Δέκα μικροί Μήτσιοι

"Κάνε ο,τι μπορείς, μ’αυτά που έχεις, εκεί που είσαι". Αναστασιάδης και παίκτες το τήρησαν για πάρα πολύ καιρό, αλλά το "έχασαν" τελείως στη Μυτιλήνη και ήταν λάθος τους. Όμως, η διοίκηση δεν το έχει τηρήσει καθόλου. Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για το επικό και επεισοδιακό διπλό του ΠΑΟΚ.

15 ΙΑΝ 2015

Ξεκινάμε μ’αυτά που έχουν πάντα τη μεγαλύτερη βαρύτητα, δηλαδή τα αμιγώς ποδοσφαιρικά. Ο ΠΑΟΚ πήγε στην Καλλονή με τρεις σημαντικές προσθήκες. Ο Κάτσε επέστρεψε στο κέντρο, ο Κατσικάς στην άμυνα και ο Μακ στο αριστερό άκρο της επίθεσης. Για τον ταλαιπωρημένο ΠΑΟΚ οι δύο τελευταίες επιστροφές ήταν κάτι παραπάνω από απλές ενισχύσεις.

Κομβικές επιστροφές

Το συζητούσαμε και το μεσημέρι της Δευτέρας με τον Ανδρέα Δημάτο στον αέρα του Sport24 Radio 103.3. Δεν γινόταν άλλο να συνεχίζει με παρτενέρ του Βίτορ του Τζαβέλλα, που ούτε στόπερ είναι ούτε συμπεριφορά επαγγελματία ποδοσφαιριστή είχε στην Τρίπολη. Και δεν γινόταν να συνεχίσει να στερείται τον Μακ και στην ουσία να έχει μόνο δημιουργικό παίκτη τον Περέιρα.

Ο Κατσικάς ήλθε για να φτιάξει ο ΠΑΟΚ ένα κανονικό δίδυμο στόπερ και ο Μακ για να φτιαχτεί ξανά η αριστερά πλευρά με τον Ρατς και να βρει ο Δικέφαλος κάποιες απ’τις σταθερές που γνωρίσαμε στο πρώτο κομμάτι του πρωταθλήματος, όταν όλοι ήταν υγιείς.

Περισσότερα "μπορώ"

Οι περισσότεροι θα σταθούν σε όσα έγιναν απ’την αποβολή και μετά και στο 2ο ημίχρονο. Όμως, αξίζει μια μικρή στάση στο προηγούμενο διάστημα. Ο ΠΑΟΚ πάλι δέχθηκε νωρίς το 1-0, αλλά αυτή τη φορά δεν κατέρρευσε. Ναι, έπαιξε ρόλο πως η Καλλονή δεν έχει τη δυναμική του ΠΑΣ και της Ξάνθης, πόσω μάλλον του Αστέρα. Όμως, έπαιξε ρόλο και ο ΠΑΟΚ.

Μπορούσε να βγει να επιτεθεί με μια κάποια ασφάλεια, με έναν Κάτσε να τρέχει και ένα “κανονικό” δίδυμο στόπερ. Και με την μπάλα μπορούσε πλέον να φτιάξει πράγματα και να μην μοιάζει πιο ακίνδυνος από νεροπίστολο. Γιατί είχε τον Μακ να φτιάξει τη φάση του 8’ και να συνεργαστεί με τον Ρατς για τη σέντρα που έφερε την κεφαλιά του Κλάους στο 19’. Φαινόταν, τα “μπορώ” ήταν πλέον περισσότερα, μετά από πολύ καιρό.

Επική

Μέχρι που ήρθε η αποβολή και το έργο άγγιξε τα όρια του αδύνατου. Κι εκεί ο ΠΑΟΚ βρήκε κάποια απ’τα στοιχεία που είχε παρουσιάσει στο Φάληρο. Ο Τζανδάρης πήρε τη θέση του Μαντούρο για να δώσει τα απαραίτητα τρεξίματα και ο Κλάους έγινε κεντρικός μέσος για να διατηρηθούν ψηλά ο Περέιρα με τον Μακ. Γκολ ήθελε ο ΠΑΟΚ, δεν είχε νόημα να βγάλει κάποιον απ’τους επιθετικούς, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ήταν απλή η αποστολή του Κλάους και των υπολοίπων.

Δεν ήταν απλή, ήταν σχεδόν επική. Ο Κλάους έκανε τρομερά πράγματα στον άξονα και ο ΠΑΟΚ φάνηκε πως πατούσε καλά, ακόμα και με δέκα και αναγκαιότητα νίκης. Στο φάουλ του Ρατς δεν βρήκε μόνο την ισοφάριση, αλλά και τη στιγμή που το είδε μπροστά του, μπορούσε να νικήσει. Και οκτώ λεπτά αργότερα μίλησε η ποιότητα του Μακ που ήρθε να θυμίσει τι έχει στερηθεί τόσο καιρό ο ΠΑΟΚ και γιατί τον βάλαμε στην κορυφαία ενδεκάδα του πρώτου γύρου.

Όποιος μπορεί να κάνει ντρίμπλα με το κοντρόλ σε ένα τυφλό γέμισμα απ’την άμυνα, είναι εξαιρετικός παίκτης. Κι αν μπορεί αμέσως μετά να βρει με ψυχραιμία και ακρίβεια τον Περέιρα για να του δώσει το νικητήριο γκολ, τότε είναι υπέρ-πολύτιμος. Ο Μακ ήταν αυτό ακριβώς, παρότι το φύλλο αγώνα θα γράψει πως τα δύο γκολ τα πέτυχε ο Περέιρα. Χωρίς τον Σλοβάκο, ο Περέιρα θα ήταν ο “ταλαίπωρος” των τελευταίων αγώνων, που πάλευε μάταια μόνος του.

Το 1-2 δεν ήταν εύκολο να το κρατήσει ο ΠΑΟΚ, γιατί και παίχτη λιγότερο είχε, και δεν έχει ως ομάδα το know-how του “σβήνουμε το ματς, κρατάμε την μπάλα, αποκτάμε κυνισμό”. Αν τα ήξερε αυτά, θα μπορούσε και κάποιες φορές να παίξει και για το 1-0. Όπως έχουμε σημειώσει ξανά, ούτε τα μπορεί, ούτε έχει προσπαθήσει να τα μάθει.

Μοιραίο ήταν να χρειαστεί άλλη μια στιγμή ηρωϊσμού, με τον Ιτάνζ να αποκρούει πέναλτι για δεύτερο σερί ματς, αλλά αυτή τη φορά να βλέπει πως υπάρχει και χειροπιαστό αντίκρυσμα και έχει λόγο να δείξει προς τον ουρανό.

Στραβός γιαλός

Πάμε τώρα και στα υπόλοιπα. Θέση για τη διαιτησία έχω πάρει όσες φορές έχει χρειαστεί, στα κείμενα μετά τα αντίστοιχα γεγονότα, χωρίς να την αναδεικνύω περισσότερο απ’τα ποδοσφαιρικά. Στο τελευταίο κείμενο για τον ΠΑΟΚ πήρα και συνολική θέση : “Ο γιαλός είναι στραβός για τον ΠΑΟΚ, ή για να το θέσουμε αλλιώς, δεν είναι ίσιος όπως είναι για τον Ολυμπιακό”.

Όπως και σε όλες τις περιπτώσεις, δεν κρίνω τη διαιτησία απ’τις 2-3 αποφάσεις που θα συζητηθούν, αλλά απ’τη συνολική στάση σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Μ’αυτό το πρίσμα λέω πως ο γιαλός είναι στραβός, με το ίδιο θα το επαναλάβω και για τον Μήτσιο. Δεν μου λέει κάτι πως δεν βλέπω λάθος στις αποφάσεις της κόκκινης και των δύο πέναλτι. Μου λέει πολλά η συνολική του στάση στο γήπεδο, και στα 90’, και δεν θέλω ούτε να πείσω κανέναν, ούτε να πεισθώ για το αντίθετο. Πάμε παρακάτω.

Ευαγγέλιο

Μετά το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, έγραφα πως ο Άγγελος έδωσε μαθήματα ΠΑΟΚτσήδικου μάνατζμεντ , παρέδωσε ευαγγέλιο. Όχι με την τακτική, αλλά με όσα είχε δηλώσει. Τέλος οι κορώνες, οι δικαιολογίες, οι κραυγές, τα άλλοθι, οι ψευτοτσαμπουκάδες:

“Ο ΠΑΟΚ είναι ιδιαίτερος, όπως όλες οι μεγάλες ομάδες. Ο Αναστασιάδης είναι ο μόνος που είπε δημόσια πως κάποιες απ’αυτές τις ιδιαιτερότητες, τις μανιέρες στη συμπεριφορά, πρέπει να πάψουν. Όχι γιατί είναι αδικαιολόγητες.

Αλλά γιατί το δίκιο τελικά είναι αδιάφορο. Το βασικό είναι τι σου κάνει καλό και τι όχι”.

Λάθη

Σαράντα μέρες μετά, ο Κάτσε βρίζει τον διαιτητή και ο Άγγελος τρελαίνεται και πάει να πάρει την ομάδα και να φύγει. Σαράντα μέρες μετά είναι η ώρα που έχει εφαρμογή το “το δίκιο είναι αδιάφορο, ενδιαφέρον έχει το τι σου κάνει καλό και τι όχι”.

Το αν έχει δίκιο ο Κάτσε που ήθελε φάουλ ή όχι είναι για να το συζητάμε εμείς, οι απ’έξω. Δεν είναι για να κάνει τον Κάτσε να βρίζει τον διαιτητή, γιατί αυτό δεν κάνει καλό. Το αν έχει δίκιο ο Αναστασιάδης να χάνει το μυαλό του είναι για να το συζητάμε εμείς, οι απ’έξω. Δεν είναι για να τον φτάνει να λέει “πάμε να φύγουμε”, γιατί αυτό δεν κάνει καλό. Αντιδράσεις που ζημιώνουν, εικόνες που φθείρουν, “μουτζουρώνουν”. Και τη δουλειά και το όποιο δίκιο.

Αντιδράσεις και εικόνες που το αποτυπώνουν: δεν έχει σημασία το δίκιο, σημασία έχει τι σου κάνει καλό και τι όχι.

Ο Αναστασιάδης δήλωσε πως προσπαθεί πολύ για να αποτρέπει αντιδράσεις σαν του Κάτσε και τον πιστεύουμε γιατί αυτά έλεγε και τότε, αυτά λέει και κάνει όλη τη χρονιά. Όμως, μέσα σε δευτερόλεπτα πρώτα απέτυχε ο παίκτης και μετά ο προπονητής. Τραγικά λάθη, όχι γιατί το λέω εγώ, αλλά γιατί το λέει ο ίδιος ο Άγγελος. Κι αν δεν το θεωρούσε λάθος, θα το σχολίαζε μετά τον αγώνα. Δεν το έκανε, γιατί ήξερε πως παρενέβη τις δικές του αρχές. Και δεν είχε σημασία αν είχε σοβαρό ερέθισμα να το κάνει.

“ Ο,τι μπορείς”

“Κάνε ο,τι μπορείς, με ο,τι έχεις, εκεί που είσαι. Μην παραπονιέσαι”. Δεν είναι δικό μου, του Ρούσβελτ είναι και μ’αρέσει. Περικλείει όλη τη φετινή στάση του Άγγελου, τόσο στη δουλειά στο χορτάρι, όσο και στη συνολική στάση. “Βγάζουμε όλοι το σκασμό, δουλεύουμε με ο,τι έχουμε, στις συνθήκες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε”. Αυτός και οι παίκτες το τήρησαν για μεγάλο διάστημα, αλλά το έχασαν στη Μυτιλήνη.

Η στιγμιαία αντίδραση είναι ακριβώς αυτό. Στιγμιαία και καταδικαστέα ως απολύτως λανθασμένη, αλλά όχι πιο σημαντική απ’την πάγια στάση, που μας χαρακτηρίζει. Όμως, στον ΠΑΟΚ κάποιοι δεν έχουν τηρήσει το ρητό. Η διοίκηση δεν έχει κάνει ο,τι μπορεί, με ο,τι έχει, εκεί που είναι.

Διοίκηση

Πρώτα, γιατί δεν έχει κάνει το χρέος που όλοι ξέρουμε πως έχει απ’τον Αύγουστο. Οι 300 του ΠΑΟΚ έχουν ήδη κρατήσει τις Θερμοπύλες για πολύ μεγαλύτερο διάστημα απ’όσο θα μπορούσαν, εδώ και καιρό φαίνεται πως καταρρέουν και παρόλα αυτά οι ενισχύσεις ακόμα δεν έχουν μπει στη μάχη. Ο,τι κι αν είναι, αδιαφορία, κωλυσιεργία, ασυνεννοησία, είναι “εγκληματική”.

Το δεύτερο που δεν έχει κάνει η διοίκηση; Δεν έχει βγάλει το σκασμό. Το είπαμε και μετά την Τρίπολη . Αυτοί που έχουν κάνει ο,τι μπορούν (προπονητής και αρχηγός Κλάους) μίλησαν πιο σωστά απ’όλους και ανέλαβαν την ευθύνη του 3-0. Η διοίκηση που δεν έχει κάνει το χρέος της, άρχισε τις ανακοινώσεις για τη διαιτησία και για πρώτη φορά φέτος έπαιξε χοντρά το παιχνίδι που μόνο χάνεις και δεν κερδίζεις ποτέ.

Ανεπίτρεπτο

Για κάποιους μπορεί να είναι τυχαίο πως στο αμέσως επόμενο ματς η ομάδα κόντεψε να διαλυθεί. Για κάποιους την αποκλειστική ευθύνη την έχει ο Μήτσιος. Στα μάτια μου, είναι ανεπίτρεπτο μια διοίκηση να βλέπει πως το ποδοσφαιρικό τμήμα παλεύει με νύχια και με δόντια να μην αφήσει τον καρκίνο της γκρίνιας να εισβάλει στην ομάδα και να τον προσκαλεί η ίδια με τις ανακοινώσεις, τα tweet, κτλ.

Και εννοείται πως είναι ανεπίτρεπτο το να είναι αληθή τα ρεπορτάζ που έλεγαν πως ο Άγγελος στη Μυτιληνή έπαιζε τη θέση του και είχαν ήδη γίνει οι σκέψεις για διάδοχη κατάσταση με Ίβιτς . Πόσο ανεπίτρεπτο; Όσο το να κάθεσαι αραχτός στη Σπάρτη, να μην στέλνεις στις Θερμοπύλες τις αναγκαίες ενισχύσεις και όταν μαθαίνεις πως τα πράγματα τελευταία δεν πάνε και πολύ καλά, να λες “ΟΚ, άμα στραβώσουν κι άλλο, θα στείλουμε άλλον στρατηγό να τα πάει καλύτερα”.

Άλλοθι

Απαράδεκτη η αντίδραση του Κάτσε και αυτή του Άγγελου, μόνο κακό έκαναν στην ομάδα και τους εαυτούς τους. Όμως, είχαν τουλάχιστον τα άλλοθι της στιγμής, του “εν βρασμώ ψυχής”. Για τη διοίκηση ποια είναι τα άλλοθι για την ενίσχυση που δεν έχει έρθει και τις ανακοινώσεις απ’τις οποίες ποτέ κανείς δεν κέρδισε τίποτα, εκτός απ’το να ικανοποιήσει το πόπολο, αλλά πάντα έχασε με τη νοοτροπία που μετέδωσε στην ομάδα;

Δουλειά των διοικήσεων δεν είναι να μιλάνε, αλλά να πράττουν. Και το να κάθεσαι δίπλα στον πάγκο και να συμμετέχεις στο μπάχαλο, δεν συνιστά διοίκηση. Κάντε ο,τι μπορείτε, μ’αυτά που έχετε, στο περιβάλλον που βρίσκεστε. Δεν είναι ο σωστός τρόπος, είναι ο μόνος.