Γιουβέντους-Μπαρτσελόνα: Η ανάλυση του τελικού

Καθαροί ρόλοι

Ο τελικός είναι “καθαρός” όχι μόνο όσον αφορά τους ρόλους φαβορί/αουτσάιντερ, αλλά και το μοίρασμα των τρόπων παιχνιδιού. Η Μπαρτσελόνα είναι η εκπρόσωπος του proactive παιχνιδιού, των ομάδων που θέλουν την μπάλα, θέλουν να είναι τα αφεντικά του αγώνα και να επιτεθούν με κατοχή. Εννοείται βέβαια πως η ομάδα του Ενρίκε δεν έχει πλέον τις παλιές εμμονές με όλους τους κανόνες του τίκι-τάκα: οι επιθέσεις δεν είναι απαραίτητα τεράστιες σε διάρκεια, οι σέντρες και οι μακρινές μπαλιές “επιτρέπονται”, ενώ η Μπάρτσα δεν έχει πρόβλημα και να “πέσει” χαμηλά στο γήπεδο όταν αμύνεται, όπως έκανε πχ στον επαναληπτικό στο Μόναχο.

Η Γιουβέντους απ’την άλλη δεν είναι ακριβώς η απόλυτη εκπρόσωπος της reactive λογικής, όπως ήταν πχ πέρσι η Ατλέτικο. Δεν είναι δα πως παίρνει τα πρωταθλήματα στην Ιταλία με άμυνα πίσω απ’την μπάλα, κόντρα επίθεση και στημένες φάσεις. Όμως, ο τρόπος με τον οποίο αμύνθηκε στο Μπερναμπέου για να αποκλείσει τη Ρεάλ, αλλά και η δυναμική της Μπαρτσελόνα, προϊδεάζουν για μια Γιουβέντους που θα αφήσει την μπάλα στους Καταλανούς και θα ψάξει την κόντρα.

Άμυνα με 4-4-2 στην ευθεία

Η ανταγωνιστικότητα του τελικού εξαρτάται εν πολλοίς πρώτα από το πόσο καλή θα είναι η Γιουβέντους πίσω απ’την μπάλα και μετά από τόσο απειλητική θα είναι στην κόντρα. Στα χαρτιά η ομάδα του Αλέγκρι παίζει με ρόμβο. Στη βάση του μπροστά απ’την άμυνα ο Πίρλο, Μαρκίζιο-Πογκμπά εσωτερικοί μέσοι, ο Βιδάλ πίσω απ’το δίδυμο Τέβες-Μοράτα. Όμως, στην πραγματικότητα η Γιουβέντους αμύνεται με καθαρό 4-4-2 στην ευθεία.

Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, οι μέσοι “απλώνουν” σε τετράδα μπροστά απ’την άμυνα. O Βιδάλ “πέφτει” δίπλα στον Πίρλο και οι Πογκμπά-Μαρκίζιο “ανοίγουν” στα άκρα, φτιάχνουν τετράδα στην ευθεία και μένουν ψηλά ο Μοράτα με τον Τέβες.

Δύο τετράδες συμπαγείς, με μικρές αποστάσεις, σαν κι αυτές που είδαμε πέρσι απ’την Ατλέτικο και είδαμε να “φοράει” ακόμα και η Ρεάλ στα παιχνίδια με την Μπάγερν.

Είναι όντως καλή στην άμυνα;

Το πρόβλημα είναι παρά την οργάνωση που υπάρχει συνολικά, παρά το γεγονός πως η Γιουβέντους δουλεύει σωστά πίσω απ’την μπάλα, οι Ιταλοί έχουν μεγάλο πρόβλημα όταν κλειστούν στην περιοχή. Εκεί, με Ιταλούς στόπερ και τον Μπουφόν στο τέρμα υποτίθεται πως έχουν αβαντάζ, υπηρετούν έναν ρόλο που ξέρουν καλά και χάρις σ’αυτήν την ικανότητα έφτασαν στον τελικό, αφού μ’αυτή τη λογική απέκλεισαν τη Ρεάλ, με άμυνα που αποθεώθηκε. Είναι όμως έτσι;

Πολλές φάσεις στην περιοχή

Θεωρώ πως δεν είναι ακριβώς έτσι. Κι αυτό γιατί στο Μπερναμπέου, απέναντι σε μια Ρεάλ που δεν ήταν σε καλή μέρα, με ντεφορμέ παίκτες-κλειδιά, η Γιουβέντους δέχθηκε πολλές, πάρα πολλές κλασικές ευκαιρίες για ομάδα που υποτίθεται πως αμύνθηκε καλά. Αφήνουμε έξω τα στημένα, τα σουτ έξω απ’την περιοχή και τις τρεις μεγάλες ευκαιρίες που είχε η Ρεάλ στην κόντρα απ’το 30’ μέχρι και το 45’ όταν και η Γιουβέντους ανοίχθηκε μετά το 1-0. Μετράμε μόνο φάσεις που έγιναν με τους Ιταλούς να αμύνονται μαζικά, στην κανονική ροή του αγώνα.

Στο 1’ ο Μπέιλ είχε ελεύθερη κεφαλιά στο 2ο δοκάρι. Στο 5’ ο Μπενζεμά κατέβασε στην περιοχή με το στήθος, ελευθερώθηκε απ’τον Λιχστάινερ και σούταρε άουτ λίγο έξω απ’την μικρή περιοχή. Στο 63’ από σέντρα του Μαρσέλο ο Μπέιλ “τσίμπησε” στο πρώτο δοκάρι και η μπάλα πέρασε λίγο έξω, με τον Μπουφόν εξουδετερωμένο. Στο 72’ πάλι ο Μπέιλ έστειλε την μπάλα έξω με κεφαλιά μισό μέτρο απ’το τέρμα στο 2ο δοκάρι.

Πιθανές μικρές αλλαγές

Όλες αυτές οι φάσεις είναι καθαρές ευκαιρίες με τη Γιουβέντους να αμύνεται μαζικά. Όχι στην κόντρα, όχι μετά από κάποιο λάθος που βρήκε την άμυνα ανοργάνωτη. Κι είναι πολλές φάσεις για μια ομάδα που αμύνεται σωστά ως σύνολο και είχε αντίπαλο σε κακή βραδιά. Μπορεί ο ρόλος τους κι η καταγωγή τους να λένε άλλα, όμως Μπονούτσι και Κιελίνι δεν αισθάνονται καλά κλεισμένοι στην περιοχή. Ο τραυματισμός του τελευταίου, που φέρνει Μπαρτζάλι και Ογκμπόνα υποψηφίους βασικούς, μάλλον μεγεθύνει το πρόβλημα.

Με την Μπαρτσελόνα σε τέτοια επιθετική φόρμα, το έργο των Ιταλών είναι πάρα πολύ δύσκολο. Υποθέτω πως ίσως κόντρα στους Καταλανούς, ο Πίρλο θα αλλάξει θέση στο κεντρικό δίδυμο με τον Βιδάλ. Με τη Ρεάλ ο Χιλιανός ήταν συνήθως δεξιά, όπως τον είδατε στην παραπάνω φωτογραφία, για να είναι κοντά σε Μαρσέλο και Ρονάλντο. Υποθέτω πως ο Αλέγκρι θα τον στείλει απ’την άλλη στον τελικό, για να τραβήξει τον Πίρλο μακριά από την πλευρά που παίζουν συχνά μαζί Άλβες, Μέσι, Σουάρες, Ράκιτιτς και να έχει τον Βιδάλ στις βοήθειες εκεί.

Ίσως λόγω σωματοδομής προτιμηθεί και ο Μαρκίζιο απ’τον Πογκμπά για το αριστερό άκρο της τετράδας των μέσων για να έχει εκεί ο Αλέγκρι την τριάδα Μαρκίζιο, Βιδάλ, Εβρά μπας και τα βγάλουν πέρα με τους “δαίμονες”.

Τέβες-Μοράτα

Ο,τι κι αν γίνει με την ανασταλτική λειτουργία και την άμυνα χαμηλά, η Γιουβέντους χρειάζεται επιθετική απειλή. Μοράτα και Τέβες έχουν “κουμπώσει” τέλεια και είναι μεγάλο πρόβλημα για τον αντίπαλο μια ομάδα που αφήνει δύο φορ ψηλά όταν αμύνεται. Ακόμα κι αν το δίδυμο Πικέ-Μασεράνο μοιάζει ιδανικό για να παίξει τους δύο επιθετικούς της Γιουβέντους, το 2vs2 είναι πάντα επικίνδυνο και εκεί η Γιουβέντους ποντάρει πολλά.

" Μη αντιμετωπίσιμη" Μπαρτσελόνα στην επίθεση

Για την Μπαρτσελόνα δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν. Απ’τα πρώτα νοκ-άουτ λέγαμε πως ο Σουάρες και η φόρμα του Μέσι έχουν φτάσει τους Καταλανούς στα όρια της “μη αντιμετωπίσιμης” ομάδας όσον αφορά την επίθεση. Η Μπαρτσελόνα έφτασε στους τέσσερις με τον Μέσι να έχει σκοράρει μόνο μια φορά στα νοκ-άουτ και όταν ο Νόιερ έμοιαζε ανίκητος, ο Αργεντινός έκανε τον Μάικλ Τζόρνταν και μετέτρεψε το ποδόσφαιρο σε μπάσκετ. Πήρε την μπάλα και τελείωσε το ματς και μαζί και την πρόκριση.

Ένα ζητούμενο ήταν η αμυντική λειτουργία, αφού ο Μπουσκέτς ήταν βαρύς όταν επέστρεψε απ’τον τραυματισμό του και φάνηκε να αφήνει αρκετά κενά στα παιχνίδια με την Παρί. Όμως, πλέον έχει επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως και η Μπαρτσελόνα έχει προστεθεί στις ομάδες που αμύνονται σε 4-4-2 όταν “πέφτουν” χαμηλά στο γήπεδο. Ο Νεϊμάρ πάει τέρμα αριστερά και ο Ράκιτιτς “ανοίγει” στα δεξιά, την ώρα που Σουάρες και Μέσι μένουν ψηλά στο γήπεδο. Κι άντε ο αντίπαλος να επιτεθεί με πολλούς παίκτες όταν αυτοί οι δύο μένουν στην επίθεση.

Η ιδιοφυΐα και οι άλλοι τρεις

Η Μπαρτσελόνα είναι στα όρια της “μη αντιμετωπίσιμης” ομάδας όσον αφορά την επίθεση, αλλά δεν έχει τη συνολικά “ανίκητη” εικόνα που είχε η ομάδα του Πεπ το 2011. Τότε δεν ήταν μόνο πως δεν γινόταν να αμυνθείς απέναντί τους, αλλά έμοιαζε αδύνατο και να επιτεθείς σωστά, να σκοράρεις. Η τωρινή Μπαρτσελόνα είναι πιο “εύκολο” να δεχθεί φάσεις, αλλά η τριάδα Μέσι, Σουάρες, Νεϊμάρ, με τον Αργεντινό να βρίσκεται σε τοπ φόρμα είναι στα όρια του unfair. Δεν είναι δίκαιο για τους αντιπάλους, δεν ήταν δίκαιο για την Μπάγερν ή την Μπιλμπάο.

Η Γιουβέντους ψάχνει αμυντική υπέρβαση και να βρει τις στιγμές της στην επίθεση. Πάνω-κάτω αυτά που έψαχνε και η Γιουνάιτεντ στον τελικό του Γουέμπλεϊ. Το δεύτερο ζητούμενο το βρήκε, αλλά στην άμυνα κάποια στιγμή Φέρντιναντ, Κάρικ και Γκιγκς “ζαλίστηκαν” απ’το τίκι-τάκα, δεν μπορούσαν πια να κυνηγάνε φαντάσματα. Το ρόλο του Γκιγκς τον έχει τώρα ο Πίρλο και η απειλή δεν είναι οι συνεχόμενες πάσες, αλλά η ιδιοφυΐα του Μέσι και τα προσόντα που συνθέτει η τετράδα Μέσι, Σουάρες, Νεϊμάρ, Άλβες.

" Πείνα" και Μπουφόν

Ο Εβρά δήλωσε πως αποκλείεται η Μπαρτσελόνα να είναι πιο πεινασμένη απ’τη Γιουβέντους. Μπορεί, αλλά όχι πως οι Καταλανοί φτάνουν χορτασμένοι στο Βερολίνο. Τα τέσσερα χρόνια απ’το Γουέμπλεϊ είναι πολλά, ενδιάμεσα έχει προστεθεί η δίψα των πρωτάρηδων Νεϊμάρ και Σουάρες, αλλά η Μπαρτσελόνα έχει γνωρίσει και οδυνηρούς αποκλεισμούς από Μπάγερν και Ατλέτικο.

Το έργο είναι στα χέρια της Μπαρτσελόνα. Για να αλλάξει θα χρειαστεί η Γιουβέντους να κάνει πολλά. Και κυρίως θα χρειαστούν τα χέρια και τα πόδια του μεγάλου Μπουφόν.

Διαβάστε ακόμη:

Γιουβέντους-Μπαρτσελόνα: Μπείτε στο κλίμα του τελικού με φωτογραφίες

Οριστικά εκτός τελικού για Γιουβέντους ο Κιελίνι

Χωρίς προβλήματα στο Βερολίνο η Μπαρτσελόνα