έχει νόημα να πιέζεις αν η άμυνα δεν είναι ψηλά και δεν έχει νόημα η άμυνα να ανεβαίνει ψηλά και να κλείνει χώρους αν δεν υπάρχει πίεση στην μπάλα.

Βιασύνη

Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Μ' αυτό το στιλ, οι φάσεις του ΠΑΟΚ απέναντι σε οργανωμένη άμυνα δεν ήταν πολλές, ούτε έφεραν καθαρές ευκαιρίες. Ο "Δικέφαλος" δεν πήγε να πάρει την μπάλα και χτίσει επιθέσεις με υπομονή, να πάει σε μεγάλες κατοχές. Άλλωστε, ακόμα και στους αγώνες στην Τούμπα, όπου αυτός είναι εξ ορισμού το αφεντικό, το παιχνίδι του έχει μια βιασύνη, μια τάση να γίνουν όλα γρήγορα, αυτόματα.

Δύσκολα πράγματα, πόσω μάλλον για μια ομάδα που δεν έχει πολλούς μήνες δουλειάς πίσω της και έχει νέα πρόσωπα στην επίθεση. Το ίδιο ισχύει και για την άμυνα. Στην πρεμιέρα πχ. η Καλλονή έσπασε το πρες, η άμυνα ήταν ψηλά και ο ΠΑΟΚ γκέλαρε.

Στον Πλατανιά χρειάστηκε πρώτα να έρθει το γκολ από στημένη φάση λίγο πριν από το ημίχρονο, για να ακολουθήσει το πάρτι στην κόντρα στο 2ο μέρος που έφερε το 0-4. Βέβαια, απέναντι στην αδύναμη Νίκη Βόλου και στη Ντιναμό Μινσκ, το πάρτι ξεκίνησε από νωρίς, αφού δεν είχαν τρόπους να αντισταθούν σ' αυτήν την ορμή του "Δικεφάλου".

Πνίξιμο και κόντρα

Στο Αγρίνιο, σε δύσκολο τεστ, ο ΠΑΟΚ απάντησε με τρέξιμο και δύναμη στα αντίστοιχα στοιχεία του Παναιτωλικού απ' το 1ο λεπτό. Δεν τον έκλεισε στα καρέ, αλλά τον έπνιξε σε όλα τα άλλα σημεία του γηπέδου. Λογικό ήταν το ματς να κριθεί από κλέψιμο και κόντρα, με τον Μακ να ντριμπλάρει και να "περιμένει έξυπνα" την επαφή απ' τον Κούσα.

Εννοείται πως με το σκορ υπέρ του, ο "Δικέφαλος" δεν είχε λόγο για αλλαγή προσέγγισης, αντιθέτως άφησε την μπάλα και λίγο περισσότερο. Νομίζω πως και η αλλαγή του Τζιόλη είχε να κάνει μ' αυτήν τη λογική, αφού τον Περέιρα φάνηκε σαν να τον προσπέρασε το ματς, σαν να μην του ταίριαζε. Όσον αφορά το παιχνίδι με την μπάλα, είναι σαφές πως πολλά βασίζονται και στα ανεβάσματα των μπακ, κάτι που θυμίζει την εποχή Μπόλονι.

Μισό

Μια φάση θέλει να δει ο "Δικέφαλος" να εκτελείται καλύτερα στη συνέχεια. Αυτήν του 57' , όταν ο Ρατς άνοιξε ωραία στον Μακ κι αυτός άλλαξε τέλεια με τον Κάτσε, που ήρθε κοντά για να παίξει την σπόντα. Νομίζω πως κακώς υποδείχθηκε οφσάιντ, αλλά το μυστικό είναι στο μισό δευτερόλεπτο καθυστέρησης του Κάτσε. Τα μισά δευτερόλεπτα κάνουν τη διαφορά σε όλες τις φάσεις που θέλει να φτιάξει φέτος ο "Δικέφαλος" με την μπάλα. Και έρχονται με δουλειά, αλλά και τα ποιοτικά προσόντα του κάθε παίκτη.

Απαντήσεις

Εννοείται πως ο δρόμος του "Δικεφάλου" είναι μακρύς. Αφενός χρειάζεται κι άλλη δουλειά, αφετέρου το ρόστερ έχει ακόμα απαντήσεις να δώσει. Ο Παπαδόπουλος πχ. ταιριάζει γάντι σε μια τέτοια αγωνιστική συμπεριφορά, Μακ και Περέιρα προσφέρουν ήδη, αλλά μένει να δούμε κι άλλα: τον Γκολάσα, το πως θα πάει ο Τζανδάρης, το πόσο θα εξελιχθεί (γιατί μπορεί) ο κομβικός Κάτσε, πως θα είναι η ανάπτυξη όταν λείπει ένας εκ των Ρατς - Σκόνδρα απ' τα άκρα, τι θα γίνει με το κέντρο της άμυνας.

Επιπλέον, ο περσινός πιεστικός Παναθηναϊκός δεν είχε ευρωπαϊκές υποχρεώσεις και για μεγάλο διάστημα δούλευε για το ένα ματς την εβδομάδα. Ο ΠΑΟΚ δεν έχει τέτοια πολυτέλεια και το επόμενο διάστημα θα είναι δύσκολο.

Προς το παρόν, υπάρχει η (πάντα σχετική) σιγουριά πως δουλεύεται κάτι συγκεκριμένο, εμφανές σ' αυτό το πρώτο κομμάτι της σεζόν. Κι όπως απέδειξε και πέρσι ο Παναθηναϊκός, η καλή (ή έστω ενδιαφέρουσα) αγωνιστική εικόνα είναι πάντα ικανή να τραβάει την κουβέντα μακριά απ' οτιδήποτε άλλο.