"Γεύση" αδικίας

Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για τον Ολυμπιακό κατάφερε να πάρει καλό βαθμό στην επιθετική απειλή, αλλά παρουσιάστηκε κατώτερος του αναμενόμενου στο κομμάτι της αναχαίτισης, πίσω απ΄την μπάλα και τη "γεύση" αδικίας που άφησε το φινάλε του αγώνα στο "Ολντ Τράφορντ".

EDITORIAL

20 ΜΑΡ 2014

Ταπεινά εκτιμώ πως όποιος διάβασε το χθεσινό κείμενο θα βοηθήθηκε πολύ στην κατανόηση των όσων συνέβησαν στο Γιουνάιτεντ-Ολυμπιακός. Η ομάδα του Μόγιες έκανε κάποια απ’αυτά που περιμέναμε πριν απ’τον αγώνα, χωρίς βέβαια να καταφέρει καμιά τρομερή βελτίωση σε σχέση με τη συνολική φετινή της εικόνα. Το πρόβλημα του Ολυμπιακού ήταν πως κατάφερε να πάρει καλό βαθμό στην επιθετική απειλή, αλλά παρουσιάστηκε κατώτερος του αναμενόμενου στο κομμάτι της αναχαίτισης, πίσω απ΄την μπάλα.

Γκιγκς

Είπαμε πως η παρουσία του Γκιγκς θα έχει ως στόχο να πάρει αυτός τη μπαγκέτα του μοιράσματος της μπάλας για να απελευθερωθεί ο Ρούνεϊ απ’αυτήν τη δουλειά και να πάει πιο κοντά στην περιοχή. Έτσι και έγινε και ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να εμποδίσει τον Ουαλλό.

Στο 5ο λεπτό ο Γκιγκς βρίσκει χώρο/χρόνο, σημαδεύει το τρέξιμο του Γουέλμπεκ κι αυτός παίρνει την κίτρινη απ’τον Μανωλά.

Στο 19’ ο Γκιγκς βρίσκει χώρο/χρόνο, ο Ρούνεϊ έχει γίνει φορ, μαζί με Φαν Πέρσι-Γουέλμπεκ, παίρνει ελεύθερη κεφαλιά που δεν γίνεται γκολ χάρις στα ακροδάχτυλα του Ρομπέρτο και το δοκάρι.

Στο 23’ ο Γκιγκς γεμίζει προς τον Φαν Πέρσι κι αυτός παίρνει το πέναλτι, χάρις στο άτσαλο και αχρείαστο μαρκάρισμα του Χολέμπας, που ήταν σε κακή θέση και ήρθε καθυστερημένα.

Το έργο ολοκληρώνεται στο 45’, όταν ο Γκιγκς είναι και πάλι αυτός που σημαδεύει ανενόχλητος τον Ρούνεϊ στα δεξιά. Ο Χολέμπας έχει πάλι κακή τοποθέτηση, ο Μαρκάνο αναγκάζεται να βγει στον Ρούνεϊ χωρίς αποτέλεσμα, ο Φαν Πέρσι ξεφεύγει εύκολα από Μανωλά-Σαλίνο για το 2-0.

Ο Γκιγκς μπήκε να κάνει αυτό ακριβώς και το έκανε σχεδόν εύκολα, δεν πιέζεται σε καμία απ’τις φάσεις. Τέσσερις μεταβιβάσεις, όλες με θετικό αποτέλεσμα για τη Γιουνάιτεντ. Μια τεράστια προσωπικότητα, απ’τις πραγματικά σπάνιες περιπτώσεις που είχαμε την τύχη να δούμε και να βλέπουμε ακόμα στο χορτάρι. Πέρσι τον αποθεώσαμε στο κείμενο με τίτλο “Το θάρρος του να είσαι ο Γκιγκς” , όταν μπήκε στα 40 και θυμηθήκαμε και την παράσταση που είχε δώσει στα 39 κόντρα στη Ρεάλ . Αλίμονο αν δεν είχε πράγματα να δώσει στα 40 και βάλε, κόντρα στον Ολυμπιακό. Αυτές τις πάσες θα μπορεί να τις βγάζει και στα 50. Το θέμα είναι να μην του δώσεις χώρο και χρόνο.

Πρόβλημα αριστερά

Το πρόβλημα ξεκίνησε εκεί απ’όπου έφευγαν οι πάσες και ολοκληρωνόταν στο χώρο κατάληξης. Το λέγαμε και χθες, η Γιουνάιτεντ αρέσκεται να παίζει με διαγώνιες μεταφορές της μπάλας στα δεξιά της επίθεσης, το κάνει χρόνια τώρα. Όπως σημείωσε και ο Μάικλ Κοξ, ο Ολυμπιακός όχι μόνο δεν τα πήγε καλά σε αυτό, αλλά η τακτική συμπεριφορά του Χολέμπας άφησε χώρους εκεί που δεν έπρεπε. Ο ακραίος μπακ του Ολυμπιακού ήταν προσκολλημένος στον Βαλένσια, χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος, αφού ο παίκτης της Γιουνάιτεντ μπορεί να είναι εργατικός και με σωματικά προσόντα, αλλά δεν είναι δα κι ο Μάτα, δεν είναι τόσο απειλητικός.

Με τον Χολέμπας να μην βρίσκεται εκεί που πρέπει, δημιουργήθηκε το κενό στο οποίο κινήθηκαν ο Φαν Πέρσι στη φάση του πέναλτι και ο Ρούνεϊ στη φάση του 2-0. Η Γιουνάιτεντ, πέρα απ’την αναμενόμενη προσπάθεια για αύξηση του ρυθμού, έκανε λίγα πράγματα και απλά. Ο Ολυμπιακός δεν νικήθηκε από συνεχόμενα overlap, δεν “πνίγηκε” από επιθετική συμμετοχή πολλών παικτών, από τρομερό κάθετο παιχνίδι του Ρούνεϊ ή αυτά που ίσως θα έδινε ο Καγκάβα αν έπαιζε, αλλά απ’το πιο απλό πράγμα: ο Γκιγκς χαμηλά σημαδεύει τα τρεξίματα των μπροστινών.

Επιθέσεις

Στον αντίποδα, δεν γίνεται να υπάρχουν παράπονα απ’αυτά που έκανε ο Ολυμπιακός με την μπάλα. Περιμέναμε πως η τριάδα Τσόρι-Πέρες-Κάμπελ θα βρει χώρους στο κενό ανάμεσα στις γραμμές, πίσω απ’τον Κάρικ και μπροστά απ’την άμυνα. Η δημιουργία δεν απογοήτευσε τις προσδοκίες, αλλά το έκαναν τα τελειώματα.

Ο Φουστέρ κινήθηκε εκπληκτικά ως φορ χωρίς να τον πάρει κανείς χαμπάρι στην κεφαλιά στη διπλή ευκαιρία του 40’ όταν ο Ντε Χέα είπε διπλό “όχι”, ενώ το ίδιο έκανε και στο γύρισμα του Κάμπελ από δεξιά στο 15’. Ο Πέρες πέταξε την μπάλα άουτ, γιατί τη βρήκε λίγο πίσω του και αν την είχε αφήσει στον Φουστέρ που ερχόταν σε καλύτερη θέση ίσως ο Ολυμπιακός να είχε προηγηθεί.

Εύκολο είναι να τα ρίξεις σ’αυτούς, αλλά υπάρχει πάντα η κλάση του Ντε Χέα. Στο φινάλε, οι απαιτήσεις απ’την επιθετική τετράδα του Ολυμπιακού ήταν να απειλήσει, να φτιάξει φάσεις. Όλοι τους βοήθησαν σ’αυτό, έκαναν το χρέος τους, αλλά δεν κατάφεραν να τελειώσουν τις ευκαιρίες όπως θα ήθελαν. Με τον Μήτρογλου στη Φούλαμ, τους Σαβιόλα-Ολαϊτάν εκτός και τον Βαλντές ανέτοιμο για τέτοια μάχη, έλειπε ένα απαραίτητο συστατικό: η παρουσία ενός καθαρού φορ θα έκανε τα πράγματα καλύτερα.

Δεύτερο ημίχρονο

Ασχοληθήκαμε πολύ με το πρώτο ημίχρονο γιατί νομίζω πως αυτό λέει την ιστορία του αγώνα και έκρινε εν πολλοίς την πρόκριση. Ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να σταθεί αμυντικά και “έδωσε” το 2-0, ενώ την ίδια ώρα δεν βρήκε το γκολ που έψαχνε. Το έργο ήταν εξ ορισμού δύσκολο και στην ανάπαυλα είχε ήδη γίνει δυσκολότερο.

Η Γιουνάιτεντ είχε βρει γκολ και την πίστη που έψαχνε, δεν θα δυσκολευόταν να φτάσει και σε σκορ πρόκρισης. Το κρίμα είναι πως και για το 3-0 πήρε βοήθεια απ’τον Ολυμπιακό, αφού ο Ρομπέρτο έχει λάθος θέση πριν την εκτέλεση του φάουλ και “διπλώνει” το λάθος με το βηματάκι προς τα αριστερά του, που αφήνει ελεύθερη τη γωνία που του ανήκει. Ο Φαν Πέρσι από πρόβλημα είχε γίνει ήρωας.

Κάποιοι εξεπλάγησαν απ’την τακτική της Γιουνάιτεντ μετά το 3-0, αλλά η αλήθεια είναι πως τέτοια συντηρητική προσέγγιση στα ευρωπαϊκά ματς είχε και στα χρόνια του Φέργκιουσον, όταν πατούσε και πολύ καλύτερα: αλίμονο αν δεν γύριζε πίσω τώρα που δεν είναι στα καλύτερά της. Ο Ολυμπιακός βρήκε φάσεις και με τη Γιουνάιτεντ να τον περιμένει, αλλά αφού δεν σκόραρε στην κόντρα, θα ήταν δύσκολο να το πετύχει απέναντι σε οργανωμένη άμυνα. Ο Ντε Χέα έβγαλε τα εξ επαφής, θα έβγαζε και τα σουτ του δευτέρου ημιχρόνου.

Ο Βαλντές μπήκε για να υπάρχει ένα σημείο αναφοράς στην επίθεση, μπας και του κάτσει κάποια φάση, ο Μασάντο μπήκε για καλύτερη κατοχή, αλλά η αλήθεια είναι πως δύσκολα συμφωνεί κανείς με την είσοδο του Βέργου. Δεν τον ξέρω τον πιτσιρικά, αλλά τον Φουστέρ δεν θα τον έβγαζα απ’το ματς. Αυτός ήταν έτοιμος να εκτελέσει στο 15’, αυτός είχε την κεφαλιά στο 40’, αυτός σούταρε με τη μία στη σέντρα του Σαλίνο στο 66’, με τον Ντε Χέα να είναι πάλι εκεί. Θα τον άφηνα περιμένοντας ακόμα 1-2 τελειώματα για το χρυσό γκολ.

“ Αδικία”

Υποθέτω πως το φινάλε αφήνει γεύση αδικίας, αφού η ευκαιρία ήταν ιστορική και οι στιγμές που θα μπορούσε να έρθει το χρυσό γκολ ήταν αρκετές. Όμως, ο Ολυμπιακός πήρε πολύ χαμηλό βαθμό πίσω απ’τη μπάλα, με λάθη από αρκετούς παίκτες, τόσο στις επεμβάσεις, όσο και στις τοποθετήσεις τους. Κι όποιος σκέφτεται πως με τόσες ευκαιρίες θα “έπρεπε” να έχει έρθει έστω ένα γκολ, ας προσθέσει στη ρεβάνς και τα 90 λεπτά του πρώτου αγώνα. Τότε ο Ολυμπιακός βρήκε δύο γκολ χωρίς να απειλήσει δα και με καταιγισμό φάσεων: τα δύο γκολ στη συνολική διάρκεια των 180 λεπτών είναι τίμια, δίκαιη συγκομιδή.

Το πρόβλημα είναι πως ο Ολυμπιακός απέτυχε στο να υπερασπιστεί το μεγάλο κατόρθωμα του πρώτου αγώνα εξαιτίας της αμυντικής συμπεριφοράς. Βρέθηκε να παίζει στα ίσια στο δεύτερο ημίχρονο και το κρίμα είναι πως αυτό δεν προέκυψε επειδή η Γιουνάιτεντ έκανε κάτι τρομερό: λίγο μεγαλύτερη ένταση απ’αυτήν του Φαλήρου, η μπαγκέτα στον μεγάλο Γκιγκς και η μπάλα να ταξιδεύει στο χώρο. Θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν καλύτερα, ώστε να αναγκαστεί η Γιουνάιτεντ να κάνει περισσότερα.

Σούμα

Εκτός φυσικά απ’την παρουσία στους ομίλους και την πρόκριση στους 16, ο Ολυμπιακός κρατά ως επιπλέον παράσημα τη νίκη στον πρώτο αγώνα με τη Γιουνάιτεντ και την προσπάθεια μέχρι τέλους στη ρεβάνς, έστω και σε βραδιά που τα πράγματα δεν πήγαν όπως έπρεπε. Στο τέλος της ημέρας, δεν τα λες και λίγα. Απλώς δεν ήταν αρκετά για το όνειρο.

Δείτε τα γκολ της αναμέτρησης: