Άντερλεχτ: Άμυνα που τρώει γκολ και επίθεση που τα βάζει

Μαζί με τις αποχωρήσεις, πάρθηκε η συνειδητή απόφαση απ’τον σύλλογο να αποκτηθούν ποδοσφαιριστές πολύ νεαροί σε ηλικία: προσπάθεια να δημιουργηθεί μια βιτρίνα παικτών, με κάποιους εξ αυτών να αποκτούν στο μέλλον μεταπωλητική αξία και να εκμεταλλευθεί η Άντερλεχτ το πανευρωπαϊκό ενδιαφέρον για την βελγική αγορά.

Αποτελέσματα όλων αυτών, η Άντερλεχτ προβληματίζει: είναι τρίτη, εννιά πόντους πίσω απ’την κορυφή, με 6 νίκες & τρεις ήττες, και την τελευταία να είναι συντριβή 4-0 από την δεύτερη Μπριζ. Έχει την καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος, αλλά και την χειρότερη άμυνα. Οι παίκτες πίσω είναι πιτσιρίκια, εκτός από τον αριστερό μπακ και αρχηγό Ζιλέ, σταθερότητα δεν υπάρχει και ο κόουτς Φαν ντε Μπρομ δέχεται μια σχετική πίεση.

Μύλος

Κόντρα στην Μπενφίκα οι Βέλγοι δεν κατάφεραν σχεδόν ποτέ να μπουν στο ματς. Βρέθηκαν νωρίς και εύκολα πίσω με 2-0, ισορρόπησαν χωρίς να καταφέρουν και πολλά κι η Μπενφίκα πήρε άνετη νίκη, χωρίς να φορτσάρει. Ένα απ’τα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση στην πρεμιέρα ήταν ένα μικρό τρικ του Φαν ντε Μπρομ σχετικά με την διάταξη της ομάδας.

Στα χαρτιά η αρχική διάταξη ήταν ένα 4-3-3. Τριάδα στο κέντρο οι Μιλιβόγεβιτς, Κλιέσταν, Ντε Ζέου και στην επίθεση κορυφή ο Μίτροβιτς, αριστερά ο Σουάρες και δεξιά ο Μπρούνο. Αυτή, όμως, ήταν η διάταξη μόνο όταν η Άντερλεχτ είχε κατοχή και ξεκινούσε επίθεση. Όταν οι Βέλγοι αμύνονταν, η διάταξη γινόταν ένα καθαρό 4-4-2 στην ευθεία, με “περίεργες” αλλαγές στις θέσεις: ο Μπρούνο από δεξιός εξτρέμ ερχόταν διαγώνια ως κεντρικός μέσος δίπλα στον κόφτη Μιλιβόγεβιτς κι ο Ντε Ζέου έβγαινε από το κέντρο και πήγαινε αυτός στα δεξιά, την ώρα που ο κεντρικός μέσος Κλιέσταν έπαιζε αριστερά στη γραμμή. Μύλος.

Κλιέσταν

Δεν είδα να προσέφερε κάτι όλη αυτή η ανακατωσούρα στον Φάν ντε Μπρομ, που εγκατέλειψε το σχέδιο στο δεύτερο ημίχρονο: έβγαλε τον “κιτρινισμένο” Ντε Ζέου και έστειλε στ’αριστερά τον καθαρό εξτρέμ Ατσεμπόνγκ, με τον Σουάρεζ να παίζει πια κεντρικά, μαζί με τον Μίτροβιτς.

Το σίγουρο είναι πως η προσέγγιση του πρώτου ημιχρόνου δημιούργησε πρόβλημα στον Κλιέσταν. Ο 28χρονος Αμερικανός υποτίθεται πως είναι ο εγκέφαλος της ομάδας, μετά την αποχώρηση του Λούκας Μπίλια, αν και πιο βαρύς απ’τον Αργεντινό, με στιλ που μοιάζει στον Φέισα. Αναγκασμένος να καλύπτει τέρμα αριστερά στην γραμμή σε θέση άμυνας στο πρώτο ημίχρονο και να αλλάζει θέση στην επίθεση, μπήκε πολύ περισσότερο στο ματς όταν αγωνίστηκε καθαρά στον άξονα στην επανάληψη και ανέβηκε πιο ψηλά.

Στο πρώτο γράφημα είναι οι χώροι που έγινε κάτοχος της μπάλας και στο δεύτερο οι πάσες, διαχωρισμένες στα δύο ημίχρονα. Η διαφορά είναι μεγάλη, κυρίως όσον αφορά τις πάσες στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου, αφού στο πρώτο ημίχρονο είχε μόλις μία πετυχημένη και στο δεύτερο προσπάθησε και έδωσε πολλά περισσότερα.

Με Ολυμπιακό

Κόντρα στον Ολυμπιακό ο Φαν ντε Μπρομ έχει προαναγγείλει ένα 4-2-3-1. Ο 19χρονος (αλλά με γεμάτη περσινή σεζόν) Πρατ θα παίξει πίσω από τον Μίτροβιτς, με τους Σουάρες και Μπρούνο στα άκρα. Ο Κλιέσταν θα είναι στην δυάδα του κέντρου και τα ρεπορτάζ λένε πως παρτενέρ του θα έχει τον 16χρονο(!) Τιέλεμανς και όχι τον “ψημένο” Ντε Ζέου. Λες και δεν έφτανε στην Άντερλεχτ που έχει 19χρόνο στόπερ (Μπεμπά), 23χρονο παρτενέρ του στην άμυνα (Κουγιατέ), 23χρονο αριστερό μπακ (Ενσακαλά), 19χρονο δεκάρι (Πρατ), 20χρονο εξτρέμ (Μπρούνο) και 19χρονο φορ (Μίτροβιτς).

Ο τελευταίος ήρθε απ’την Παρτιζάν για πέντε εκατομμύρια ευρώ, το μεγαλύτερο ποσό που έχει δώσει ποτέ η Άντερλεχτ. Βαρύς, ακατέργαστος, άγουρος, αλλά με επαφή με τα δίχτυα και διάθεση να βγει απ’το κουτί και να γίνει σημείο αναφοράς της επίθεσης παίζοντας με πλάτη. Απειλητικός και με γκολ στο παιχνίδι του είναι ο Μπρούνο στα δεξιά, ενώ στ’αριστερά ο Σουάρες μπορεί να είναι ακόμα το μεγάλο όνομα της επίθεσης και ικανός για πολλά, αλλά στο παιχνίδι με την Μπενφίκα δεν μου θύμισε τον παίκτη που είχε βάλει τρία γκολ στην ΑΕΚ στο 4-1 του 2011: το 2012 ήταν η καλύτερη σεζόν του, αλλά πέρσι είχε σοβαρό τραυματισμό, η μεταγγραφή του στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας ακυρώθηκε κι ο ίδιος έπαιξε μόνο σε πέντε ματς.

Σαλίνο-Φουστέρ-Μανωλάς

Για να πάμε και στον Ολυμπιακό, τα ρεπορτάζ λένε πως απόντος του Μασάντο θα επανέλθει ο Μανιάτης στο κέντρο κι στο δεξί άκρο της άμυνας θα πάει ο Σαλίνο. Μεγάλο ερωτηματικό, αφού ο Πορτογάλος δεν έχει πείσει για τις αμυντικές του ικανότητες και εκτός από τον Σουάρες θα έχει να αντιμετωπίσει και τα ανεβάσματα του Ενσακαλά, που βγαίνει μπροστά, σε αντίθεση με τον δεξιό μπακ Ζιλέ, που συνήθως κρατάει τη θέση του πίσω.

Αν όντως ο Φουστέρ παίξει στα δεξιά, τότε ο Ισπανός θα πρέπει να προσπαθήσει να προσφέρει τριπλά: να βοηθήσει ανασταλτικά τον Σαλίνο, να βοηθήσει Μανιάτη-Σάμαρη στην κατοχή και να κάνει και τις κλασικές πια κινήσεις φορ χωρίς μπάλα στην περιοχή. Στην άμυνα η ταχύτητα του Μανωλά είναι απαραίτητη δίπλα στον Σιόβα (που λογικά θα δώσει τις μάχες με τον Μίτροβιτς), απέναντι σε μια ομάδα με την οποία είχε αποβληθεί με δύο κίτρινες σ’εκείνο το 4-1 πριν δυο χρόνια.

Επιλογή

Ο Μίτσελ, λοιπόν, σκέφτεται να πάει σε ένα 4-4-2, με Μανιάτη-Σάμαρη στο κέντρο, Βάις-Φουστέρ στα άκρα και τον Σαβιόλα με έναν εκ των Ολαϊτάν-Μήτρογλου στην επίθεση. Μου μοιάζει λογικό να σκέφτεται τον Ολαϊτάν, μιας και στη Νέα Σμύρνη είχε πολύ καλές συνεργασίες στην επίθεση, με κίνηση στον χώρο που βόλευε πολύ τον Σαβιόλα, γεγονός που σχολιάσαμε και το βράδυ της Κυριακής στην SUPER BALL.

Παρόλα αυτά, μοιάζει ρίσκο η επιλογή δύο καθαρών επιθετικών, που κανείς τους δεν θα γίνει τρίτος μέσος για να βοηθήσει το δίδυμο Μανιάτη-Σάμαρη, ειδικά από τη στιγμή που λείπει ο Μασάντο. Επιλογή για μια διάταξη που χρειάζεται δυνατό σύνολο και πολλή δουλειά στην τακτική για να αποδώσει και που την επιλέγεις μόνο με δεδομένα πολύ κατώτερους αντιπάλους, όπως συμβαίνει πχ στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Δεν έχω πειστεί για τέτοια πράγματα από τον Μίτσελ, ούτε ξέρω τόσο καλά την Άντερλεχτ, ώστε να βάζω το χέρι μου στη φωτιά για την μεγάλη διαφορά που έχει απ’τον Ολυμπιακό. Αδυναμίες έχει, αστάθεια έχει, αλλά αυτά μπορείς να τα εκμεταλλευθείς και με μια πιο συντηρητική προσέγγιση, που δεν κινδυνεύει να βγάλει στο χορτάρι τις δικές σου αδυναμίες και τα δικά της προτερήματα.

Θεμέλια

Σε κάθε περίπτωση, θα επαναλάβουμε αυτά που συζητούσαμε και πριν το ματς με την Παρί: αυτά είναι συζητήσεις δευτερευούσης σημασίας. Πρώτα είναι το σαφές και ξεκάθαρο πλάνο που εξελίσσεται, η εγκατεστημένη φιλοσοφία, τα εμφανή “θέλω” και “μπορώ” μιας ομάδας που δουλεύεται σωστά και μεθοδικά και μετά ακολουθούν οι διατάξεις κι επιλογές προσώπων. Αυτά τα θεμέλια είναι που δεν είχαμε δει πριν την Παρί και είχαμε μόνο ερωτηματικά.

Όπως συζητήσαμε και μετά την πρεμιέρα του ομίλου και μετά το 0-0 στο Αγρίνιο, ακόμα δεν τα έχουμε δει. Μοιάζει δύσκολο να τα δούμε ξαφνικά στο Βέλγιο, αν και θα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Χωρίς αυτά, μπορούμε απλώς να ελπίσουμε σε σωστές επιλογές διάταξης, οδηγιών και προσώπων και σε καλή ατομική βραδιά των παικτών που έχουν τα προσόντα να κάνουν τη διαφορά.

Anything goes

Η Άντερλεχτ έχει πιτσιρίκια, αστάθεια, γκρίνια, άμυνα που τρώει εύκολα γκολ, αλλά και επίθεση που έχει μάθει να σκοράρει. Ο Ολυμπιακός δεν έχει ακόμα αναγνωρίσιμο τρόπο παιχνιδιού, έχει πίεση για αποτέλεσμα και προπονητή που μιλάει για νίκη και φαίνεται διατεθειμένος να παίξει ανοιχτά.

Η τελευταία σκέψη είναι πως ο περσινός Ολυμπιακός θα είχε καλές πιθανότητες στο Βέλγιο: με τον Ζαρντίμ είχε τρόπο να αμυνθεί, να κρατήσει χαμηλά τον ρυθμό και να περιορίσει όσο μπορεί τις φάσεις του αντιπάλου, ψάχνοντας έστω οπορτουνιστικά το γκολ στα στημένα και στην κόντρα επίθεση. Δεν ήταν τίποτα το εκπληκτικό, αλλά ήταν κάτι που δουλεύτηκε σωστά, βελτιώθηκε στην πορεία και απέδωσε στην Ευρώπη στον βαθμό που το επέτρεπε το ρόστερ.

Για τον φετινό Ολυμπιακό δεν υπάρχει ακόμα σιγουριά ούτε για το τι θέλει, ούτε για το τι μπορεί. Με “άγνωστο” ακόμα Ολυμπιακό και ασταθή Άντερλεχτ, μοιάζει πιθανό ένα παιχνίδι-ροντέο. Κι εκεί, anything goes.