Νιώθω θλίψη για τη φωτό των Τσόρι-Μανιάτη

Τη Δευτέρα μου ζήτησε κάποιος στο twitter να του σχολιάσω τις φωτογραφίες του Τσόρι και του Μανιάτη. Μου πήρε αρκετά λεπτά να του απαντήσω. Τελικά του έγραψα ακριβώς αυτό που μου συνέβαινε:

Ίδιοι

Για χρόνια είμαι αντίθετος σε ο,τι αφορά τους οργανωμένους οπαδούς της χώρας. Χωρίς φυσικά να τους χωρίζω με βάση το χρώμα. Δεν έχουν διαφορές.

Μεγαλωμένοι με την ίδια προπαγάνδα, όλοι πιστεύουν τα ίδια: οι ίδιοι είναι οι καλύτεροι στο είδος τους, οι “άλλοι” είναι ο,τι χειρότερο υπάρχει στο σινάφι και τα έχουν κάνει πλακάκια με την αστυνομία, μόνο αυτοί έχουν τη σωστή οπαδική συμπεριφορά, η ομάδα τους δεν έχει αδικήσει ποτέ κανέναν και έχει μόνο αδικηθεί, η Χούντα βοήθησε τους άλλους και οι ΑΡΔ είναι αυτοί που τους πολεμάνε άδικα, όπως κάνουν και με την ομάδα τους.

Ίδια κασέτα, ίδια μυαλά από ανθρώπους ανήμπορους να καταλάβουν πως εχθρεύονται τους όμοιους τους μόνο και μόνο επειδή κατά τύχη ο ένας υποστηρίζει την Α ομάδα και ο άλλος τη Β. Ρατσισμός, είπε κάποιος, είναι να μισείς κάτι που τυχαία δεν είσαι. Και οπαδισμός, θα συμπληρώσω εγώ.

Ατυχής στιγμή

Θλίψη που δεν είχα λόγια να περιγράψω ήταν η πρώτη αντίδραση μου να βλέπω ποδοσφαιριστές ελληνικής ομάδας σε φωτογραφίες δίπλα με όλους αυτούς. Με σιδερολοστούς, πυρσούς, ρόπαλα, κουκούλες, χαμόγελα. Ευχάριστο γεγονός, θα πει κάποιος, συγκυρία, ατυχής στιγμή. Για κοπή πίτας πήγαν, γελούσαν, έλεγαν διάφορα σε χαλαρό κλίμα και κάποια στιγμή οι “έτσι” έδειξαν τα πολεμοφόδια στους παίκτες και οι στιγμές απαθανατίστηκαν. Μπορεί, αλλά το αποτέλεσμα που αποτυπώθηκε στην εικόνα δεν αλλάζει. Όπως δεν αλλάζει το "μήνυμα της εικόνας" που στέλνεται στα εκατομμύρια των φίλων της ομάδας, αλλά και στα εκατομμύρια των αντιπάλων οπαδών.

Δεν ξέρουμε τι λένε Τσόρι και Μανιάτης για όλα αυτά. Δεν ξέρουμε αν έχουν συλλάβει το μέγεθος της σαχλαμάρας που έκαναν, το πόσο τους εκθέτουν τέτοιες εικόνες, που δυστυχώς δεν μπορούν να πάρουν πίσω. Δεν υπάρχει κάποια θέση απ' την πλευρά των παικτών, του Ολυμπιακού, επίσημη ή έστω μέσω των περίφημων κύκλων.

Μια θέση

Θεωρώ πως θα έπρεπε να υπάρχει και την περιμένω. Ακόμα κι αν ήταν η κλασική ελληνική, που υποβαθμίζει τα πάντα, πετάει την μπάλα στην εξέδρα, στη γνωστή “ναι, μεν αλλά” λογική. Ακόμα και μια τοποθέτηση σαν αυτές που κάνουν οι δικηγόροι στις αίθουσες των δικαστηρίων θα ήταν χρήσιμη, ακόμα και στη λογική “δεν πετάχτηκε καρέκλα στον αντίπαλο παίκτη, ο αέρα την πήρε”. Κάτι που θα έδειχνε πως το συμβάν είναι ατυχές, πως ενοχλεί παίκτες ή/και σύλλογο, πως πρέπει με κάποιο τρόπο να το σχολιάσουν, ακόμα κι αν δεν θέλουν να το καταδικάσουν απερίφραστα, όπως θα επιθυμούσα εγώ.

Η σιωπηρή αποδοχή του ενοχλεί ίσως και περισσότερο απ' το ίδιο το συμβάν. Γιατί η αποδοχή είναι κάτι διαρκές, το συμβάν είναι στιγμιαίο. Θα μπορούσε και να μη γίνει ή ακόμα και να μην καταγραφεί με εικόνα.

Το πιο άρρωστο

Έγινε. Φτάσαμε να δούμε ποδοσφαιριστές σε τέτοιες σκηνές. Αγκαλιά με το πιο άρρωστο κομμάτι του αθλητισμού μας. Κομμάτι που έχει κυριαρχήσει στα γήπεδα και τα γυμναστήρια, κομμάτι που έχει αποκτήσει τον Τύπο που το εκφράζει και του αρμόζει, κομμάτι που έχει διαφθείρει το δημοσιογραφικό σινάφι εξίσου με το χρήμα, κομμάτι που ξέρει μόνο να εξουσιάζει και ποτέ να μην χάνει ή να έχει την οποιαδήποτε κύρωση.

Δεν είναι φίλοι σας

Αγαπητέ Γιάννη, estimado Alejandro Domínguez. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο πως πάνω στο γενικότερο κλίμα ευφορίας και θαυμασμού βγήκαν αυτές οι φωτογραφίες που θα κυκλοφορούν εσαεί και δίνουν για εσάς μια εικόνα που δεν σας τιμά και που ίσως θα έχετε μετανοιώσει. Το πρόβλημα είναι πως θεωρείτε αυτούς τους ανθρώπους φίλους σας.

Δεν είναι φίλοι σας. Δεν θα είναι και του χρόνου, αν τότε αγωνίζεστε σε άλλη ομάδα, δεν θα είναι το βράδυ που δεν θα τους αρέσει το αποτέλεσμα, η απόδοσή σας, η συμπεριφορά σας, μια δήλωση, κάτι. Σας χαμογελάνε από συγκυρία. Επειδή έτυχε να παίζετε στην ομάδα τους κι αυτοί έτυχε να υποστηρίζουν αυτήν την ομάδα. Δεν έχουν διαφορά απ' αυτούς που εσείς θεωρείτε “εχθρούς” όταν επισκέπτεστε τις έδρες τους. Μισούν εσάς με τον ίδιο τρόπο που οι δικοί σας μισούν τους παίκτες των “άλλων”. Τα χρώματα αλλάζουν, τα στρατόπεδα.

Καμία σχέση

Σε έναν ιδανικό κόσμο, οι παίκτες δεν θα ήθελαν να έχουν καμία σχέση με αυτούς. Σε έναν ιδανικό κόσμο, οι ομάδες δεν θα έδιναν ποτέ ξανά άδεια σε παίκτες να παραβρεθούν σε τέτοιους χώρους. Σε έναν ιδανικό κόσμο, η αρρώστια θα είχε εισβάλει στα πάντα, αλλά όχι και στο έσχατο κομμάτι, τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές.

Θλίψη έχω πάντα όταν οι αθλητές πλησιάζουν αυτό το κομμάτι. Όταν αθλήτριες φοράνε μπλουζάκια, όταν ξένοι σταρ φωτογραφίζονται με γάντια που έχουν την υπογραφή συνδέσμων, ακόμα κι όταν βλέπω ομάδες μπροστά στο πέταλο και ακούω για τον "υπέροχο κόσμο". Αυτή τη φορά, το σοκ ήταν μεγάλο και αυτά ήταν τα λόγια που βρήκα για να περιγράψω τη θλίψη μου.

Διαβάστε ακόμη:

Συγκλονιστική εξομολόγηση Μιραλάς στο Contra.gr: "Έκλαψα όταν έφυγα από τον Ολυμπιακό"