Δεν βαριέμαι την Εθνική!

Αρχικά μου φάνηκε περίεργη η φράση "αν κρινόταν η πρωτιά του ομίλου και η απευθείας πρόκριση στο Μουντιάλ, ίσως να το αντιμετώπιζα αλλιώς". Ίσως; Ίσως για ένα ματς που κρίνει την παρουσία σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου; Αγώνες τέτοιοι, όπως πχ τα μπαράζ, γράφουν ιστορία. Το όνομα του παίκτη που θα κερδίσει ή θα χάσει την πρόκριση στα τελικά μνημονεύεται για πάντα. Σαν να λέμε "ίσως θα δω τον ημιτελικό του Champios League, δεν κρίνει δα και την κούπα, μόνο την πρόκριση".

Υπάρχει βέβαια και το "αν το ματς ήταν κρίσιμο". Μα είναι κρίσιμο. Όχι γιατί πρέπει να κάνουμε το δύο στα δύο για να περιμένουμε τυχόν στραβοπάτημα της Βοσνίας. Κρίσιμο γιατί μόνο με δύο νίκες απέναντι σε Σλοβακία και Λιχτενστάιν θα είμαστε σίγουρα στους ισχυρούς της κλήρωσης για τα μπαράζ και στο πρώτο γκρουπ δυναμικότητας για τα προκριματικά του Euro 2016. Αλλιώς μπλέκουμε σε συζητήσεις που εξαρτώνται απ’τα αποτελέσματα άλλων ομάδων.

Δεν θα φωταγωγηθούν οι πλατείες...

Με λίγα λόγια, κρίνεται η θέση από την οποία θα μπούμε σε δύο μάχες, πρώτα σ’αυτήν των μπαράζ για το Μουντιάλ και του χρόνου σ’αυτήν των προκριματικών για το επόμενο Euro. Ναι, προφανώς και δεν θα φωταγωγηθούν οι πλατείες της χώρας αν νικήσουμε τους Σλοβάκους, αλλά μόνο αδιάφορο δεν είναι το αποτέλεσμα. Εκτός κι αν δεν μας ενδιαφέρει να δίνουμε διαρκώς το παρόν στις μεγάλες διοργανώσεις και θέλουμε οι παίκτες να βλέπουν τα προκριματικά ως ευκαιρία για ευρωπαϊκά ταξίδια, όπως συνέβαινε κατά κόρον πριν το 2001.

Προφανώς και δεν υπάρχει πολιτική ορθότητα που να επιβάλλει αγάπη και στήριξη στην Εθνική ομάδα της χώρας. Football is a club sport, λένε ακόμα και οι Άγγλοι, παρότι γεμίζουν το Γουέμπλεϊ για τα προκριματικά και έχουν ψύχωση να δουν επιτέλους την Εθνική τους να πηγαίνει καλά σε μια τελική φάση. Ο καθένας αντιμετωπίζει την Εθνική όπως θέλει, αλλά είναι γενικώς αποδεκτό πως "δεν είναι σαν την ομάδα μας".

Μόνος, χωρίς πίτσα και μπίρες...

Κι εγώ ξενερώνω με τις διακοπές, μου λείπει αφάνταστα το ποδόσφαιρο τα Σαββατοκύριακα που τα πρωταθλήματα διακόπτονται. Κι εγώ δεν θεωρώ ποδοσφαιρική εμπειρία ζωής το Λετονία-Ελλάδα. Κι εγώ δεν μετράω τις ώρες για να γίνει η σέντρα και να δω την Εθνική του Σάντος να μου προσφέρει θέαμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει περίπτωση να χάσω επίσημο παιχνίδι της. Τα φιλικά με απωθούν γενικώς, αλλά τον επίσημο αγώνα θα τον δω. Μόνος, χωρίς πίτσα και μπίρες. Με πίτσα, σουβλάκια και μπίρες βλέπω την Eurovision, όχι το ποδόσφαιρο, ούτε καν ταινίες και σειρές.

Δεν θα χάσω επίσημο παιχνίδι της, γιατί είναι η ομάδα μου. Δεν είναι σύλλογος, αλλά είναι κι αυτή "ομάδα μου". Είμαι οπαδός/φίλαθλος/υποστηρικτής της. Κι ως τέτοιος, την βλέπω όπως κάνω και με την Λίβερπουλ. Με όποιον κι αν παίζει, όπως κι αν παίζει. Αυτή είναι η "δουλειά" μου. Όχι ως δημοσιογράφος, ως οπαδός της.

Το ποιος παίζει, ποιος είναι στον πάγκο της, πόσο καλά πάει, τι μπάλα παίζει είναι πάντα θέματα προς συζήτηση. Πότε για χαρά και ενθουσιασμό, πότε για προβληματισμό και γκρίνια. Πότε για έκσταση, πότε για κατάθλιψη. Όμως, δεν είναι ποτέ λόγος αρκετός για να μην δω ένα ματς, εκτός φυσικά αν για κάποιον λόγο δεν έχω την δυνατότητα. Αλλά, θα κάνω ο,τι περνάει απ’το χέρι μου για να την έχω.

Γιατί αυτή είναι η ιδιότητά μου ως οπαδός. Οι παίκτες προπονούνται και παίζουν, εγώ κάθομαι και τους βλέπω. Με όλη μου την προσοχή. Και στο φινάλε, το θεωρώ τίμιο. Όταν παίρνεις, πρέπει να δίνεις, ακόμα κι όταν βαριέσαι.

Ένας φίλαθλος ανάμεσα σε χιλιάδες...

Είμαι αρκετά μεγάλος για να θυμάμαι την Εθνική ομάδα πριν το 2001. Θυμάμαι πολύ καλά πως ένα απ’τα ποδοσφαιρικά μου όνειρα ήταν να την δω στις τελικές φάσεις, να βρεθώ μαζί της σε ποδοσφαιρικές γιορτές που η χώρα δεν μας προσφέρει εντός συνόρων. Το έζησα το όνειρο, δύο φορές, πρώτα στην Πορτογαλία το 2004 και μετά στην Πολωνία το 2012, αμφότερες ως οπαδός. Ταξιδιώτης σε ξένη χώρα, χωρίς να μπω σε πούλμαν οργανωμένων, χωρίς να φοβάμαι, χωρίς να είμαι κομμάτι αποστολής κομάντο, χωρίς να είμαι όχλος. Ένας φίλαθλος ανάμεσα σε χιλιάδες, να συζητάω για μπάλα με οπαδούς όλων των χωρών, ταξιδεύοντας με τρένο από την Βαρσοβία στο Γκντανσκ, με πούλμαν από τη Λισσαβόνα στο Πόρτο. Όνειρο.

Πήρα και παίρνω ακόμα. Έδωσα και δίνω ακόμα. Αυτός είναι ο ρόλος μου. Κι όπως οι ποδοσφαιριστές θα παίξουν όσο πιο καλά μπορούν ακόμα κι όταν το γήπεδο δεν είναι τίγκα, έτσι κι εγώ θα δω την ομάδα μου, όπως/όπου κι αν παίζει. Θα δω την Λίβερπουλ στις μεγάλες μάχες του Champions League, θα την δω και όταν βολοδέρνει κάτω απ’τη μέση της βαθμολογίας ή όταν αποκλείεται στο Κύπελλο από την Όλνταμ.

Όχι από εξαναγκασμό...

Έτσι και με την Εθνική. Θα την δω στην τελική φάση, θα την δω και στα προκριματικά, ακόμα και με το Λιχτενστάιν. Στο φινάλε, δεν βολοδέρνει, ώστε να δεχθώ πως κάποιος μπαίνει στον πειρασμό να της γυρίσει την πλάτη. Πετάει. Μετά το 2008 έχει δώσει 37 επίσημους αγώνες (προκριματικά, μπαράζ, τελικά) και έχει 22 νίκες, 8 ισοπαλίες και 7 ήττες. Θα το έλεγε κάποιος πριν 15 χρόνια και θα γελούσαμε, όμως είναι πραγματικότητα.

Κι έτσι να μην ήταν, τα είπαμε: θα έβλεπα τα ματς, για τους ίδιους λόγους που θα δω κι αυτό με τη Σλοβακία, κι αυτό με το Λιχτενστάιν. Όχι από εξαναγκασμό, όχι από πατριωτισμό. Απλώς γιατί η Εθνική είναι ομάδα μου. Κι όταν παίζει η ομάδα μου δεν βαριέμαι. Κι ακόμα κι αν μία στις τόσες βαριέμαι, θα την δω, δεν θα πάω για ποτό. Είναι η ομάδα μου κι είμαι φίλαθλος / οπαδός / υποστηρικτής της, τελεία.

ΥΓ: Ματιά στο χορτάρι δεν ρίξαμε ενόψει της Σλοβακίας. Την ομάδα των Στοχ και Βάις την είχαμε αναλύσει πέρσι, πριν από την αναμέτρηση στην Μπρατισλάβα. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε για την Εθνική μας είχαμε συζητήσει αναλυτικά πως επί Σάντος επαναλαμβάνεται εδώ και καιρό το ίδιο πρότυπο: ξεκινάμε λάθος, το διορθώνουμε στην πορεία.

Ελπίζω να μην συνεχιστεί τώρα που μπαίνουμε στην τελική ευθεία. Και μ’αυτό στο μυαλό, να πω πως δεν μου κάθεται καλά η σκέψη πως, με τον Κατσουράνη έξω με κάρτες, ο Καραγκούνης δεν θα είναι στην βασική ενδεκάδα.

Διαβάστε ακόμη:

Βαριέμαι την Εθνική: Σχόλιο Κώστας Κεφαλογιάννης