"Μυρωδιάς", άσχετος αλλά με Champions League

Ο Μπενίτεθ; Κακός προπονητής, μυρωδιάς, με τραγικές μεταγγραφές. Διέλυσε την Ίντερ, δεν έχει κάνει τίποτα σπουδαίο στην καριέρα του εκτός από μια πολύ τυχερή κατάκτηση του Champions League, δεν τον θέλει καμία σοβαρή ομάδα και έχει γίνει σχολιαστής-αναλυτής. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο, δεν είναι για υψηλό επίπεδο.

Αυτά, ή έστω μέρος αυτών, θα ακούσεις αν ρωτήσεις κάποιον την γνώμη του για τον Μπενίτεθ. Σίγουρα μπορεί να πέσεις πάνω σε διαφορετική άποψη, αλλά η πλειοψηφία αυτά θα σου πει πάνω-κάτω, είτε ρωτήσεις δημοσιογράφο, είτε απλό φίλαθλο. “Έλα μωρέ τώρα με τον Ράφα”.

Συγγνώμη αν κάποιος θίγεται, αλλά στο μυαλό μου ο Μπενίτεθ είναι ένας πολύ γρήγορος τρόπος να διαπιστώσω την ποδοσφαιρική κρίση ενός συνομιλητή μου. Αν η άποψη του για τον Ράφα είναι κοντά στην περιγραφή που κάναμε στην αρχή, τότε δύο πράγματα μπορούν να συμβαίνουν: ή ο έχων την άποψη δεν παρακολουθεί πολύ στενά το ποδόσφαιρο ώστε να ξέρει την καριέρα του κι απλώς κρίνει με βάση τα όσα διαβάζει στον Τύπο ή έχει πολύ κακή ποδοσφαιρική κρίση.

Σόρι, αλλά μόνο λόγω άγνοιας για την καριέρα του Μπενίτεθ ή εξαιτίας δική σου αδυναμίας μπορείς να πιστεύεις πως το "έλα μωρέ με τον Ράφα" είναι η σωστή αποτύπωση των μέχρι τώρα πεπραγμένων του. Και για να δούμε το γιατί, δεν θα ξεκινήσουμε από την παρουσία του στην Λίβερπουλ, αλλά απ’αυτήν στην Βαλένθια, που οι περισσότεροι είτε αγνοούν είτε αμελούν να το εξετάσουν.

Βαλένθια

Ο Μπενίτεθ διαδέχθηκε τον Κούπερ το καλοκαίρι του 2001, εξαργυρώνοντας την δουλειά που έκανε στην Β’ Εθνική, όταν οδήγησε στην άνοδο την Τενερίφη. Από την ομάδα των δύο τελικών Champions League είχαν αποχωρήσει ο Μεντιέτα, ο Ντεσάμπς και ο Ζάχοβιτς, ο Ράφα έφερε τις δικές του επιλογές και στην πρώτη του κιόλας σεζόν οδήγησε την Βαλένθια στο πρωτάθλημα. Πρωτάθλημα που η Βαλένθια είχε να κατακτήσει 31 ολόκληρα χρόνια.

Οι νυχτερίδες όχι μόνο πάτησαν στην κορυφή της Ισπανίας μετά από 31 χρόνια, αλλά πήραν και δεύτερο πρωτάθλημα, την μεθεπόμενη σεζόν. Δύο πρωταθλήματα σε τρία χρόνια, στην χώρα που τα τελευταία 23 χρόνια μόνο τέσσερις φορές δεν πήρε την κούπα μία εκ των Ρεάλ-Μπαρτσελόνα.

Μάλιστα, το πρωτάθλημα του 2004 συνοδεύτηκε και από την κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA, με την Βαλένθια να κατακτά δύο τίτλους την ίδια σεζόν για πρώτη και τελευταία φορά στην ιστορία της. Επιπλέον, οι τίτλοι αυτοί ήρθαν χωρίς καμία μεγάλη μεταγγραφή. Η λίστα με τις 20 ακριβότερες μεταγγραφές στην ιστορία της Βαλένθια δεν έχει ούτε έναν παίκτη που να αποκτήθηκε από τον Ράφα.

Λίβερπουλ

Η παρουσία του Μπενίτεθ στην Λίβερπουλ είναι πολύ μεγάλη και πλούσια για να αναλυθεί σε βάθος. Υποθέτω πως η πορεία της ομάδας από την ημέρα που έφυγε ο Ράφα έχει κάνει κάποιους να καταλάβουν πως ο Ισπανός δεν απέτυχε στο Άνφιλντ, αλλά απλώς ήταν νομοτελειακό πως θα έρθει η στιγμή που θα σταμάτησε να κάνει θαύματα.

Θαύματα που δεν μπορούσαν να συνεχιστούν εσαεί, γιατί κανείς δεν μπορεί να οδηγεί μια ομάδα σε αγωνιστικές υπερβάσεις σε μεγάλο βάθος χρόνου, ειδικά όταν βρίσκεται σε έναν σύλλογο που δεν έχει τα όπλα των αντιπάλων του και διοικείται από απατεώνες. Δεν μπορείς να κάνεις μαγικά σε κάθε σεζόν, κάποια στιγμή θα κάνεις και λάθη.

Μια από τις συνηθισμένες αιτιάσεις κατά του Ράφα είναι λέει οι αποτυχημένες μεταγγραφές. Καταρχήν, δεν γνωρίζω κανένα προπονητή που να μην έχει αποτυχίες και μάλιστα μεγάλες στο μεταγγραφικό παζάρι. Ακόμα κι ο Μουρίνιο που στην συνείδηση όλων είναι κορυφαίος, το πρώτο του καλοκαίρι στην Ίντερ ξόδεψε 45 εκατομμύρια ευρώ για τους Μαντσίνι, Κουαρέσμα, Μουντάρι. Τρεις παίκτες ζήτησε, τρεις πήρε, δεν του βγήκε κανένας.

Το θέμα είναι αν βρίσκεσαι σε σύλλογο που επιτρέπονται τα αναμενόμενα λάθη, γιατί μπορούν να διορθωθούν, γιατί υπάρχει χρήμα. Η Λίβερπουλ στα χέρια των Αμερικάνων ήταν selling club, σύλλογος που ή του έδινε πολύ λίγα χρήματα ή έφτανε ακόμα και να του υπόσχεται πως υπάρχει διαθέσιμο ποσό 20 εκατ. λιρών και μετά του έλεγε “τελικά έχουμε μόνο 2”. Ο Μπενίτεθ ήταν αναγκασμένος να πουλάει για να αγοράσει και ταυτόχρονα να πέφτει πάντα μέσα στις επιλογές του. Αυτό δεν γίνεται.

Προφανώς λοιπόν έγιναν και λάθη, με κορυφαία αυτά της τελευταίας σεζόν, που άλλωστε έφεραν και την χειρότερη χρονιά του στο Άνφιλντ. Είναι εντυπωσιακό όμως πως ελάχιστοι κάθονται να σκεφτούν τις καλές κινήσεις του Ράφα και την κατάσταση αυτών των παικτών όταν ήταν στα χέρια του.

Πρόσωπα

Ίσως κάποιοι να έχουν σκεφτεί τον Τόρες. Η ακριβότερη μεταγγραφή του Ράφα είχε τέτοια πορεία στην Λίβερπουλ που γρήγορα φάνηκαν λίγα τα 20 εκατ. που δόθηκαν για την απόκτησή του. Στα χέρια του Μπενίτεθ ο Τόρες έγινε από αστέρι της Ατλέτικο ένας σέντερ φορ παγκόσμιας κλάσης, σκόραρε για πλάκα σπάζοντας άπειρα ρεκόρ, χάρισε με δικό του γκολ τον πρώτο τίτλο στην Ισπανία το 2008 κι έφτασε να πουληθεί στην Τσέλσι για 50 εκατομμύρια λίρες. Έκτοτε;

Ο Μασεράνο όταν αποκτήθηκε από την Λίβερπουλ ήταν στον πάγκο της Γουέστ Χαμ. Με τον Ράφα προπονητή έφτασε να γίνει αρχηγός της Εθνικής Αργεντινής και να πάρει μεταγγραφή στην Μπαρτσελόνα για 24 εκατ. Ο Πέπε Ρέινα ήταν τερματοφύλακας στην Βιγιαρεάλ. Ήρθε στο Άνφιλντ για 6 εκατ. λίρες και στα χέρια του Μπενίτεθ αναδείχθηκε τρεις συνεχόμενες σεζόν κορυφαίος τερματοφύλακας στην Πρέμιερ Λιγκ και έζησε όλους τους θριάμβους της Εθνικής Ισπανίας, έστω και στην σκιά του μεγάλου Ίκερ. Τον έχετε δει πως παίζει από τότε που έφυγε ο Μπενίτεθ;

Ο Τσάμπι Αλόνσο ήρθε για 10 εκατ. λίρες από την Σοσιεδάδ, σχεδόν άγνωστος. Έγινε παίκτης παγκόσμιας κλάσης, πήρε μεταγγραφή στην Ρεάλ Μαδρίτης για 30 εκατομμύρια λίρες, έφτασε να είναι ο μοναδικός μέσος που παίζει στην Εθνική Ισπανίας και δεν ανήκει στην Μπαρτσελόνα.

Ο Σκερτλ και ο Άγκερ, που ήρθαν με 7 εκατομμύρια έκαστος, απαξιώθηκαν γιατί κανείς δεν ήθελε να σκεφτεί πως ήταν 23 χρόνων όταν πήγαν στο Άνφιλντ κι είχαν ακόμα χρόνια μπροστά τους για να φτάσουν στην ηλικία που οι αμυντικοί αγγίζουν την αγωνιστική τους ακμή. Ο Σκερτλ πλέον δεν αμφισβητείται από κανέναν κι ο Άγκερ το καλοκαίρι ήταν δεδομένα μεταγγραφικός στόχος της Μπαρτσελόνα και η Λίβερπουλ απέρριψε πρόταση 20 εκατομμυρίων λιρών της Σίτι για την απόκτηση του αρχηγού της Εθνικής Δανίας, που έβγαλε μάτια με τις εμφανίσεις του στο Euro.

Δεν θα μπορούσε να λείπει, ο Λούκας Λέιβα, που άπειρες φορές έχει χρησιμοποιηθεί ως κορυφαία αφορμή κριτικής στον Μπενίτεθ, παρότι είχε αποκτηθεί για μόλις 6 εκατομμύρια λίρες. Κανείς δεν ήθελε να σταθεί στο οτι ήταν μόλις 20 χρόνων όταν ήρθε στο Άνφιλντ. Ο Ράφα επέμενε για την αξία του, παρότι ακόμα κι οι ίδιοι οι οπαδοί της Λίβερπουλ γκρίνιαζαν γι’αυτόν. Τα χρόνια πέρασαν κι ο Λούκας έφτασε στα 24 του να είναι κορυφαίος παίκτης σε κερδισμένα τάκλινγκ και κλεψίματα όχι μόνο στην Πρέμιερ Λιγκ, αλλά και στα πέντε κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης.

Ο Τζέραρντ; Θα μου πείτε πως αφενός ο Μπενίτεθ δεν αγόρασε τον Τζέραρντ, κι αφετέρου ο παίκτης δεν περίμενε τον Ράφα για να θεωρείτε πολύ καλός ποδοσφαιριστής. Σίγουρα, αλλά ποιος ήταν ο Τζέραρντ πριν τον Μπενίτεθ, ποιος ήταν στα χέρια του και ποιος είναι από το 2010 και μετά; Με τον Ράφα στον πάγκο ο Τζέραρντ έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο της καριέρας του και έλαμψε όταν ο Ισπανός τον έστειλε ως δεύτερο φορ, δίπλα στον Τόρες. Κίνηση που υποθέτω πως ελάχιστοι φαντάζονταν όταν πρωτογνώριζαν τον Τζέραρντ ως αμυντικό ή κεντρικό μέσο.

Στις έξι σεζόν στο Άνφιλντ πριν τον ερχομό του Ράφα, ο Τζέραρντ είχε 28 γκολ σε 240 αγώνες. Στις έξι σεζόν με τον Ισπανό στο τιμόνι, ο αρχηγός της Λίβερπουλ είχε 104 γκολ σε 290 αγώνες. Από τότε που έφυγε ο Μπενίτεθ, ο Τζέραρντ έχει 19 γκολ σε 69 ματς. Με τον Ράφα ως προπονητή, ο Τζέραρντ έχει πετύχει τα 104 από τα 151 γκολ που έχει με την φανέλα της Λίβερπουλ, παρότι τον είχε προπονητή για μόλις έξι από τις 15 σεζόν που παίζει στο λιμάνι.

Αλλά, ο Μπενίτεθ συνήθως δεν κρίνεται με βάση τα παραπάνω. Στην κουβέντα μπαίνουν μόνο ο Ντοσένα, ο Κιν, ο Μπάμπελ, το τραγικό λάθος με τον Ακουϊλάνι, κτλ. Σαν να μην κρίνεται ο Φέργκιουσον για τον Φαν Νίστελροϊ, τον Ρούνεϊ, τον Φέρντιναντ, κτλ, αλλά να μιλάμε μόνο για τον Κλέμπερσον, τον Τζεμπα-Τζεμπά, τα 30 εκατομμύρια λίρες που δόθηκαν το 2002 για τον Βερόν που πέρασε και δεν ακούμπησε, ή τα επτά εκατομμύρια που κόστισε πρόπερσι ο Μπέμπε, που κανείς δεν τον έχει δει να παίζει μπάλα.

Και προς Θεού, μην αναφερθεί κανείς στο όνομα του Αρμπελόα. Γιατί μετά θα πρέπει να αναρωτηθούμε πως ένας "άσχετος", που κόστισε στην Λίβερπουλ μόλις 2.5 εκατομμύρια λίρες, είναι βασικός στην Ρεάλ Μαδρίτης του Μουρίνιο και στην υπερδύναμη που λέγεται Εθνική Ισπανίας.

Πρωτάθλημα

"Ναι, αλλά απέτυχε γιατί δεν πήρε το πρωτάθλημα". Εδώ γελάμε. Γελάμε γιατί το να χαρακτηρίσεις αποτυχία του Μπενίτεθ που δεν πήρε την Πρέμιερ Λιγκ σημαίνει πως πιστεύεις πως μπορούσε ή έπρεπε σώνει και ντε να το κατακτήσει. Το που βρισκόταν η Λίβερπουλ πριν αυτόν και που βρίσκεται έκτοτε νομίζω πως αρκεί για να δώσει την απάντηση σχετικά με τα “μπορώ” και τα "πρέπει".

Ο Ράφα δεν πήρε πρωτάθλημα στην Αγγλία. Με αυτόν στο τιμόνι η Λίβερπουλ συγκέντρωσε 82 βαθμούς το 2006 και 86 το 2009. Στα χρόνια της Πρέμιερ Λιγκ οι κόκκινοι δεν είχαν ποτέ μεγαλύτερη συγκομιδή. Μάλιστα, οι 86 βαθμοί που έδωσαν στην Λίβερπουλ την 2η θέση το 2009 ήταν η μεγαλύτερη συγκομιδή που είχε ποτέ ομάδα που τελικά δεν πήρε το πρωτάθλημα στην Αγγλία. Με 86 βαθμούς, το παίρνεις σχεδόν πάντα.

Μόνο η Λίβερπουλ δεν το πήρε το 2009 και η Γιουνάιτεντ πέρσι, όταν ισοβάθμισε με την Σίτι στους 89. Και δεν το πήρε το 2009 γιατί εκείνη τη σεζόν η Γιουνάιτεντ έκανε 90. Γιατί ο Μακέντα σκόραρε στις καθυστερήσεις κόντρα στην Άστον Βίλα και γιατί το 0-2 στο ημίχρονο του Γιουνάιτεντ-Τότεναμ έγινε 5-2 στην επανάληψη. Αλλά, υποθέτω πως και γι’αυτά φταίει ο Ράφα.

Γι’αυτά που σίγουρα ευθύνεται είναι πως εκείνη την χρονιά η Λίβερπουλ κέρδισε μέσα-έξω την Τσέλσι, την Γιουνάιτεντ και την Ρεάλ Μαδρίτης. Πως ηττήθηκε μόλις δύο φορές στο πρωτάθλημα, είχε την καλύτερη επίθεση στην Πρέμιερ Λιγκ με 77 γκολ, την δεύτερη καλύτερη άμυνα με 27 και την καλύτερη διαφορά τερμάτων με +50.

Ευρώπη και τακτική

Για την Ευρώπη, η ατάκα είναι πως “εντάξει, πήρε το Champions League το 2005, αλλά με θαύμα”. Σαν να λέμε πως οι τρεις ευρωπαϊκοί τελικοί με Βαλένθια και Λίβερπουλ, μαζί με τρεις παρουσίες στα ημιτελικά, είναι επιτεύγματα που μπορεί να πετύχει ακόμα κι ένας κακός προπονητής. Σαν να λέμε πως, ανεξαρτήτως της κατάκτησης, το να παίξεις τελικό Champions League με παίκτες σαν τον Ντούντεκ, τον Τραορέ, τον Φίναν, τον Κιούελ, τον Μπάρος, τον Σμίτσερ, τον Ζέντεν και τον Πέναντ είναι εύκολο και συμβαίνει κάθε μέρα.

Όσον αφορά την τακτική, είναι σαφές πως όλα τα παραπάνω δεν επιτυγχάνονται με κακές τακτικές. Δεν έχει νόημα να κοιτάξουμε σε μεμονωμένα παιχνίδια, αν και υπάρχουν μερικά τα οποία αποτελούν μαθήματα τακτικής. Κι όχι, δεν αναφέρομαι στο πως γύρισε ο τελικός της Πόλης, αλλά στον επαναληπτικό ημιτελικό με την Τσέλσι του Μουρίνιο το 2007, που αποτελεί κορυφαίο μάθημα στο πως ακριβώς μπορεί ένα επιθετικό 4-4-2 να “πατήσει” ένα 4-3-3.

Ανεξαρτήτως μεμονωμένων αγώνων, είναι πραγματικά άξιο απορίας πως μπορεί να θεωρείται μέτριος ή ακόμα και κακός ένας προπονητής του οποίου οι ιδέες έχουν επηρεάσει το ποδόσφαιρο παγκοσμίως. Το 4-2-3-1 της Λίβερπουλ του Μπενίτεθ μπορεί να μην ήταν καμία τρομερή τακτική επανάσταση και να ήταν απλώς ένας σχηματισμός στο γήπεδο, όμως εκεί εμφανίστηκε, εκεί καθιερώθηκε και πλέον χρησιμοποιείται σ’ολα τα γήπεδα του κόσμου, απ’αυτά της Πρέμιερ Λιγκ και της Πριμέρα, μέχρι της Τρίπολης και της Νέας Σμύρνης.

Ιταλία

Άφησα τελευταίο το πέρασμα στην Ίντερ. Κι αυτό γιατί ακόμα και αν ο Μπενίτεθ έβαζε στην Ίντερ σέντερ φορ έναν τερματοφύλακα, δεν νομίζω πως ένα αποτυχημένο πέρασμα από την Ιταλία είναι ικανό να διαγράψει όσα πέτυχε με Βαλένθια και Λίβερπουλ και να τον υποβιβάσει μονομιάς σε κατηγορία κακών προπονητών.

Ο Ράφα εγκλημάτησε κατά της καριέρας του με την επιλογή να πάει στην Ίντερ μετά τον Μουρίνιο και την σεζόν του τρεμπλ, αυτό είναι δεδομένο. Όμως, για κάποιον που θέλει να ρίξει μια σοβαρή ματιά και να μην αρκεστεί στο "απολύθηκε τον Δεκέμβρη", η αλήθεια είναι πως το μόνο λάθος του ήταν που πήγε.

Ο Ισπανός ανέλαβε την ομάδα τον Ιούνιο του 2010 και πολύ γρήγορα κατάλαβε πως μπορεί να ανέλαβε την πιο επιτυχημένη Ίντερ όλων των εποχών, αλλά όχι και υλικό πάνω στο οποίο θα μπορούσε να χτίσει. Η ομάδα όχι μόνο είχε τον Λούτσιο-Σάμουελ στα 34, τον Ζανέτι στα 37 και αρκετούς άλλους πάνω απ’τα τριάντα, αλλά κυρίως είχε παίκτες "καμμένους" από την προηγούμενη σεζόν και το Μουντιάλ που είχε ακολουθήσει.

Ο Ράφα συναντήθηκε με τον Μοράτι, του είπε ανοιχτά την αποτίμηση της κατάστασης και του πρότεινε να πουλήσουν τους παίκτες που ήθελε τότε όλη η Ευρώπη, αφού δεν είχαν άλλα πράγματα να δώσουν και η τιμή τους ήταν στο υψηλότερο σημείο, και να χρησιμοποιήσουν τα λεφτά για να διατηρήσουν την ομάδα σε υψηλό επίπεδο. Ο Μοράτι δεν πίστευε αυτά που άκουγε και φυσικά δεν συμφώνησε σε τίποτα.

Ο Μπενίτεθ απολύθηκε λίγους μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο. Το ποιος εκ των Μοράτι-Μπενίτεθ είχε δίκιο, το απέδειξε ο χρόνος. Ο Μαϊκόν, που το καλοκαίρι του 2010 τον ήθελαν ομάδες για 30 εκατομμύρια ευρώ, πήγε φέτος για συμπληρωματικός στην Σίτι με μόλις 3 εκατομμύρια. Κι όποιος έχει δει πουθενά τον Σνάιντερ μετά το Μουντιάλ της Αφρικής, να σηκώσει το χέρι του.

Τσέλσι

Ο Μπενίτεθ μπορεί να μην είναι μια αλάνθαστη προπονητή μεγαλοφυΐα, αλλά σίγουρα δεν είναι κι ένας μέτριος ή ένας τυχερός "μυρωδιάς". Την προσωπική μου άποψη την εξέφρασα στην αρχή του κειμένου και ο καθένας μπορεί να βγάλει το δικό του συμπέρασμα μετά τα όσα συζητήσαμε. These are the facts, για να χρησιμοποιήσω και μια ιστορική ατάκα του.

Το τι θα κάνει στην Τσέλσι θα μας το δείξει ο χρόνος. Μέχρι τότε, θεωρώ αστείο να διαβάζω υποτιμητικά σχόλια γι’αυτόν από οπαδούς των "μπλε". Είναι θεμιτό και κατανοητό να μην τον συμπαθούν, λόγω της αντιπαλότητας με την Λίβερπουλ την εποχή που ο Ράφα ήταν στο Άφιλντ. Αλλά να τον θεωρούν κακό προπονητή οι οπαδοί που έχουν δει στον πάγκο τους τον Ρανιέρι, τον Γκραντ, τον Ντι Ματέο και τον Βίλας Μπόας, πάει πολύ.

Διαβάστε επίσης

Ανακοινώθηκε από την Τσέλσι ο Μπενίτεθ

Ο Μπενίτεθ της Τσέλσι υπογράφει σε φανέλα της Λίβερπουλ