Κακός σε άμυνα και επίθεση

Δεν γίνεται σ’ένα ματς που μια ομάδα έχει δεχθεί τα γκολ που δέχθηκε ο Ολυμπιακός να μη γίνει συζήτηση για την άμυνα. Κι εδώ θα την κάνουμε, αλλά όχι σε μεγάλη έκταση/ένταση. Κι αυτό γιατί αυτή η κουβέντα έγινε όταν έπρεπε: και μετά το θρίαμβο επί της Ατλέτικο και όταν επιβεβαιώθηκαν οι επιφυλάξεις στον αγώνα στο Περιστέρι , με φάσεις που αναλύσαμε μια προς μία.

Στη Σουηδία μπορεί τα λάθη στα γκολ να είναι τεράστια και σπάνια, αλλά αν θυμηθούμε με ψυχραιμία όλες τις φάσεις, θα διαπιστώσουμε πως στην ουσία δεν είδαμε παρά επαναλήψεις. Πράγματα που έχουμε δει ξανά.

Επαναλήψεις

Μετά την Ατλέτικο συζητήσαμε πως στο πρώτο ημίχρονο χάθηκαν πέντε κεφαλιές στην περιοχή του Ολυμπιακού πριν έρθει με την 6η το γκολ του Μάντζουκιτς. Στο 25’ η μπάλα ταξιδεύει για ώρα απ’τη σέντρα του Έρικσον και παρόλα αυτά ο Ρόσενμπεργκ παίρνει ανενόχλητος την κεφαλιά για να αποκρούσει εξ επαφής ο Ρομπέρτο. Στο 60’ ο Τέλιν παίρνει πάλι εύκολα στο 2ο δοκάρι την κεφαλιά για να αποκρούσει πάλι εξ επαφής ο Ρομπέρτο και να το χάσει ξανά ο παίκτης της Μάλμε στο ριμπάουντ.

Μετά την Ατλέτικο συζητήσαμε πως ο Ολυμπιακός κρατάει την καλή ανασταλτική λειτουργία των μέσων, αλλά για την άμυνα υπάρχουν ερωτηματικά για το πως θα συμπεριφερθεί σε διαφορετικά ζητούμενα, όταν πχ είναι πιο ψηλά. Και, ναι, είναι τραγικό να προκύπτουν ευκαιρίες για τον αντίπαλο μετά από βολέ του τερματοφύλακα και χαμένη κεφαλιά που βγάζει παίκτη στην περιοχή, αλλά συγγνώμη δεν είδαμε και στο Περιστέρι κάτι παρόμοιο; Για θυμηθείτε το. Βολέ, κεφαλιά και μια άμυνα που τρέχει, αλλά δεν φτάνει:

Και εννοείται πως στα κενά στην πλάτη των μπακ έγιναν, όπως και στο Περιστέρι, πολλά: η σέντρα του Τίνερχολμ για την κεφαλιά του Τέλιν στο 60’ που συζητήσαμε ήδη, ο συνδυασμός στην πλάτη του Ομάρ που έφερε τους παίκτες της Μάλμε να αλλάζουν την μπάλα στην περιοχή και τον Ρομπέρτο να βγάζει το σουτ του Έρικσον στο 65’ και το σουτ του Ρόσενμπεργκ που έβγαλε ο Ισπανός στη γωνία του στο 71’.

Τώρα νομίζω πως αρκεί και μόνο η καταγραφή, χωρίς ανάλυση και σχόλια: οι επιφυλάξεις έχουν διατυπωθεί μετά την Ατλέτικο και πιστοποιήθηκαν/αναλυθηκαν μετά τον Ατρόμητο . Πάμε παρακάτω.

“ Σπατάλησε ευκαιρίες”

Αυτό που χρειάζεται τώρα επισήμανση και περισσότερη κουβέντα είναι το κομμάτι με την μπάλα. Κόντρα στην ισχυρή Ατλέτικο, ο Ολυμπιακός χτύπησε τέλεια με τα μόνα όπλα που του άφηνε η δυναμική του αντιπάλου και οι συνθήκες του αγώνα: γκολ από στημένο, γκολ από αντεπιθέσεις. Στη Σουηδία η Μάλμε του έδωσε το ρόλο του αφεντικού και ποια ήταν η παραγωγή;

Σύμφωνα με τους ανθρώπους που έκαναν την περιγραφή και το σχόλιο “ο Ολυμπιακός σπατάλησε πολλές καλές και κλασικές ευκαιρίες στο πρώτο ημίχρονο”. Ποιες; Τα μακρινά σουτ, όσο καλά κι αν είναι, δεν αποτελούν κλασική ευκαιρία, ούτε πιστοποίηση επιθετικής παραγωγής. Πραγματικά καλή ευκαιρία ήταν μία, το ανενόχλητο πλασέ του Μανιάτη φάτσα με το τέρμα στο 22’, που όμως προήλθε από κόρνερ, όχι στην κανονική ροή του αγώνα. Από στημένη φάση ήρθε και το ωραίο γυριστό του Μήτρογλου, με τη φάση να έχει σταματήσει ορθώς για οφσάιντ στην κεφαλιά-πάσα του Μποτία.

Κάθετο παιχνίδι

Το διάβασμα της Μάλμε , έστω και με μικρό δείγμα του αγώνα με την Τορίνο, έλεγε πως η άμυνά της μπορεί να εκτεθεί με μπαλιές στην πλάτη της, με κίνηση των παικτών απ’τις πίσω γραμμές, όχι με σέντρες. Το πρόβλημα δεν είναι πως ο Ολυμπιακός δεν πέρασε καμία τέτοια κάθετη στο πρώτο ημίχρονο, αλλά πως δεν έγινε ούτε καν προσπάθεια για κάτι τέτοιο.

Πότε το είδαμε επιτέλους; Στο 52’, όταν ο Αφελάι προσπάθησε να παίξει κάθετα τον Μήτρογλου στην κόντρα και στο 56’ όταν ο Ολλανδός έκανε το ίδιο στην κίνηση χωρίς μπάλα του Μανιάτη. Και μπορεί η φάση να προκαλεί την κλασική διαμάχη των “τον βρίσκει, είναι πέναλτι” με τους “τσιμπάει και ετοιμάζεται να πέσει και χωρίς επαφή, κανένα πέναλτι” αλλά προσωπικά η φάση του 56’ μου δημιουργεί άλλο, πιο σημαντικό ερώτημα: γιατί είναι η μοναδική τέτοια φάση που έφτιαξε ο Ολυμπιακός σε 90 λεπτά αγώνα που ήταν το αφεντικό της κατοχής;

Ισχνή παραγωγή

Για δεύτερο σερί αγώνα ο Ολυμπιακός είχε αρχικές επιλογές που δεν ταίριαζαν με τα ζητούμενα που του έβαλε το ματς. Στο Περιστέρι φάνηκε “αχρείαστη” η ταυτόχρονη παρουσία Μιλοβόγεβιτς, Τσόρι, Κασάμι και στη Σουηδία είχαμε κάτι παρόμοιο. Ο Μίτσελ επέλεξε τον Εντινγκά περιμένοντας ίσως τη Μάλμε με διάθεση κυριαρχίας. Και ο Εντινγκά και ο Μιλιβόγεβιτς ήταν καλοί στους ρόλους τους. Όμως, Κασάμι-Μανιάτης έδειξαν να “πατάνε ο ένας στα βήματα του άλλου”, ακριβώς όπως έγινε και με τον Ατρόμητο, και ο Ολυμπιακός κλήθηκε να επιτεθεί με σύνθεση που ταίριαζε πιο πολύ σε παιχνίδι αναμονής.

Συνδυασμοί λίγοι, κάθετο παιχνίδι ελάχιστο, διαρκές και σχεδόν μονότονο ακούμπημα της μπάλας στους ακραίους μπακ για σέντρες με στόχο τον Μήτρογλου. Όταν μπήκε ο Τσόρι, η σέντρα από χαμηλά έγινε καλύτερη και ο Μήτρογλου είχε ένα τετ-α-τετ στο 68’ που θα έπρεπε να το κάνει γκολ. Ναι, αν δινόταν το πέναλτι ή ο Μήτρογλου ευστοχούσε στο πλασέ, ο Ολυμπιακός ίσως θα είχε πάρει αποτέλεσμα.

Αλλά η μία καλή σέντρα από μακριά και η μόλις μία κάθετη είναι ανησυχητικά ισχνή παραγωγή για φύσει επιθετική ομάδα που είχε την κατοχή για 90 λεπτά. Έξι μεγάλες ευκαιρίες έγραψε η στατιστική για τη Μάλμε, μία, το πλασέ του Μήτρογλου, για τον Ολυμπιακό, που είχε διπλάσιες σέντρες απ’τους Σουηδούς.

Επανάληψη και με την μπάλα

Και εδώ οφείλουμε να πάμε λίγο πιο πίσω. Στο Αγρίνιο, όπου και πάλι ο Ολυμπιακός δεν έφτιαξε πολλά απέναντι στον καλά οργανωμένο Παναιτωλικό. Στον αγώνα με τη Βέροια, όπου μέχρι να έρθει το πέναλτι στο 32’ ο Ολυμπιακός είχε μόλις μια ευκαιρία στο 5’ με ένα ωραίο σουτ του Μήτρογλου στο δοκάρι. Στο Περιστέρι, όπου το μοναδικό “αχ” του κόσμου του Ολυμπιακού ήταν σε παράλληλο γύρισμα του Μασουακού στο 73’.

Τελικά δεν είναι μόνο τα προβλήματα στην άμυνα που επαναλήφθηκαν. Τελικά και η ισχνή επιθετική παραγωγή στη Σουηδία δεν ήταν κάτι το πρωτοφανές για το φετινό Ολυμπιακό. Ο Αφελάι έχει ποιότητα που φαίνεται σε κάθε του επαφή, αλλά ακόμα δεν πηγαίνει στην ντρίμπλα, δεν δημιουργεί ρήγματα και, το κυριότερο, δεν παίζει πολύ χωρίς μπάλα. Και νομίζω πως στα δύο τελευταία ματς ο Ολυμπιακός στερήθηκε τον Φουστέρ, που έχει αποδείξει πως είναι φτιαγμένος για τέτοιες δοκιμασίες και είναι πάντα εκεί για να παίξει τις “σπόντες” με τους υπόλοιπους.

Γκρίνια

Οι ήττες σε Περιστέρι και Σουηδία δεν τελειώνουν κάτι για τον Ολυμπιακό εντός και εκτός συνόρων, υπάρχει ακόμα δρόμος και θα δούμε τι διορθώνεται και τι όχι, αλλά και να συζητήσουμε περισσότερο το κομμάτι της επιθετικής παραγωγής απέναντι σε οργανωμένη άμυνα.

Όμως, οι δύο ήττες ήρθαν να προσθέσουν ανησυχίες για το παιχνίδι με μπάλα σ’αυτές που ήδη υπήρχαν για τη συμπεριφορά χωρίς αυτήν. Και χωρίς αγώνα μέχρι τις 18 του μήνα, ο Ολυμπιακός και ο Μίτσελ είναι καταδικασμένοι να περάσουν δύο εβδομάδες με γκρίνια και προβληματισμό. Δικαιολογημένα.

Διαβάστε ακόμη

Σταύρος Γεωργακόπουλος: Ιδανικοί αυτόχειρες στο πιο εύκολο διπλό

Μάλμε-Ολυμπιακός 2-0 (VIDEOS)

Μίτσελ: "Ο Ρομπέρτο φταίει για τα γκολ"

Έξαλλος ο Μανιάτης: "Καθαρό πέναλτι και κόκκινη"