Ο Ντιρκ Κάιτ του ελληνικού ποδοσφαίρου

Μαγκιά των Βόσνιων που δεν τους λύγισε το βάρος της πρώτης φοράς, που συνήλθαν απ’το σοκ της Παρασκευής και με μια μεγάλη νίκη πέταξαν έξω την Σλοβακία και κράτησαν την πρώτη θέση. Τους μένουν τα χαμηλά εμπόδια του Λιχτενστάιν στην έδρα τους και το ταξίδι στη Λιθουανία. Μέχρι να τα περάσουν κι αυτά, το συμπέρασμα είναι ένα: άξιοι.

Εμείς, στον δικό μας δρόμο. Πήραμε άλλο ένα “αγαπημένο” 1-0, αφήσαμε πίσω μας γκρίνιες και διαφωνίες που προκάλεσε το πρώτο ημίχρονο στο Λιχτενστάιν και ψάχνουμε άλλους έξι πόντους στο Φάληρο στα δύο ματς που μας απομένουν. Αν οι Βόσνιοι δεν στραβοπατήσουν στα τελευταία εμπόδια, ο δρόμος για δεύτερη συνεχόμενη παρουσία σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου θα περάσει και αυτήν τη φορά απ’τα μπαράζ. Ας είναι.

Μέχρι τότε, αξίζει μια ματιά στον τελευταίο μας σκόρερ, τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη. Το γκολ που μας έδωσε τη νίκη κόντρα στη Λετονία σαφώς και δεν θα μείνει στην ιστορία ως ένα απ’τα σημαντικότερα της καριέρας του. Όμως, όταν το πέτυχε ήταν ένα γκολ που χρειαζόμασταν για να πάρουμε κι αυτήν την νίκη και να περιμένουμε το αποτέλεσμα του Σλοβακία-Βοσνία.

Σάλπι-Κάιτ

Στο twitter αμέσως γράφτηκε πως “όταν χρειάζεσαι ένα κρίσιμο γκολ, ο Σαλπιγγίδης είναι εκεί”. Οι εφημερίδες ήρθαν να συμφωνήσουν: όταν η μπάλα “καίει”, καθαρίζει πάντα ο Σάλπι, έγραψε στο πρωτοσέλιδo η Live Sport. Στα λεπτά μετά το γκολ του, μου ήρθε ξαφνικά η σκέψη που έγινε tweet: ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης είναι ο Ντιρκ Κάιτ του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Όχι, δεν υπάρχουν χίλιοι τρόποι να προφέρεις το ονοματεπώνυμο του, όπως αυτού του Ολλανδού, ούτε ο Σαλπιγγίδης έχει το παρουσιαστικό που έκανε τους φίλους της Λίβερπουλ να παρομοιάζουν τον Κάιτ με τον θρυλικό Σλοθ των Γκούνις. Παρόλα αυτά, όμως, τα κοινά τους στοιχεία είναι πολλά.

Φορ κορυφής

Ο Ολλανδός έφτιαξε το όνομά του σκοράροντας ασταμάτητα με τη φανέλα της Φέγενορντ για μια τριετία στο πρωτάθλημα της χώρας του, ο Σαλπιγγίδης έφτιαξε το δικό του όταν πέτυχε 21 γκολ ως δανεικός στην Καβάλα, με προπονητή τον Γιώργο Μπένο στην Β’ Εθνική. Οι κατηγορίες δεν είναι ίδιες, έχουν όμως ένα κοινό. Το Ολλανδικό πρωτάθλημα είναι για τους μεγάλους συλλόγους της Πρέμιερ Λιγκ ο,τι είναι η Β’ Εθνική για τους δικούς μας μεγάλους: ο,τι πετύχεις “εκεί” λέει πολλά, αλλά όχι τα πάντα. Παραμένει η αμφιβολία για το τι θα κάνεις στο ψηλότερο ράφι.

Αμφότεροι είναι οι επιθετικοί που ποτέ δεν έπεισαν στην κορυφή της επίθεσης. Ο Κάιτ δεν κατάφερε ποτέ να μεταφέρει τα πολλά γκολ στην Πρέμιερ Λιγκ και έπαιξε πολύ λίγο ως κλασικό εννιάρι. Η έλλειψη υψηλής τεχνικής που “κρυβόταν” στους ανοιχτούς χώρους του Ολλανδικού πρωταθλήματος, τον καθιστούσε σχεδόν ανεπαρκή για τον ρόλο του φορ κορυφής σε τόσο απαιτητικές συνθήκες.

Ούτε ο Σαλπιγγίδης έπεισε ποτέ 100% ως μόνος φορ κορυφής. “Ιδανικός για τον ρόλο όταν θες να παίξεις στην κόντρα, λίγος απέναντι σε κλειστή άμυνα”, ήταν τα λόγια που τον συνόδευαν. Δεν τον βοηθάει η σωματοδομή του, δεν έχει τον όγκο και το ύψος να παίξει πλάτη, να ακουμπήσει η μπάλα πάνω του, δεν έχει την τεχνική να παίξει με τους συμπαίκτες του. “Πεθάνανε τα σέντερ-φορ σφαίρες”, που είπε και κάποτε ο Αλέφαντος, για να αναγκαστεί σε μια μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα λίγες μέρες μετά.

Στο πλάι

Έτσι, Σαλπιγγίδης και Κάιτ έχουν περάσει το μεγαλύτερο διάστημα της καριέρας τους αγωνιζόμενοι στο δεξί άκρο της επίθεσης. Καταδικασμένοι να συμμετέχουν και εκεί σε απαξιωτικές συζητήσεις. Που πάει η Λίβερπουλ με εξτρέμ τον Κάιτ, δεν γίνεται να παίζεις με εξτρέμ τον Σαλπιγγίδη. Δεν έχουν τεχνική, δεν έχουν ντρίμπλα, δεν κάνουν.

Δεν χωρούσε στο μυαλό της πλειοψηφίας των φιλάθλων (αλλά και ημών των δημοσιογράφων) πως οι θέσεις στο άκρο της επίθεσης δεν είναι προορισμένες μόνο για το στερεότυπο του εξτρέμ. Εκεί αγωνίζονταν από παλιά (και επανήλθαν για τα καλά εδώ και 5-6 χρόνια) και επιθετικοί. Στον ρόλο του inside forward, του παίκτη που τύποις θα παίξει στο πλάι, αλλά στην ουσία θα περάσει την ώρα του στο χορτάρι κινούμενος ως δεύτερος επιθετικός, με τον μπακ πίσω του να είναι αυτός που δίνει το πλάτος σ’αυτήν την πλευρά.

Το 4-2-3-1 με το 4-3-3 κυριαρχούσαν και κυριαρχούν ακόμα. Κι αφού οι διάταξεις έχουν θέση μόνο για έναν φορ, το ζήτημα για τουςπροπονητές ήταν να χωρέσουν άλλον έναν στην διάταξη, έναν ακόμα που θα εκτελέσει περισσότερο απ’οτι θα δημιουργήσει. Αν στα άκρα έπαιζαν δύο εξτρέμ, ο φορ ήταν μόνος. Με εξτρέμ στο ένα άκρο και έναν φορ στο άλλο, η ισορροπία στο χορτάρι ήταν καλύτερη.

Προσφορά

Στην εποχή, λοιπόν, του ενός φορ κορυφής, Σαλπιγγίδης και Κάιτ δεν έκαναν για τη θέση, αλλά “κούμπωναν” στο πλάι. Σύμφωνοι, οι δυο τους ποτέ δεν έπαιξαν τον ρόλο με την επιτυχία που το έκανε πχ ο πιο κλασάτος Ετό, πρώτα με την Μπαρτσελόνα και μετά με την Ίντερ, όταν ο Μουρίνιο κόπιαρε Γουαρδιόλα και Μπενίτεθ. Ποιος, όμως, μπορεί να αμφισβητήσει το πόσα προσέφεραν και προσφέρουν ακόμα στις ομάδες τους;

Ακόμα και χωρίς την τεχνική που ικανοποιεί το μάτι, ακόμα και βασισμένοι περισσότερο σε στοιχεία όπως το φιλότιμο, η εργατικότητα, η οξυδέρκεια, η αντοχή. Παρόντες σε επίθεση και άμυνα, διατεθειμένοι να αναλάβουν τον οποιονδήποτε ρόλο και να “πεθάνουν” στο γήπεδο για να τον φέρουν εις πέρας, με τακτική πειθαρχία και ασταμάτητη προσπάθεια.

Όποτε οι φίλοι της Λίβερπουλ έλεγαν “θέλουμε καλύτερο παίκτη στα δεξιά, νισάφι πια”, ο Κάιτ ήταν εκεί για να κλείσει στόματα. Καταδικασμένος να δίνει το παρόν στα μεγάλα ματς, να μην υστερεί σχεδόν ποτέ στα κρίσιμα ραντεβού. Βλέπεις τα highlights της καριέρας του και νομίζεις πως κάθε γκολ που πέτυχε ήταν κρίσιμο. Σπανίως ήταν όμορφο, απ’αυτά που μένουν στην μνήμη ως γκολάρες, όμως άξιζαν περισσότερο από οποιαδήποτε γκολάρα.

Γκολ σε ντέρμπι της Πρέμιερ Λιγκ, γκολ σε αγώνες νοκ-άουτ του Champions League, γκολ από την βούλα όταν το πέναλτι “πρέπει να μπει”. Ακόμα κι όταν ο Κάιτ κατάφερε να πετύχει χατ-τρικ σε ντέρμπι Λίβερπουλ-Γιουνάιτεντ, την ημέρα των γενεθλίων του Νταλγκλίς, το έκανε με τρία tap-in, τρεις επαφές σχεδόν εξεπαφής με την εστία. Σχεδόν ποτέ το όμορφο ή το αχρείαστο, σχεδόν πάντα το άσχημο, αλλά τόσο πολύτιμο.

Από κοντά κι ο Σαλπιγγίδης. Ο “δεν κάνει για φορ κορυφής, δεν κάνει για εξτρέμ, δεν αντέχεται άλλο”. Το τροπάρι δεν άλλαξε τόσα χρόνια, αλλά δεν άλλαξε κι η επαφή του με τα δίχτυα. Δέκα συνεχόμενες χρονιές με διψήφιο αριθμό γκολ έχει πίσω του ο Σαλπιγγίδης. Οι “γκολάρες” κι εδώ λίγες. Τα γκολ-χρυσάφι, όμως, πολλά.

Στα ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος, στα ευρωπαϊκά ματς, αλλά και στους αγώνες με την φανέλα της Εθνικής. Το γκολ που μας έστειλε στο Μουντιάλ του 2010, αυτό το “πλασέ με το αριστερό, του άτεχνου, που το έκανε παραπατώντας, αλλά το έβαλε”. Το πρώτο γκολ της Εθνικής μας σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου, στον ίδιο αγώνα που πετύχαμε και την πρώτη μας νίκη στον θεσμό. Το γκολ που έκανε το 1-1 στην πρεμιέρα του Euro στην Πολωνία. Το γκολ που μας κράτησε όρθιους στην Σλοβακία. Εκεί που λες “ο Σαλπιγγίδης πρέπει να γίνει αλλαγή, δεν έχει κάνει τίποτα”, το γκολ έρχεται.

Εκτίμηση

Από τότε που ο Κάιτ έφυγε απ’το Άνφιλντ δεν είναι λίγες οι φορές που οι φίλοι της Λίβερπουλ τον θυμούνται. “Αυτό το ματς ήθελε τον Κάιτ, να είχαμε τον Ολλανδό σήμερα, πόσο μας λείπει ένας τέτοιος παίκτης”. Υποθέτω πως το ίδιο θα συμβεί και στα μέρη μας, όταν ο Σαλπιγγίδης κρεμάσει τα παπούτσια του.

Καλώς ή καλώς, αυτοί που δεν γεμίζουν το μάτι και έχουν χτυπητές αδυναμίες μοιάζουν καταδικασμένοι να κριτικάρονται για όσα δεν μπορούν να προσφέρουν. Και τελικά, η ώρα να εκτιμηθούν πραγματικά αυτά που δίνουν, παρά τις αδυναμίες τους, έρχεται όταν δεν είναι πια εδώ για να τα προσφέρουν.

Στο φινάλε, είναι άδικο να εκτιμάμε μόνο αυτούς που είναι ευλογημένοι με το όποιο πλήρες πακέτο προσόντων. Το έχω πει ξανά: το ταλέντο, η κλάση, το χάρισμα δικαίως μας μαγεύουν όσο τίποτα άλλο. Δεν μας διδάσκουν όμως. Τα μαθήματα τα δίνουν αυτοί που “δεν κάνουν”, αλλά βρίσκουν τον τρόπο να το κάνουν, to make it happen.

Διαβάστε ακόμη:

"Αδικία να προκριθεί η Ελλάδα"

Σαμαράς: "Θα μας βρείτε απέναντί σας..."

Σάντος: "Λιγοστό το φως στο τούνελ"

Ελλάδα - Λετονία 1-0