Έχασε γιατί προσπάθησε να κερδίσει

Ο Ολυμπιακός δεν “έκατσε” στο 1-1, αλλά βγήκε στο 2ο ημίχρονο για να παίξει περισσότερο και να ψάξει τη νίκη. Αυτή η επιλογή του έδωσε το προβάδισμα, όμως η ίδια επιλογή ήταν αυτή που τον έφερε να χάνει. Ο Θέμης Καίσαρης αναλύει τις δύο όψεις της θαρραλέας προσέγγισης του Μίτσελ.

05 ΝΟΕ 2014

Μπορεί στο τέλος της βραδιάς να φάνηκε πως τα πάντα τα καθόρισαν οι λεπτομέρειες και εν μέρει αυτή η άποψη να είναι σωστή, αλλά νομίζω πως μεγάλο κομμάτι της εικόνας του αγώνα διαμορφώθηκε απ’τη διαφορετική προσέγγιση που ήθελε ο Μίτσελ να δει απ’τον Ολυμπιακό στο Τορίνο. Πάμε να τη δούμε, κομμάτι-κομμάτι.

Είναι σαφές πως ο Μίτσελ ήθελε να επιτεθεί περισσότερο απ’ότι το έκανε πριν από δύο εβδομάδες στο Φάληρο. Λογικό όχι μόνο γιατί άξιζε να παλέψει για ένα αποτέλεσμα που θα τον έφερνε αγκαλιά με την πρόκριση, αλλά και γιατί αν σκόραρε θα μπορούσε να ελπίζει πως θα χάσει με σκορ που θα του δώσει την ισοβαθμία με τη Γιουβέντους.

Αρχική προσέγγιση

Όλα αυτά προκύπτουν πρώτα απ’τη μικρές, αλλά σημαντικές διαφοροποιήσεις σε σχέση με τον αγώνα στο “Καραϊσκάκης”. Ο Μίτσελ δεν έπαιξε με τέσσερις κεντρικούς μέσους (δύο κόφτες στον άξονα και δύο 8άρια στα άκρα), αλλά κράτησε τον Κασάμι στον πάγκο και έβαλε τον Αφελάι. Ταυτόχρονα, εγκατέλειψε για πρώτη φορά στον όμιλο τις δύο τετράδες στο γήπεδο και κατέβηκε με διάταξη που έμοιαζε με 4-5-1 στην άμυνα και με 4-3-3 στην επίθεση, με τον Τσόρι βέβαια να μην παίζει στη γραμμή δεξιά, αλλά να έρχεται κεντρικά.

Παρά τις μικρές αλλαγές, ο Ολυμπιακός εννοείται πως διατήρησε την reactive λογική που του έδωσε τις δύο νίκες στο Φάληρο: άφησε την μπάλα στη Γιουβέντους για να την χτυπήσει με τα δύο όπλα που συζητούσαμε και στο live chat πριν τον αγώνα πως είναι τα όπλα μιας ομάδας που υιοθετεί αυτήν την προσέγγιση, την αντεπίθεση και τα στημένα. Το έργο όμως είχε διαφορές.

Δύο διαφορές με το Φάληρο

Η πρώτη διαφορά είναι πως ο Ολυμπιακός δεν πίεσε ψηλά, όπως έκανε στο 1-0 του Φαλήρου. Πίεσε, προσπάθησε να κλέψει, αλλά το έκανε πιο χαμηλά στο γήπεδο. Ταυτόχρονα, η διαβασμένη Γιουβέντους είχε φροντίσει να του το κάνει εξαρχής πιο δύσκολο αυτή τη φορά: ο Μαρκίζιο ξεκίνησε βασικός, ώστε ο Πίρλο να έχει και τρίτο “σωματοφύλακα” δίπλα του και να μην υποφέρει/εκτεθεί όπως έγινε στο προηγούμενο ματς. Ο Ιταλός είχε μόλις 23 εύστοχες πάσες σε 85’ στο Φάληρο, αλλά είχε 83 στο Τορίνο, την ώρα που περισσότερες για τον Ολυμπιακό τις είχε ο Εντινγκά με μόλις 35.

Μοιραία, οι κόντρες που προσπάθησε να βγάλει ο Ολυμπιακός βασίστηκαν σε κούρσες του Αφελάι, που όμως ξεκίνησαν από πολύ χαμηλά και ήταν πολύ δύσκολο να είναι απειλητικές. Στο Φάληρο τα δύο σουτ του Κασάμι χτίστηκαν με πάσες που έγιναν γρήγορα και ψηλά στο γήπεδο, γι’αυτό και έφεραν ένα γκολ και ένα χαμένο τετ-α-τετ.

Η δεύτερη διαφορά είναι πως με τη Γιουβέντους να παίζει με περισσότερους μέσους και να μην κρατάει τρεις στόπερ πίσω για τον Μήτρογλου, το έργο έγινε δύσκολο για τον Ολυμπιακό. Όταν έπαιρνε την μπάλα ο Τσόρι ήταν κλεισμένος, οι μέσοι μπροστά απ’την άμυνα δέχονταν μεγάλη πίεση και μπορεί ο Αφελάι να προσέφερε λύσεις, αλλά η αλήθεια είναι πως ο Ολυμπιακός δεν κρατούσε την μπάλα όπως και όσο θα ήθελε για να “ανασάνει”.

Δύο φάσεις

Ενδεικτικές φάσεις που αποτύπωσαν τα παραπάνω απ’το πρώτο ημίχρονο: Ο Πογκμπά παίζει κάθετα, η άμυνα του Ολυμπιακού δεν είναι χαμηλά, γιατί ο Μίτσελ δεν ήθελε να κλειστεί για 90’ και απ’το γρήγορο passing game ο Μοράτα βρίσκει τετ-α-τετ.

Και το πρόβλημα στην κατοχή: ο Πογκμπά έχει “διαβάσει” σωστά και κλέβει, ο Ολυμπιακός έχει χάσει την ισορροπία του και ο Γάλλος βρίσκει σουτ από εκεί που είναι πολύ επικίνδυνος και του το “χαλάει” την τελευταία στιγμή ο Μιλιβόγεβιτς που έσπευσε να διορθώσει το λάθος του. Η ομοιότητα με το 3ο γκολ της Γιουβέντους είναι μεγάλη. Κλέψιμο, η μπάλα στο πλάι, επιστροφή στο ημικύκλιο στον Πογκμπά.

Η Γιουβέντους αυτή τη φορά δεν βρήκε τις καλές φάσεις βάζοντας όλο τον Ολυμπιακό στην περιοχή του, όπως έκανε στο τελευταίο διάστημα του αγώνα στο Φάληρο, αλλά βρίσκοντας ανοιχτή την άμυνά του μετά από κλέψιμο ή όταν οι ερυθρόλευκοι είχαν ανέβει λίγο πιο ψηλά. Ίσως και ο Αλέγκρι να ήθελε κάτι τέτοιο.

Το σενάριο άλλαξε

Μπορεί λοιπόν ο Ολυμπιακός να μη βρήκε φάσεις στην κόντρα, μπορεί να μην πιέστηκε πολύ στην περιοχή του, αλλά μετά από απώλεια της κατοχής, βρήκε όμως δύο γκολ απ’τα στημένα του Τσόρι. Γιατί έχασε; Πρώτα γιατί δεν προλάβαμε να μάθουμε το πως θα διαχειριζόταν το προβάδισμά του, να δούμε τι θα έκανε ο Μίτσελ, τι θα έδινε η πρώτη αλλαγή που θα έκανε.

Ήρθε η φάση του αυτογκόλ, με τον Ολυμπιακό να δίνει χώρο/χρόνο στον Πίρλο να σημαδέψει την περιοχή και τους ερυθρόλευκους να στέκονται διπλά άτυχοι, σε δύο καραμπόλες και στο πόδι του Πογκμπά που εξείχε, αλλά δεν ήταν αρκετό για τον επόπτη για να σηκώσει τη σημαία.

Κανείς δεν ξέρει τι θα συνέβαινε αν ο Ολυμπιακός κρατούσε για λίγο παραπάνω το 1-2, απέναντι σε μια Γιουβέντους που είχε εμφανώς μεγάλη πίεση και άγχος και φάνηκε στις δηλώσεις τους μετά το ματς. Σίγουρα όμως θα μπορούσαμε να κάνουμε κουβέντα για τη διαχείριση και το πως πήγε αυτή. Το σενάριο άλλαξε πάνω που πήγε να διαμορφωθεί.

Νόμισμα με δύο όψεις

Όμως, ακόμα και χωρίς τη στιγμή της ισοφάρισης, ο Ολυμπιακός ούτως ή άλλως είχε βγει στο 2ο ημίχρονο για να παίξει λίγο περισσότερο και αυτό φαίνεται στο γεγονός πως η μοναδική φάση που δέχθηκε απ’το 46’ μέχρι τη στιγμή της ισοφάρισης είναι όταν ο Βιδάλ με τον Τέβες βγήκαν 2vs2 και ο Ολυμπιακός σώθηκε απ’τον Αμπιντάλ και μετά απ’τον Ρομπέρτο. Είναι το ίδιο διάστημα στο οποίο κατάφερε να κυκλοφορήσει καλύτερα την μπάλα, να ανέβει πιο ψηλά, να κάνει δύο σουτ με Μασουακού και Τσόρι, αλλά και να κερδίσει το φάουλ που έφερε το 1-2.

Ακούγεται οξύμωρο, αλλά αυτή του η διάθεση ήταν που του έδωσε το προβάδισμα και η ίδια του το πήρε πίσω, αφού η Γιουβέντους ήταν εκείνη που του έκλεψε την μπάλα, τον βρήκε χωρίς ισορροπία και τον “σκότωσε” με τον Πογκμπά. Ο Ολυμπιακός το άνοιξε το ματς, ακόμα και στο 1-1, ο Ολυμπιακός εξαργύρωσε την επιλογή, ο Ολυμπιακός βρέθηκε και εκτεθειμένος απ’αυτήν.

Δεν είναι επικριτική αυτή η καταγραφή. Ο Μίτσελ και η ομάδα του έδειξαν μεγάλο θάρρος, ειδικά στην έναρξη του 2ο ημιχρόνου, όταν αντί να πέσουν ακόμα πιο πίσω και “πατήσουν” στο 1-1, προτίμησαν να κρατήσουν πιο μακριά την Γιουβέντους με το να ανέβουν οι ίδιοι και να βελτιωθούν στο κομμάτι της κατοχής, γνωρίζοντας πως μπορεί να εκτεθούν. Τους βγήκε και ταυτόχρονα δεν τους βγήκε. Συμβαίνει.

Ροντέο μετά το 3-2

Κι απ’τη στιγμή που ο Ολυμπιακός πήρε τέτοια επιλογή στο 1-1, δεν θα την άλλαζε ξαφνικά στο 3-2, για να διατηρήσει έστω μια ήττα που θα του έδινε στην ισοβαθμία. Το “ροντέο” έγινε ακόμα πιο έντονο, αφού η Γιουβέντους “σκλήρυνε” με τον Παντοϊν και ο Μίτσελ μέσα σε δέκα λεπτά έριχνε Φουστέρ, Κασάμι και Διαμαντάκο και έστελνε τον Ολυμπιακό στην επίθεση, να πατήσει πάνω στο άγχος της Γιουβέντους, έστω και με μεγάλο ρίσκο.

Έψαξε τη μία φάση που θα έγραφε ιστορία, ποντάροντας πως η Γιούβε δεν θα κάνει γκολ τις δικές της, που σίγουρα θα ήταν πλέον αρκετές. Δεν έγινε τίποτα απ’τα δύο, αφού ο Ελαμπντελαουϊ δεν ολοκλήρωσε με γκολ την εκπληκτική του ντρίμπλα και στη συνέχεια η Γιουβέντους δεν βρήκε δίχτυα στις ευκαιρίες που βρήκε με τον Ολυμπιακό ανοιχτό.

Φτάσαμε στο τέλος, για να γίνει πρωταγωνιστής για μια ακόμη φορά ο Ρομπέρτο. Είναι δεδομένο πως αν ο Βιδάλ έβρισκε δίχτυα, μεγάλο κομμάτι της κουβέντας θα αφορούσε την επιλογή του Μίτσελ να ψάξει την ισοφάριση, παρά να κρατήσει την ήττα με 3-2 που δίνει στον Ολυμπιακό την ισοβαθμία.

Χαρακτήρας

Όμως, ξέρουμε καλά πια πως ο Μίτσελ μπορεί να έχει πολλές διαφορές με τον Βαλβέρδε, αλλά οι δυο τους έχουν ένα μεγάλο κοινό: έδωσαν και διατηρούν ακόμα στον Ολυμπιακό έναν χαρακτήρα στην Ευρώπη που λέει πως η ομάδα πιστεύει, δεν φοβάται, ψάχνει το καλύτερο χωρίς να λογαριάζει και πολύ το χειρότερο. Κάποιες φορές βγαίνει, κάποιες όχι, αλλά ποιος μπορεί να πει πως δεν είναι ορατό, σε ήττες και σε νίκες, σε καλές εμφανίσεις και κακές, σε βραδιές που όλα πάνε δεξιά και σ’αυτές που σ’αφήνουν με το γαμώτο.

Παρά την ήττα, ο Ολυμπιακός συνέχισε, όπως πρέπει να κάνει, να ζει το ταξίδι στην Ευρώπη. Δύο αγωνιστικές πριν το τέλος έχει ζήσει μεγάλες στιγμές και είναι στο κόλπο της πρόκρισης σε όμιλο με πρωταθλήτρια Ισπανίας και Ιταλίας. Καθόλου, μα καθόλου ευκαταφρόνητο.