Σκληρό, όχι άδικο το 0-1

Σαλίνο-Κάμπελ

Η μόνη αισθητή διαφορά μ’αυτά που αναλύσαμε πριν το ματς ήταν η παρουσία του Σαλίνο στη θέση του Παπάζογλου και η ταυτόχρονα μετατόπιση του Κάμπελ στη δεξιά πλευρά. Η αίσθηση ήταν πως η “καλή πλευρά” του Ολυμπιακού θα είναι η αριστερή, με τον Κάμπελ μπροστά απ’τον Χολέμπας, γι’αυτό κι ο Αναστασίου ήθελε να στήσει “μπλόκο” εκεί, με την παρουσία του Τριανταφυλλόπουλου.

Τελικώς, ο Κάμπελ πήγε στην απέναντι πλευρά και ο Ολυμπιακός πέρασε όλο το πρώτο διάστημα του αγώνα προσπαθώντας να παίξει με το δίδυμο Κάμπελ-Σαλίνο. Η αλήθεια είναι πως οι δυο τους δεν έφτιαξαν και τίποτα τρομερό, εκτός από τη σέντρα του Σαλίνο (από αρκετά χαμηλά) στο 15’ που έφερε την κεφαλιά του Μήτρογλου. Κράτησαν, όμως, πίσω τον Νάνο και έγιναν το σημείο αναφοράς που έκανε τον Ολυμπιακό αφεντικό από νωρίς.

Δημιουργία-Πράνιτς

Κατά τ’άλλα, όλα κύλησαν σε αναμενόμενους ρυθμούς: “Ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να έχει το ποιοτικό προβάδισμα, αλλά η ενδεκάδα του δεν θα ξεχειλίζει δα κι από ποιότητα. Με καλή οργάνωση ο Παναθηναϊκός είναι σε θέση να παρουσιαστεί περισσότερο ανταγωνιστικός απ’ο,τι τον έχουν οι περισσότεροι στο μυαλό τους και να στείλει το ματς στις λεπτομέρειες: εκεί τα πάντα μπορούν να συμβούν.”

Αυτό γράφαμε πριν το ματς, αυτό είδαμε. Ο Παναθηναϊκός ήταν συμπαγής αμυντικά, με τρεξίματα, ενέργεια και καλό ματς απ’την αμυντική του γραμμή. Κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις κι αυτό που όντως έχασε η ομάδα του Αναστασίου ήταν η επιθετική απειλή. “Ένας ρόμβος με Μέντες-Ζεκά-Λαγό και Πράνιτς πίσω απ’το δίδυμο των φορ δεν σε προδιαθέτει για πολλά πράγματα όσον αφορά τη δημιουργία.”

Για τον Πράνιτς συζητούσαμε πως θα είναι πολύ μόνος και πως θα είναι λογικό να τον δούμε να προσφέρει βγαίνοντας στο πλάι, για να φύγει απ’τη μάχη του κέντρου. Όχι τυχαία, έτσι φάνηκε στις δυο φάσεις που βρήκε σε τρία λεπτά. Δεξιά βρέθηκε για να εκτελέσει άστοχα με το βολέ στη σέντρα του Νάνο στο 55’, δεξιά ήταν όταν πέρασε εκπληκτικά την μπάλα κάτω απ’τα πόδια του Μανιάτη για να βγάλει τον Τριανταφυλλόπουλο σε θέση βολής, στο σουτ που έβγαλε ο Ρομπέρτο στο 58’.

Μέντες-Σαβιόλα

Αναμενόμενα πράγματα συνέβησαν και στο χώρο έξω απ’το ημικύκλιο της περιοχής των πρασίνων. Ο Σαβιόλα όντως έπαιξε “γιατί έπρεπε να παίξει”, στέρησε έναν χαφ απ’τον Ολυμπιακό κι άφησε πολύ κουπί σε Σάμαρη και Μανιάτη. Ο Μέντες δεν έχασε την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε.

Έκανε ένα καλό ματς ανασταλτικά, αφού Λαγός και Ζεκά φρόντιζαν να καλύπτουν πολλά μέτρα και τον άφηναν να κινηθεί σε μικρό χώρο. Εκεί ντούμπλαρε όταν έπρεπε, κέρδισε μονομαχίες και πήρε την αυτοπεποίθηση του παίκτη που πάει καλά και προσφέρει. Αποτέλεσμα ήταν να φανεί και για πρώτη φορά επιθετικά, όχι μόνο στη φάση που έφτασε φάτσα με τον Ρομπέρτο, αλλά και όταν σήκωσε την μπάλα για να βρει στην πλάτη της άμυνας τον Φιγκερόα στο 70’.

Οργάνωση-ποιότητα

Όπως ο Παναθηναϊκός έκανε το ματς της οργάνωσης που περιμέναμε, έτσι κι ο Ολυμπιακός έκανε αυτό της ποιότητας. Κόντρα σε οργανωμένη άμυνα και σε συνθήκες πραγματικού ντέρμπι, επιθετικές συνεργασίες κοντά στην περιοχή δεν έβγαλε. Οι φάσεις των γηπεδούχων ήταν κυρίως σε συνθήκες transition, αυτές των ερυθρόλευκων ήταν από στημένα (οι δύο ευκαιρίες του Μήτρογλου στο 51’ και στο 60’) και από σέντρες από χαμηλά (η κεφαλιά του Μήτρογλου στο 15’).

Δύσκολα θα γινόταν διαφορετικά, αφού ήταν λογικό πως η παρουσία του Σαβιόλα θα του στερήσει έναν παίκτη που θα συμμετέχει στη δημιουργία. Όταν ο Αργεντινός βγήκε απ’το ματς, ο Ολυμπιακός απέκτησε σύνθεση που έμοιαζε περισσότερο μ’αυτήν της Λισαβόνας παρά μ’αυτήν των Βρυξελλών. Καθόλου τυχαία, πάτησε καλύτερα στο χορτάρι και έψαξε τη φάση της ατομικής ποιότητας που θα του έδινε το ματς.

Μήτρογλου-Φουστέρ

Τη βρήκε. Πρώτα γιατί ο Μήτρογλου απέδειξε για μια ακόμη φορά πως δεν είναι μόνο εκτελεστής, αλλά επιθετικός που προσφέρει σε όλους τους χώρους: κατέβηκε χαμηλά, έβαλε πλάτη τον Τριανταφυλλόπουλο, έτρεξε με την μπάλα, έφτιαξε μια φάση απ’το πουθενά. Κι επειδή τα σόλο είναι σπάνια, συνήθως χρειάζεται κι ένας βοηθός. Δεν θα μπορούσε να είναι άλλος απ’τον Φουστέρ, το συνώνυμο της συνεργασίας.

Τις έξι ασίστ έφτασε ο Ισπανός, με τις περισσότερες (αν όχι όλες) να έχουν αποδέκτη τον Μήτρογλου. Η μεγαλύτερη απόδειξη του τρόπου που μπορεί να παίξει ο Φουστέρ τον Έλληνα φορ δεν είναι οι ασίστ στο χαμηλό ταβάνι της Σούπερλιγκ: ήταν το ματς με την Μπενφίκα, όταν τότε είχαμε σημειώσει πως 7 απ’τις 19 πάσες του στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου είχαν αποδέκτη τον Μήτρογλου.

Ο Μίτσελ πιστώνεται 100% την διατήρηση του Φουστέρ στο ματς. Φάνηκε πως ο Ισπανός είχε στο μυαλό του να αλλάξει τον οποιονδήποτε, αλλά τον Φουστέρ είχε καταλάβει πως τον χρειάζεται μέχρι τέλους. Καλώς το έπραξε και ο παίκτης του τον δικαίωσε. Αν τον είχε εξαρχής στη θέση του Σαβιόλα, όλα θα μπορούσαν αν είναι καλύτερα. “Δεν μπορούσε” να τον αφήσει έξω, κατανοητό.

“Άδικο”

Ο Παναθηναϊκός έμεινε με την αίσθηση πως άξιζε την ισοπαλία. Αυτό έλεγαν τα σχόλια στο live blog της SUPER BALL μετά το ντέρμπι, αυτό είπαν οι παίκτες, αυτό δήλωσε κι ο Αναστασίου. Εξέφρασα τη διαφωνία μου με την εκτίμηση κατά τη διάρκεια της εκπομπής και θα το κάνω και τώρα.

Ναι, οι πράσινοι ήταν οργανωμένοι και συμπαγείς, έβγαλαν ενέργεια και πάθος, έκλεισαν την ποιοτική ψαλίδα με τον Ολυμπιακό, έστειλαν το ματς στις λεπτομέρειες. Αυτά περιμέναμε, αυτά έκαναν. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως άξιζαν την ισοπαλία και πως το 0-1 είναι άδικο.

Παρτίδα

Γιατί; Γιατί όταν στοχεύεις στο να σώσεις την παρτίδα και το πετυχαίνεις, τότε μετά “υποχρεούσαι” να κάνεις κάτι και για να την κερδίσεις. Αυτή είναι η πάγια ματιά μου και δεν αλλάζει ούτε τώρα. Αφού πέτυχε όσα ήθελε ο Παναθηναϊκός, θα έπρεπε να κάνει αλλαγές με στόχο να φτάσει το κόλπο-γκρόσο μέχρι τέλους, να πάρει το ματς.

Για να μην παρεξηγηθώ, φυσικά και δεν εννοώ να βγει ξαφνικά όλος μπροστά, να παίξει φουλ επιθετικά, κτλ. Απλώς, η αμυντική συνοχή του είχε κοστίσει σε δημιουργία, κάτι που ήταν θεμιτό, αφού αυτό ήταν το αρχικό πλάνο και πήγε καλά. Όμως, απ’τα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου το πράγμα “φώναζε”: ο Παναθηναϊκός είχε ανάγκη από παίκτες (Κλωναρίδης-Αντζαγκούν) που θα τον φρέσκαραν μεσοεπιθετικά, χωρίς απαραίτητα να θυσιαστεί η αμυντική συνοχή.

Σκληρό, όχι άδικο

Δεν λέω πως έτσι θα κέρδιζε σίγουρα το ματς, λέω πως θα το χτυπούσε. Τότε η ισοπαλία θα ήταν δίκαιη, η ήττα θα μπορούσε να είναι άδικη. Αν δεν χτυπήσεις την παρτίδα, δεν δικαιούσαι να λες πως είναι άδικο που τουλάχιστον δεν την έσωσες. Ο Μίτσελ (από σαφώς ανώτερη θέση) έκανε πράγματα για να την κερδίσει. Βάις και Γιαταμπαρέ δεν του έδωσαν τίποτα τρομερό, το ματς το πήραν Μήτρογλου και Φουστέρ που έπαιζαν απ’την αρχή. Όμως, οι κινήσεις έγιναν για να έρθει η νίκη.

Θα πείτε πως και οι κινήσεις του Αναστασίου έγιναν για να μείνει η ισοπαλία. Θα απαντήσω πως για να μείνει (έστω) η ισοπαλία, θα πρέπει κάποια στιγμή να παίξεις και για τη νίκη. Αν επιμείνεις για 90’ στο αρχικό “να είμαστε συμπαγής και βλέπουμε”, κάπου θα την πατήσεις. Και αν γίνει όπως έγινε στο τέλος, θα είναι σκληρό, αλλά όχι άδικο.

Αναστασίου

Και για να σας προλάβω, ναι, θα έλεγα τα ίδια αν πχ ο Καπίνο έβγαζε το τετ-α-τετ του Μήτρογλου. Θα έλεγα πως ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να κάνει περισσότερα για να πάρει το ματς, ειδικά αφού το αρχικό πλάνο απέδωσε και πήγε το ματς στις λεπτομέρειες. Γιατί αυτές, οι λεπτομέρειες, συνήθως πάνε σ’αυτούς που τις κυνηγάνε.

Ο Αναστασίου δεν το έκανε και αποτελεί σαφές άλλοθι το γεγονός πως ήταν το πρώτο του ντέρμπι, στην πρώτη του χρονιά ως προπονητής και μάλιστα σε μεγάλη ομάδα. Ο φόβος είναι λογικός, μπορώ να τον καταλάβω. Αυτό που αξίζει μεγαλύτερης συζήτησης είναι το περιστατικό με τον Τριανταφυλλόπουλο και θα την κάνουμε σε προσεχές κείμενο.