Ο αμφιδέξιος Μήτρογλου

Ο Φάνης Χριστοδούλου ήταν δεξιόχειρας. Κάποια στιγμή, προς το τέλος της καριέρας του, κάποιος (δημοσιογράφος νομίζω) παρατήρησε πως, εκτός από το σουτ, έκανε όλα τα υπόλοιπα με το αριστερό. Ο Φάνης, με την γνωστή απάθειά του, απάντησε “ναι, ε; για να το λες έτσι θά’ναι”. Η παρατήρηση ήταν σωστή. Και το τρομερό δεν ήταν πως είχε καλή χρήση του αριστερού σε ντρίπλα, πάσα, κόψιμο, κτλ, αλλά πως στην πραγματικότητα τα έκανε όλα καλύτερα με το αριστερό, εκτός από το να σουτάρει.

Και φυσικά όλα αυτά δεν ήταν αποτέλεσμα δουλειάς και προπόνησης. Τι σχέση είχε άλλωστε ο Φάνης με όλα αυτά. Έτσι γεννήθηκε, αυτή η έμφυτη δυνατότητα του σώματός του ήταν μεγάλο κομμάτι του τεράστιου ταλέντου του. Ακόμα θυμάμαι φάση από εντός έδρας παιχνίδι του Πανιωνίου, με αντίπαλο μάλλον τον ΠΑΟΚ. Αιφνιδιασμός, ο Φάνης εφορμά από τα αριστερά, ντρίμπλα με το δεξί. Ριβέρς προς τα αριστερά στη γραμμή του φάουλ για να αποφύγει τον αντίπαλο, πάτημα και κάρφωμα στην κίνηση με το αριστερό χέρι, στα μούτρα άλλου παίχτη. Μαγεία.

Τώρα, απαντήστε όσο πιο γρήγορα μπορείτε, σχεδόν αυτόματα. Ο Μήτρογλου είναι αριστεροπόδαρος ή δεξιοπόδαρος; Ανεξάρτητα του τι απαντήσατε, η αλήθεια είναι εδώ, τα στημένα εκτελούνται πάντα με το “καλό” πόδι:

Και τώρα που ξέρουμε πως ο Μήτρογλου είναι αριστεροπόδαρος, δείτε κι αυτά:

Στις δύο πρώτες φάσεις, με Σέριφ και Ξάνθη, φαίνεται ξεκάθαρα η ευκολία με την οποία μπορεί να κινηθεί προς την “κακή” του πλευρά, να ντριμπλάρει και είτε να πλασάρει είτε να πασάρει με το δεξί. Δεν είναι εύκολο, αλλά το κάνει σαν δεξιοπόδαρος. "Νοτ μπαντ", θα πει κάποιος. Ομοίως, στο πρόσφατο γκολ με την Μπορντό η ευκολία της κίνησης και του βολέ είναι πασιφανής. Όμως, στο γκολ απέναντι στον Παναθηναϊκό, το πράγμα αγγίζει τα όρια του αδύνατου. Η όλη κίνηση του σώματος κι η εκτέλεση έχουν υψηλό βαθμό δυσκολίας, ακόμα κι όταν μιλάμε για το “καλό” πόδι ενός παίκτη. Ποδοσφαιριστές μεγάλης κλάσης είναι σχεδόν αδύνατο να κάνουν αυτήν την κίνηση με το “κακό” πόδι, ακόμα κι αν είναι στην παραλία και κάποιος τους πετάει με το χέρι μια μπάλα από απόσταση ενός μέτρου.

Ο Μήτρογλου, όχι μόνο το εκτελεί άψογα, αλλά το επιχειρεί χωρίς δεύτερη σκέψη σε ματς μεγάλης σημασίας, σαφές δείγμα πως του είναι απόλυτα φυσικό να το κάνει. Δεν μπορείς να πιστέψεις πως δεν είναι δεξιοπόδαρος. Το Βίκι Λεξικό γράφει πως αμφιδέξιος είναι “αυτός που μπορεί και με το δεξί και με το αριστερό χέρι να εκτελέσει εργασίες που απαιτούν ακρίβεια, όπως η γραφή”. Δεν ξέρω αν το “αμφιδέξιος” χαρακτηρίζει γενικώς την ευκολία χρήσης και των δύο πλευρών του σώματος ή απλώς αφορά τη χρήση μόνο των χεριών. Χωρίς να υποννοώ πως ο Μήτρογλου είναι τεμπέλης, θεωρώ αδύνατο να τα κάνει όλα αυτά στα 22 μόνο και μόνο από σκληρή προπόνηση στο “κακό” πόδι. Είναι απλώς ευλογημένος με δύο καλές πλευρές, όπως ήταν ο Φάνης.

Όπως κι ο Πανούτσος, απήλαυσα τα ultra slow replay πλάνα των Γάλλων στο Μπορντό - Ολυμπιακός. Μια μικρή διόρθωση, αν μου επιτρέπει: Δεν τα πρωτοείδαμε στο Μουντιάλ του 1998, απλώς τότε τα χορτάσαμε περισσότερο. Την άνοιξη του 1993, τη δεύτερη χρονιά του Ιωαννίδη στο λιμάνι, ο Ολυμπιακός έδωσε τρια συγκλονιστικά ματς απέναντι στη Λιμόζ για την πρόκριση στο φάιναλ φορ της Αθήνας, τα δύο στη Γαλλία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πλάνο του σταρ των Λιμουζό, Μάικλ Γιανγκ, να τρέχει χωρίς την μπάλα στην μπέις λάιν και να αλλάζει ξαφνικά κατεύθυνση, για να ξεφύγει από τον Σιγάλα. Είχα δει τις σταγόνες του ιδρώτα να ξεκολλάνε από τα μπράτσα του και να πετάνε στον αέρα, την ώρα που το σώμα του πήγαινε από την άλλη.