Έλλειψη σταθερού σχεδίου

Ένα απ’τα σχόλια που ήρθαν μέσω twitter κατά την διάρκεια της χθεσινής SUPER BALL έλεγε πως “δεν γίνεται να πάει μπροστά το ποδόσφαιρό μας όταν με ένα Χ ψάχνουμε νέο προπονητή”. Η απάντησή μου παραμένει ίδια μ’αυτήν που έδωσα και στον αέρα της εκπομπής: αυτοί που με ένα Χ ψάχνουν νέο προπονητή είναι οι ίδιοι που βαφτίζουν ανεπανάληπτο και εκπληκτικό ένα ημίχρονο και εξυμνούν γι’αυτό τον προπονητή και την δουλειά(;) του.

Όταν κάνεις το δεύτερο, είσαι μάλλον καταδικασμένος να κάνεις και το πρώτο. Αν η ματιά σου επηρεάζεται απ’το αποτέλεσμα, αν πιστεύεις πως η βασική δουλειά ενός προπονητή είναι το ποιοι θα παίξουν/μπουν αλλαγή κι όχι η καθημερινή δουλειά στην προπόνηση, που πρέπει να αντανακλάται στο χορτάρι σε εγκατεστημένη ποδοσφαιρική φιλοσοφία και κεκτημένα “θέλω” και “μπορώ”, τότε σίγουρα θα έχεις αλλοπρόσαλλες κρίσεις, αντικρουόμενες απόψεις.

Παράδειγμα

Τελευταίο, τυχαίο παράδειγμα. Ήταν λάθος, λέει, του Μίτσελ που στο Αγρίνιο έπαιξε για 55’ με έναν μόνο εξτρέμ, μέχρι να μπει στο ματς ο Κάμπελ στη θέση του Τσόρι. Ακριβώς ίδια δεν ήταν η σύνθεση της τετράδας των χαφ και κόντρα στην Ξάνθη; Ο Βάις ήταν δεξιά και ο Φουστέρ αριστερά. Ο Σλοβάκος ήταν ο εξτρέμ, που είχε το ελεύθερο να αλλάζει πλευρές, κι ο Φουστέρ ο παίκτης που, όπως και ο Τσόρι, έπαιζε κεντρικά, αφήνοντας άδεια την εκάστοτε πλευρά.

Κανείς δεν ενοχλήθηκε από την επιλογή το προηγούμενο Σάββατο. Αντιθέτως θυμάμαι καλά άρθρα να μιλάνε για διαβολικό τετράγωνο, κτλ. Τώρα η επιλογή αναθεματίζεται, όχι στην λογική του “ο Τσόρι δεν έπαιξε τον ρόλο όσο καλά το έκανε ο Φουστέρ”, αλλά γιατί “δεν γίνεται να παίζεις με άδεια τη μία πλευρά”. Το προηγούμενο Σάββατο πως γινόταν;

Αυτό που άλλαξε στην οπτική ήταν το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα το άλλαξε η αντίσταση του αντιπάλου. Ένα συνονθύλευμα είχε αντίπαλο ο Ολυμπιακός την προηγούμενη εβδομάδα, βρήκε γκολ στην πρώτη φάση (με φάουλ φυσικά), έδειξε διάθεση για 30-35 λεπτά και το διέλυσε. Ποιος θα κάτσει να ασχοληθεί με τακτική, επιθετικό πλάνο, δουλεμένες συνεργασίες, κτλ;

Αντίπαλος

Ο Παναιτωλικός, όμως, δεν ήταν σάκος του μποξ. Το ήξεραν όσοι είχαν δει τον αγώνα απέναντι στον ΠΑΟΚ. Γνώριζαν πως ο Χάβος ξέρει καλά να μπλοκάρει τον αντίπαλο, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι διατεθειμένος να παρκάρει το λεωφορείο για 90’ χωρίς να παίξει. Θα αμυνθεί, αλλά θα βρει τρόπους να γίνει απειλητικός. Δεν θα παίξει άμυνα για την άμυνα, θα ψάξει το γκολ.

Το τελευταίο του το στέρησε ο εκπληκτικός χθες Μανωλάς, όχι μόνο στη φάση της προβολής μπροστά στον Μπόγιοβιτς, αλλά και με τρεξίματα και καλύψεις σε όλο το πλάτος της αμυντικής γραμμής. Στην άμυνα το σχέδιο ήταν άψογο. Κόντρα στον ΠΑΟΚ ο Χάβος είχε χτυπήσει στην πλευρά του Στοχ, με τον Μπακάκη να παίζει δεξί μπακ πάνω στον Σλοβάκο και τον Καμαρά μπροστά του να χτυπάει στο κενό στα αριστερά του Δικεφάλου.

Το ντεμπούτο του Μπικέι στο κέντρο της άμυνας του έδωσε τη δυνατότητα να γίνει ακόμα πιο συμπαγής κόντρα στον Ολυμπιακό. Ο Χάβος έφερε τον Γκάλο από το αριστερό άκρο της άμυνας και τον έβαλε στα δεξιά, ανεβάζοντας τον Μπακάκη μπροστά του, σε ένα κλασικό “διπλομπετονιάρισμα” σε Βάις-Χολέμπας. Την ίδια ώρα, ο Μπικέι πήγε στο κέντρο της άμυνας, ως παρτενέρ του Κούσα, ο Μελισσάς πήρε τη θέση του Γκάλο ως αριστερός μπακ κι ο Καμαρά μπροστά του έπαιζε στο ένας μ’έναν τον Μανιάτη.

Ποιότητα

Ε, απέναντι σε μια ομάδα που σχέδιο και θέληση να πάρει αποτέλεσμα, δεν ήταν αρκετό το ατομικό ταλέντο των παικτών του Ολυμπιακού. Ήταν αρκετό κόντρα σε Λεβαδειακό και Ξάνθη, οι αντιστάσεις των οποίων ήταν ανάλογες μιας 19χρονης μεθυσμένης Αγγλίδας σε μπαρ της Κρήτης. Η ατομική ποιότητα θα μπορούσε και στο Αγρίνιο να κάνει την διαφορά, όταν ο Βάις έκανε τον Μέσι κι έδωσε πάρε-βάλε στον Σαβιόλα, όμως δεν καταλήγουν όλα τα τρομερά σόλο σε γκολ, ούτε συνιστούν αποτέλεσμα δουλειάς.

Αν ο αντίπαλος σου δώσει την “άδεια” να κάνεις ο,τι γουστάρεις, τότε ναι, θα τον στέλνεις διαρκώς στη σέντρα, βασισμένος απλώς στην ποιότητα των παικτών σου. Αν ο αντίπαλος αντισταθεί, θα φτιάξεις μόνο 1-2 τέτοιες φάσεις (Βάις με Σαβιόλα στο 26’, Σαβιόλα-Μανιάτης στο 77’) και όλες οι υπόλοιπες “ευκαιρίες” θα έρθουν (όπως πάντα) με στημένες φάσεις.

Επανάληψη

Και το μόνο που θα μείνει είναι η κουβέντα του “παίζαμε χωρίς εξτρέμ στα δεξιά, έπρεπε να μπει εκείνος και εκείνος κι όχι αυτός και αυτός, η επίθεση ήθελε φρεσκάρισμα με τον Ολαϊτάν, κτλ”. Θα μου πείτε, άδικο έχουν; Θα απαντήσω με ακριβώς τον ίδιο τρόπο που το έκανα και πριν, αλλά και μετά τον αγώνα με την Παρί, παρότι θα επαναλάβω τα ίδια πράγματα.

Δεν έχει σημασία. Δεν έχει σημασία, γιατί το “ποιος” και το “που” είναι δευτερευούσης σημασίας. Ακολουθούν, έπονται. Πρώτο, βασικό και θεμελιώδες είναι η ποδοσφαιρική φιλοσοφία της ομάδας. Οι αναγνωρίσιμες τακτικές της, τα δουλεμένα και κεκτημένα “μπορώ” στον αγωνιστικό χώρο. Αυτά που μπορείς να περιγράψεις σε κάποιον αν σε ρωτήσει “πως παίζει η τάδε ομάδα”**, χωρίς να χρειάζεται να αναφερθείς σε διατάξεις και πρόσωπα.

Όταν μια ομάδα τα έχει αυτά, τότε μπορείς να συζητήσεις για τις εκάστοτε επιλογές της βασικής ενδεκάδας και τις αλλαγές που έγιναν/δεν έγιναν κατά την διάρκεια του αγώνα. Δεν μπορείς, όμως, να συζητάς γι’αυτά, χωρίς πρώτα να έχεις περάσει από τα βασικά, τα θεμέλια του “τι δουλεύουν, τι παρουσιάζουν, ποιο είναι το σχέδιο που όλοι βλέπουμε και αναγνωρίζουμε πως υπάρχει”.

Αναζήτηση

Οι κουβέντες για το “ποιοι ξεκίνησαν, που έπαιξαν, ποιοι μπήκαν αλλαγή” γίνονται συνήθως από ανθρώπους που έχουν μάθει να προσέχουν μόνο αυτά και στο μυαλό τους η διαχείριση ενός αγώνα δεν έχει διαφορά με τη γενική φιλοσοφία. Μια καλύτερη κίνηση πχ απ’τον πάγκο ίσως να έδινε το διπλό στον Ολυμπιακό, αλλά δεν θα άλλαζε το γεγονός πως ακόμα δεν έχει ξεκάθαρο και δουλεμένο ποδοσφαιρικό σχέδιο.

Θα ήταν καλύτερο διάβασμα, αποτελεσματικότερη διαχείριση, αλλά δεν θα συνιστούσε απόκτηση σταθερής φιλοσοφίας και δουλεμένου σχεδίου. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ολυμπιακού του Μίτσελ είναι το δεύτερο, όχι το πρώτο, το γράφω για τρίτο συνεχόμενο κείμενο. Δεν λείπει τόσο η περιστασιακή διαχείριση, όσο το σταθερό σχέδιο. Ή για να το θέσω αλλιώς, η διαχείριση φτάνει να είναι πρόβλημα, επειδή προηγουμένως λείπει το σχέδιο.

Κι ίσως μια καλύτερη διαχείριση του αγώνα στο Αγρίνιο να γλίτωνε αρκετούς συναδέλφους και πολλούς φιλάθλους από την αγωνιώδη αναζήτηση για το “που πήγε ο εκπληκτικός, ανεπανάληπτος, φανταστικός Ολυμπιακός του πρώτου ημιχρόνου με την Παρί”. Δυσκολεύονται να σκεφτούν και την πιθανότητα να υπήρξε μόνο στο κεφάλι τους.