Ένα ματς Φουστέρ

Ο Φουστέρ δεν περίμενε το Μπενφίκα-Ολυμπιακός για να κερδίσει την εκτίμηση που του αξίζει. Όμως, νομίζω πως η εμφάνισή του στη Λισαβόνα θα πρέπει να τον ανεβάσει ένα επίπεδο πιο πάνω. Να προσθέσει τα “καθοριστικός” και “ηγετικός” δίπλα στα επίθετα εργατικός, φιλότιμος, χρήσιμος, ομαδικός και σ’όλες τις συζητήσεις που συνοδεύουν τον Ισπανό.

Παντού

Στο πρώτο ημίχρονο, στο διάστημα δηλαδή που οι συνθήκες του αγώνα ήταν κανονικές, ο Φουστέρ ήταν πίσω απ’όλα. Στο 6’ ήρθε στον άξονα και σήκωσε με το αριστερό την μπάλα για να βρει τον Μήτρογλου στην πρώτη ευκαιρία του Ολυμπιακού. Τρία λεπτά αργότερα, πίεσε και έκλεψε ψηλά, βγήκε δεξιά και έκανε τη σέντρα για την κεφαλιά του Έλληνα φορ που έφυγε άουτ. Στο 24’, πάλι πιέζει και κλέβει, πάλι ο Μήτρογλου καρπώνεται την προσπάθειά του και σουτάρει χαμηλά. Δεν θα μπορούσε παρά αυτός να είναι η βάση και του γκολ, αυτός που μετέφερε γρήγορα και σωστά στον Μήτρογλου, του οποίου του τακουνάκι έδωσε τη δυνατότητα στον Ντομίνχες να κάνει ένα σόλο ποιότητας.

Δεν θα μπορούσε να μην είναι παρών και στη μάχη του δευτέρου ημιχρόνου. Είναι εξαιρετική η πάσα του Μανιάτη που έβγαλε τον Φουστέρ φάτσα με το τέρμα στο 58’ (όταν το νερό σταμάτησε το 0-2), αλλά ακόμα κι αυτή η φάση είναι του Ισπανού: αυτός κλέβει ψηλά, κρατάει την κατοχή, δίνει στον Μήτρογλου και κινείται ως φορ για να εκτελέσει.

Ηγέτης

Το έγραψα και στο twitter κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ελάχιστοι ξένοι στην ιστορία του Ολυμπιακού έχουν κάνει ματς σαν το χθεσινό του Φουστέρ. Πάντα θα θυμάμαι αυτό του Καρεμπέ με την Ντεπορτίβο κι αυτό του Τζόρτζεβιτς στο Μπερναμπέου, ίσως στη μοναδική φορά που ο αρχηγός ήταν πραγματικά μεγάλος εκτός συνόρων. Συμπτωματικά ή όχι, κανείς τους δεν είχε σκοράρει, όπως δεν σκόραρε κι ο Φουστέρ. Ήταν ξεκάθαρο, όμως, πως ηγούνται και το κάνουν σε πολύ απαιτητικές συνθήκες.

Είχε το υψηλότερο ποσοστό στις πάσες, με 17/19, απ’όλους τους παίκτες του Ολυμπιακού, παρότι κι αυτός συμμετείχε (μέχρι το 69’) στη μάχη στον βούρκο. Δεν είχε καμία λάθος πάσα στο κέντρο, με 11/11, και είχε 6/7 στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Πίεσε, έκλεψε, μάρκαρε, ντούμπλαρε στο πλάι και, το κυριότερο όλων, έβαλε στο ματς το σέντερ φορ: οι περισσότερες πάσες (7) του Φουστέρ βρήκαν τον Μήτρογλου, αυτός τον τροφοδότησε περισσότερο απ’όλους.

Καθρέφτης

Υποθέτω πως με την ξεχωριστή αναφορά στον Φουστέρ κάποιοι σκέφτονται πως αδικώ την προσπάθεια των υπολοίπων. Όχι, δεν έχω τέτοια διάθεση. Άλλωστε κανείς δεν υστέρησε πραγματικά, εκτός ίσως απ’τον Βάις, που δεν προσέφερε επιθετικά, αλλά τουλάχιστον (αυτή τη φορά) βοήθησε αμυντικά τον Χολέμπας. Απλώς, οι καλές ευρωπαϊκές βραδιές έχουν και το πρόσωπο που της χαρακτηρίζει. Στο Βέλγιο πχ ο Ρομπέρτο ήταν ο ήρωας που έσωσε την παρτίδα κι ο Μήτρογλου αυτός που μετέτρεψε τη βραδιά σε one-man show: οι δυο τους εν πολλοίς περιγράφουν και το ματς-ροντέο που έκανε ο Ολυμπιακός.

Με τον ίδιο τρόπο, αναδεικνύω τον Φουστέρ, όχι μόνο για όλα τα παραπάνω, αλλά γιατί είναι ο ιδανικός για να καθρεφτίσει το ματς, παρότι έπαιξε μόλις 69’. Ο Ολυμπιακός έκανε σωστό τακτικά ματς, με επιθετικό θάρρος, αλλά όχι αχρείαστο παραλογισμό, με τσαμπουκά, με εξυπνάδα, με χαρακτήρα, με πολύ δουλειά στο χορτάρι, σ’έναν αγώνα που ήταν μάχη περισσότερο από διαγωνισμός ποιότητας. Ένα ματς Φουστέρ.

Σωστός Μίτσελ

Προφανώς και φρόντισε για όλα αυτά ο Μίτσελ. Πρώτα με την ενδεκάδα. Χωρίς δυο εξτρέμ, αλλά με τον Φουστέρ στη μία πλευρά να κάνει όσα περιγράψαμε, και χωρίς δύο επιθετικούς, αλλά με τον Τσόρι πίσω απ’τον Μήτρογλου να πλαισιώνει κι αυτός τους μέσους. Μετά με την τακτική: οι πλάγιοι βοηθούσαν τους μπακ πίσω τους, δεν τους άφηναν έρμαια των επιθετικών (όπως έγινε στο Βέλγιο). Οι γραμμές ήταν κοντά, οι στόπερ και οι μέσοι δεν ήταν αβοήθητοι (όπως στο Βέλγιο). Με τις αλλαγές, που έγιναν στους σωστούς χρόνους και ήρθαν να ανταποκριθούν στα ζητούμενα του αγώνα.

Ο Τσόρι ήταν εκεί να αποτελέσει (μαζί με τον Φουστέρ) στήριγμα στους χαφ. Το γκολ του Αργεντινού ήταν το πιο εύκολο κομμάτι της βραδιάς γι’αυτόν. Πολυτιμότερες ήταν οι πάσες με τις οποίες απελευθέρωσε την ομάδα, τη βοήθησε να κάνει κατοχή, να μεταφέρει την μπάλα στην επίθεση. Κουράστηκε, ίσως θα έπρεπε να έχει βγει νωρίτερα (και να μείνει ο Φουστέρ περισσότερο στο ματς), αλλά αυτό είναι μικρή λεπτομέρεια που θα είναι άδικο να σταθεί ως κατηγορία στον Μίτσελ.

Ζυγαριά

Με χειρότερο σχεδιασμό, κακή εκτέλεση και λίγους διακριθέντες, ο Ολυμπιακός θριάμβευσε στο Βέλγιο. Με πολύ καλύτερο σχεδιασμό, περισσότερους διακριθέντες και βελτιωμένη εμφάνιση, έχασε στο τέλος μια μεγάλη νίκη στην Πορτογαλία. Παράδοξο ή όχι, αληθές. Αλλά, με ψύχραιμο μάτι, είναι και δίκαιο. Η ζυγαριά είναι σε ισορροπία.

Του έδωσε πολλά πχ ο Ρομπέρτο στο Βέλγιο, αλλά του πήρε κάποια πίσω με το λάθος στην Πορτογαλία. Είχε μπόλικη τύχη ο Ολυμπιακός με την Άντερλεχτ, αλλά δικαιούται να λέει “μπορούσαμε τη νίκη” με την Μπενφίκα. Στο φινάλε των τριών αγωνιστικών, όμως, τον βρίσκει με δίκαιο ταμείο: τέσσερις βαθμοί, την πρόκριση στο Champions League να κρίνεται στο Φάληρο και το “μαξιλαράκι” της παρουσίας στο Europa να είναι σχεδόν εξασφαλισμένο.

Αυτός "που περνάει"

Σ’αυτή τη γωνιά του διαδικτύου που επιμένουμε να κοιτάμε άλλα πράγματα περισσότερο απ’το αποτέλεσμα, το πράγμα είναι ξεκάθαρο: “ο Ολυμπιακός που περνάει” είναι περισσότερο αυτός του 1-1 στη Λισαβόνα και λιγότερο αυτός του 0-3 στις Βρυξέλλες. Υποθέτω πως συμφωνούμε σ’αυτό.

Διαβάστε ακόμη:

Τα πορτογαλικά ΜΜΕ για το Μπενφίκα-Ολυμπιακός

Ρομπέρτο: "Σημαντικός ο βαθμός"

Ντομίνγκες: "Κρίμα που δεν χάρισα τη νίκη"

Φουστέρ: "Πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό το αποτέλεσμα"

Μίτσελ: "Αξίζαμε τη νίκη"

Μπενφίκα-Ολυμπιακός 1-1