Μποξέρ χαμηλής δυναμικότητας

Εμπνευσμένοι από το κορέο του “Καραϊσκάκης”, (που ήταν βασισμένο στην περίφημη στιγμή που ο Σόνι Λίστον έχει πέσει στο καναβάτσο στον πρώτο γύρο κι ο Μοχάμεντ Αλί του φωνάζει να σηκωθεί και να παλέψει) μπορούμε να δούμε το ματς ως αγώνα μποξ.

Μποξ

Μπήκε στο ρινγκ ένας μποξέρ χαμηλής δυναμικότητας, που ακόμα δεν έχει αποδείξει και πολλά, κι απέναντι του ήταν ένα θηρίο. Όχι ο κάτοχος του τίτλου, αλλά ένας απ’τους πολύ καλούς, πολύ ανώτερος του μικρού. Το αουτσάιντερ δεν “μάσησε” και μπήκε στον αγώνα με αναπάντεχο τσαμπουκά, δυσανάλογο με την αξία του. “Θα σου κάνω, θα σου δείξω”, φώναζε στο φαβορί και άτακτα προσπαθούσε να τον χτυπήσει και ταυτόχρονα να μην βρεθεί ο ίδιος σε θέση άμυνας. Το θηρίο αιφνιδιάστηκε, γλίτωσε μερικά χτυπήματα, έφαγε και ένα γερό στο σαγόνι και άργησε να πάρει μπρος.

Έ, όταν ο τσαμπουκάς τελείωσε και άδειασε το ντεπόζιτο, ο μικρός πήγε μόνος του στα σχοινιά, χωρίς καν να ξέρει πως να σταθεί εκεί. Το φαβορί δεν χρειάστηκε να τον στριμώξει, πήγε στη γωνία και τον τελείωσε. Όχι εντυπωσιακά, αλλά σίγουρα εμφατικά. “Πάρε κι αυτήν, πάρε και την άλλη και μείνε ματωμένος να προσπαθείς να θυμηθείς πόσο καλά τα πήγες στην αρχή.”

Εγκατεστημένα

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το γεγονός πως ο Ολυμπιακός μπήκε με θάρρος, πίστη και τσαμπουκά στο πρώτο ημίχρονο. Αλλά, ειλικρινά δεν βλέπω τον λόγο να μοιράζουμε τον αγώνα σε περιόδους και να υπερβάλλουμε σε κρίσεις και δοξολογίες. Ενενήντα λεπτά κρατάνε οι αγώνες, για τόσο (πρέπει να) διαρκούν τα “θέλω” και τα “μπορώ” μιας ομάδας.

Στο κείμενο πριν τον αγώνα έγραφα πως, περισσότερο απ’τα πρόσωπα που θα αγωνιστούν και την διάταξη/τακτική που θα επιλεγεί, αυτό που μετράει είναι τα εγκατεστημένα “θέλω” και “μπορώ” μιας ομάδας. Η αποδεδειγμένη φιλοσοφία της, τα πράγματα που πριν γίνει η σέντρα ξέρεις πως μπορεί να εφαρμόσει με επιτυχία, γιατί το έχεις δει να συμβαίνει.

Τα “μπορώ” των 90’

Η πίεση πχ δεν είναι κάτι που προκύπτει ξαφνικά από μια απόφαση. Δεν λέει κάποιος “πιέστε” και αυτό προκύπτει αυτομάτως στο χορτάρι και η ομάδα ξαφνικά “μπορεί να πιέσει”. Θέλει τακτική δουλειά στην προπόνηση, θέλει παίκτες με τα προσόντα να υπηρετήσουν το σχέδιο σε διάρκεια, χρειάζεται εφαρμογή σε σειρά αγώνων για να θεωρηθεί κεκτημένος τρόπος παιχνιδιού. Για να γίνει “μπορώ”.

Όπως μια ομάδα μπάσκετ δεν κρίνεται από το πόσα τρίποντα θα βάλει στο πρώτο ημίχρονο ή σε ένα δεκάλεπτο, αλλά από τα νούμερα στο τέλος του αγώνα, έτσι και μια ποδοσφαιρική ομάδα κρίνεται από τα συνολικά “μπορώ” και “θέλω”. Δεν είναι αυτά των 30-45 λεπτών, είναι αυτά των 90. Δεν είναι πχ οι δέκα τελικές του Ολυμπιακού *σε ένα ημίχρονο, είναι οι 12 συνολικά, με μόλις δύο στην επανάληψη. Δεν είναι μόνο η μία ευκαιρία της Παρί στα πρώτα 45’, είναι και οι επτά των επόμενων 45’.

Ο Ολυμπιακός του Μίτσελ επέλεξε με θάρρος να κάνει κάτι που “δεν έχει”. Ανταμείφθηκε, όταν στάθηκε για 45’, και τιμωρήθηκε, όταν σχεδόν διαλύθηκε στα επόμενα 45’. Το πρώτο δεν είναι λόγος για ύμνους, το δεύτερο δεν συνιστά αιτία για ανάθεμα. Σαν τον μποξέρ του παραδείγματος, όταν επιχειρείς κάτι που “δεν έχεις”, δεν μπορείς να ελπίζεις σε βάθος χρόνου στο ρινγκ.

Σάμαρης και Μασάντο

Εύκολα μπορεί κανείς να βρει το πρόσωπο που συμβολίζει όλα τα παραπάνω στον Σάμαρη: δεν θα τον ανακηρύξουμε σε θρύλο για τα επιτεύγματά του, δεν θα τον κρεμάσουμε για τα λάθη του. Δεν τον χαρακτηρίζει μόνο η μία πλευρά, ούτε μόνο η άλλη, αλλά το σύνολο.

Είναι απ’τα πρόσωπα του αγώνα, κυρίως γιατί πέτυχε σε πράγματα που δεν μας έχει συνηθίσει. Στον Πανιώνιο διακρινόταν κυρίως για την τεχνική του, για την διάθεση να παίξει πολύ με την μπάλα, να απειλήσει με σουτ και στημένα και για την (σπάνια για Έλληνα μέσο) ικανότητα να χρησιμοποιεί εξίσου καλά και τα δύο πόδια. Ο Σάμαρης προσέφερε τρομερά ανασταλτικά (όσο είχε δυνάμεις) και δικαιούται κρέντιντ γι’αυτό. Είχε τα περισσότερα κερδισμένα τάκλινγκ (6/9) και ήταν αυτός που ξεκίνησε τις περισσότερες κατοχές (9) για τον Ολυμπιακό, ήταν εκεί δηλαδή μετά από μονομαχία για να πασάρει σε συμπαίκτη.

Μαζί του κι ο Μασάντο. Ο καταδικασμένος να μην γεμίσει ποτέ το μάτι σε κανέναν, αυτός που “πρέπει να πουληθεί”. Ένας απ’τους πιο mismanaged και misused παίκτες που μπορώ να θυμηθώ, για λόγους που έχω εξηγήσει σε παλαιότερο κείμενο. Σχεδόν αλάνθαστος. Πέντε στα έξι κερδισμένα τάκλινγκ, 42 στις 45 πάσες, ο παίκτης που δέχθηκε και πάσαρε την μπάλα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον ερυθρόλευκο και κέρδισε τα περισσότερα φάουλ (5). Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Γιαταμπαρέ, αλλά μέχρι να τον δούμε κι αυτόν, όποιος βλέπει καλύτερο οκτάρι απ’τον Μασάντο στο ρόστερ του Ολυμπιακού, να βάλει τα χέρια στο πληκτρολόγιο και να τον γράψει στα σχόλια.

Παρί

Η Παρί φρόντισε να επιβεβαιώσει σχεδόν όσα γράψαμε χθες γι’αυτήν. Ο Ζλάταν έκανε το δεκάρι και πάσαρε στον χώρο ακριβώς με τον τρόπο που είχαμε περιγράψει, στην κίνηση παίκτη που έρχεται από πίσω. Ατομική κλάση, αλλά και γνωστή τακτική που θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί καλύτερα απ’τον Ολυμπιακό. Στη φάση του 0-1 ο Μεντζανί βγαίνει πάνω στον Ζλάταν, αλλά ταυτόχρονα βγαίνει ψηλά κι ο Σιόβας, αντί να μείνει και να δώσει το απαιτούμενο βάθος. Με ταυτόχρονη έξοδο των στόπερ από την γραμμή τους, δίνεις στον αντίπαλο ένα γκολ που είναι εύκολο σαν λέι-απ σε άδεια ρακέτα.

Και για τον Λούκας Μούρα είπαμε πως λειτουργεί καλύτερα ως δεξιός μέσος στο 4-4-2, παρά ως δεξί εξτρέμ στο 4-3-3, γι’αυτό και περιμέναμε βασικό τον Λαβέτσι. Ο Μπλαν το διόρθωσε στο ημίχρονο και με την είσοδο του Αργεντινού, τα “μπορώ” της Παρί αυξήθηκαν κατά πολύ και ο Ολυμπιακός δεν είχε απαντήσεις. Ο δε Μαρκίνιος επιβεβαίωσε την απειρία του, σε νευρικές αντιδράσεις στην πίεση και στην “ποδιά” που δέχθηκε από τον Βάις, χωρίς αυτό βέβαια να στερεί τίποτα από την εκπληκτική προσπάθεια του Σλοβάκου. Το καλοκαίρι παρουσιάζαμε τα στοιχεία που επιβεβαίωναν την ικανότητά του στις ντρίμπλες και τα σχόλια από κάτω μιλούσαν για “παλτό”.

Μέλλον

Το φινάλε βρίσκει τον Ολυμπιακό με κέρδη όσον αφορά πρόσωπα που δίνουν ελπίδες για το μέλλον (Μπονγκ, Σάμαρης, Μασάντο, Βάις) και μια ήττα που δεν είναι δα και καταστροφή. Κυρίως, όμως, το 1-4 τον αφήνει χωρίς ξεκάθαρες θετικές απαντήσεις σχετικά με τα ερωτήματα που θέταμε πριν το ματς. Όχι για το ποιοι θα επιλεγούν να αγωνιστούν, αλλά ερωτήματα που αφορούν την αγωνιστική ταυτότητα, για τα δεδομένα “μπορώ”. Για το αν πχ μπορεί να αφήσει την μπάλα και να αμυνθεί με ασφάλεια, αν μπορεί να δώσει μάχη στο κέντρο πάνω από μισή ώρα, αν μπορεί να παίξει στην κόντρα, κτλ.

Γι’αυτα δεν αρκούν τα 45λεπτα, απαιτούνται απαντήσεις που να μην επιδέχονται αμφισβήτησης, που να κρατάνε, που να επαναλαμβάνονται ώστε να θεωρηθούν “σίγουρες”. Η ενσωμάτωση των τελευταίων μεταγγραφών και ο χρόνος θα μας τις δώσουν, θετικές ή αρνητικές, στα επόμενα ευρωπαϊκά ματς, εκεί που ο πήχης όσο να πεις θα είναι πιο χαμηλός απ’αυτόν της Παρί.

Δείτε σε video τα γκολ του αγώνα:

Διαβάστε ακόμη:

Μπονγκ: "Δεν αξίζαμε αυτό το σκορ"

Τα είπαν Μαρινάκης - Αλ Κελαϊφί

Ιμπραχίμοβιτς: "Δεν ήταν εύκολη νίκη"

Μίτσελ: "Έχουμε δουλέψει στα στημένα"

Το απίθανο κορεό των φίλων του Ολυμπιακού

Ολυμπιακός-Παρί Σεν Ζερμέν 1-4