Μια σπάνια βραδιά
Το ματς για τον Ολυμπιακό ξεκίνησε με δύο προβλήματα. Το πρώτο ήταν πως ο Τσόρι δεν ήταν σε θέση να ξεκινήσει απ’την αρχή και έτσι να δώσει το δικαίωμα στον Μίτσελ να πάει σε μια διάταξη κοντά στη λογική του αγώνα στην Πορτογαλία. Μόνη επιλογή, να στείλει τον Φουστέρ πίσω απ’τον φορ, τον Γιαταμπαρέ δεξιά και τον Βάις ως μοναδικό εξτρέμ στ’αριστερά. Δεύτερο πρόβλημα, ο Βάις δεν ήταν διαθέσιμος ούτε για συμμετοχή στην αποστολή.
Μοιραίο ήταν να ξεκινήσει ο Σαβιόλα, που φαινόταν ξεκάθαρα πως δεν είναι στα πλάνα του Μίτσελ, αφού ο Ισπανός πήρε το μάθημα των Βρυξελλών παρά τη μεγάλη νίκη επί της Άντερλεχτ. Με τον Αργεντινό πίσω απ’τον Μήτρογλου και τον Κάμπελ να μην χαίρει εμπιστοσύνης για δύσκολο ματς, η τετράδα των χαφ δεν είχε μεγάλες δυνατότητες.
Λογικό ήταν ο Ολυμπιακός να μπει εξαρχής σε παθητικό ρόλο, αφού ήταν δύσκολο να κρατηθεί η μπάλα. Επιπλέον, χωρίς να απειλούνται στα άκρα από Φουστέρ και Γιαταμπαρέ, οι μπακ της Μπενφίκα δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ανέβουν ψηλά, να δουλέψουν στα overlap (κυρίως ο Σίλβιο) κι ο Ολυμπιακός μπήκε σε συνθήκες πίεσης απ’το πρώτο λεπτό.Κι αφού ευτύχησε να βρει γκολ από στημένη φάση με το εκπληκτικό άλμα του Μανωλά, ήταν πια ξεκάθαρο πως θα πορευτεί με τον παθητικό ρόλο.
Σαβιόλα
Για να είμαστε απολύτως δίκαιοι, ο Σαβιόλα προσέφερε περισσότερα απ’τα αναμενόμενα. Σ’ένα δύσκολο γι’αυτόν ρόλο, μπορεί να μην κατάφερε ποτέ να γίνει απειλητικός ή να παίξει έστω με τον Μήτρογλου για να τον βάλει στο ματς, αλλά τουλάχιστον προσπάθησε να αποτελέσει στήριγμα για τους υπόλοιπους και κατέβηκε πιο χαμηλά από ποτέ στο γήπεδο.
Όλες του οι πάσες να ήταν προς τα πίσω, αφού δεν κατάφερε ποτέ να γυρίσει και να δει το γήπεδο, αλλά με 15/18 εύστοχες πάσες προσπάθησε να δώσει όσες ανάσες μπορούσε στους χαφ. Το τρομερό και απόλυτα χαρακτηριστικό για τη μορφή του αγώνα, είναι πως οι 15 πάσες του Σαβιόλα σε 45’ είναι μόλις τρεις λιγότερες απ’τις 18 που είχε ο Σάμαρης σε 90’ και ήταν οι περισσότερες εύστοχες που είχε παίκτης των ερυθρόλευκων.
Διαχείριση
Την συνέχεια την ξέρετε και δεν χρήζει μεγάλης ανάλυσης. Ο Μίτσελ διαχειρίστηκε όλο το δεύτερο ημίχρονο με τη λογική του να κρατήσει το υπερπολύτιμο 1-0, χωρίς καμία σκέψη για επιθετική απειλή, που θα φοβίσει την Μπενφίκα ή θα δώσει έστω μια φάση στον Ολυμπιακό. Έβαλε τον Τσόρι στη θέση του Σαβιόλα (νομίζω πως η εικόνα του ήταν τέτοια που θα άξιζε να μείνει κι άλλο στο ματς) και μετά πήγε σ’αυτό που κάποιοι Έλληνες προπονητές λένε “διπλομπετονιάρισμα”: ο Μπονγκ μπήκε στο ματς για να κάνει δίδυμο με τον Χολέμπας αριστερά κι ο Εντινγκά πήγε στον άξονα για να στείλει τον Μανιάτη μπροστά απ’τον Σαλίνο, που τον άφηνε απροστάτευτο ο Γιαταμπαρέ.
Η αλήθεια είναι πως και ακόμα αυτόν παθητικό ρόλο, που το γκολ του Μανωλά τον έκανε “αποδεκτό” απ’τον κόσμο, ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να τον υπηρετήσει όπως θα ήθελε. Παρά την προσπάθεια των παικτών, παρά το ντουμπλάρισμα με δύο ακραίους μπακ σε κάθε άκρο, ο Ολυμπιακός δεν βρήκε ασφάλεια ποτέ. Χρειάστηκε τον Ρομπέρτο για να μην δεχθεί πρώτος γκολ κι αφού βρήκε το 1-0, τον χρειάστηκε ακόμα περισσότερο για να το κρατήσει.
Ρομπέρτο
Η εμφάνιση του Ρομπέρτο είναι απ’αυτές που θα μείνουν στην ιστορία και με τα χρόνια θα αποκτήσουν μυθολογική αξία. Στις Βρυξέλλες έσωζε τις φάσεις που έβρισκε η Άντερλεχτ απέναντι σ’έναν Ολυμπιακό που δεν έπαιζε άμυνα, στο Φάληρο έκανε όργια παρότι οι ερυθρόλευκοι αμύνθηκαν μαζικά. Κάθε του επέμβαση έμοιαζε πιο δύσκολη απ’την προηγούμενη και υποθέτω πως το ενστικτώδες σπαγκάτο απέναντι στο εναέριο βολέ του Μάρκοβιτς στο 46’ θα μείνει στη μνήμη περισσότερο απ’όλες, αφού έμοιαζε βγαλμένη από αγώνα χάντμπολ.
Να διαλέξει κανείς είναι δύσκολο, αφού έστω και μια φορά να είχε νικηθεί ο Ρομπέρτο είναι σωστό να πούμε πως θα ήταν καταδικαστικό: όλες ήταν κρίσιμες. Παρόλα αυτά, θα διαλέξω την πρώτη του επέμβαση, όταν μόλις στο 5’ έβγαλε χαμηλά το πλασέ του Καρντόσο. Δεν ήταν λιγότερο δύσκολη απ’τις υπόλοιπες, αφού η μπάλα τον βρίσκει να κινείται αντίθετα. Είναι, όμως, απόκρουση που για μένα μαρτυρά προετοιμασία, γιατί ο Καρντόσο εκεί συνηθίζει να στέλνει τα τελειώματα που κάνει με τη μία. Στο φινάλε, ήταν η πρώτη: εκεί ξεκίνησαν όλα.
Ένταση
Η αντίδραση του Ρομπέρτο μετά το φινάλε μαρτυρά κάτι που ξέρουν όσοι έχουν κάτσει κάτω απ’τα γκολποστ, έστω και σε 5Χ5: μόνο η θέση του τερματοφύλακα μπορεί να δημιουργήσει τέτοια ένταση κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Αυτές, οι σπάνιες φορές που το ματς πάει στο “μόνος μου και όλοι σας”, είναι το όνειρο κάθε τερματοφύλακα. Όμως, η ένταση που συγκεντρώνεται κατά τη διάρκεια, απόκρουση με την απόκρουση, λεπτό με το λεπτό, είναι τεράστια και το κυριότερο είναι πως δεν μπορεί να εκτονωθεί.
Ένας φορ πχ γίνεται ήρωας με δύο γκολ και νιώθει ευτυχής ακόμα και πριν το τελευταίο σφύριγμα. Ο τερματοφύλακας που ζει ένα τέτοιο βράδυ, πρέπει να το φτάσει μέχρι το τέλος, χωρίς λάθος. Οι συνεχόμενες επεμβάσεις δεν αφαιρούν ένταση, αντιθέτως του προσθέτουν: μόνο το τέλειο είναι αρκετό και το ξέρει. Γι’αυτό και τα συναισθήματα τον “διαλύουν” στο φινάλε.
“Άδικο”
Ο Ρομπέρτο (και μαζί ο Ολυμπιακός) ευτύχησε να το δει μέχρι το τέλος. Κι επειδή αρκετοί από εσάς δεν πήρατε με καλό μάτι την άποψη που εξέφρασα για το ντέρμπι, να την επαναλάβω με παράδειγμα το Ολυμπιακός-Μπενφίκα: θα ήταν σκληρό, αλλά όχι άδικο, αν ένα γκολ στο τέλος ερχόταν να γκρεμίσει όλη τη βραδιά. Γιατί κι εδώ ισχύει η ματιά που λέει πως είναι τεράστιο ρίσκο να υπηρετείς μέχρι τέλους ένα πλάνο και μια μορφή αγώνα πιστεύοντας πως θα σταθείς τυχερός.
Ο Ολυμπιακός στάθηκε. Αλλά προφανώς αν δεν συνέβαινε αυτό, σίγουρα θα συζητούσαμε πως, με τέτοια διαχείριση, κάποια στιγμή δεν θα άντεχε να αμύνεται άλλο χωρίς να μπορεί να κάνει μια στοιχειώδη κατοχή ή έστω να απειλήσει με μακρινές μπαλιές και θα το πλήρωνε. Το πλήρωσε δίνοντας κλασικές ευκαιρίες παρά τη μαζική άμυνα, αλλά ευτύχησε να μην το πληρώσει με ένα οδυνηρό γκολ. Συμβαίνει κι αυτό. Αλλά προφανώς δεν σημαίνει πως το πλάνο ήταν σωστό και όλα λειτούργησαν τέλεια: ελάχιστα πράγματα πήγαν καλά, η Μπενφίκα έκανε ο,τι ήθελε, εκτός απ’το να αμυνθεί σωστά σ’ένα κόρνερ.
Βραδιά
Προφανώς το αποτέλεσμα είναι απολύτως ευπρόσδεκτο ακόμα και με τέτοια εικόνα, γιατί φέρνει τον Ολυμπιακό σε μια θέση που το να χάσει την πρόκριση θα είναι τραγωδία μεγαλύτερη κι απ’αυτές της αρχαιότητας. Ευπρόσδεκτο γιατί πέρα από μια σχεδόν βέβαιη πρόκριση στους 16, μας χάρισε μια βραδιά απ’αυτές τις σπάνιες. Αυτές που ένας τερματοφύλακας ζει το απόλυτο “μόνος μου και όλοι σας” και μένει στην ιστορία.
Διαβάστε ακόμη:
Διεθνής Τύπος: Ο Ρομπέρτο νίκησε την Μπενφίκα
Ντομίνγκες: "Έτσι υποδεχθήκαμε τον Ρομπέρτο"
Ζεζούς: "Παιχνίδι με τη σφραγίδα του Ρομπέρτο"
Ρομπέρτο: "Δεν ήταν εκδίκηση, ήταν δώρο"
Μίτσελ: "Τι Αγιος; Πάπας είναι ο Ρομπέρτο"
Αφήνει Ελβετία, πιάνει Τουρκία η Ελλάδα
Φουστέρ: "Αν δεν ήταν ο Ρομπέρτο μπορεί να χάναμε"
