Αγγλική τριάδα για τον τίτλο

Άρσεναλ

Πέσαμε μέσα σε πολλά και έξω σε ένα πολύ βασικό: τότε δεν είχα την Άρσεναλ στο μυαλό μου ως βασική διεκδικήτρια. Ο κανόνας άλλωστε λέει πως στα χρόνια της Πρέμιερ Λιγκ ο τίτλος δεν κατακτήθηκε ποτέ από ομάδα που ήταν εκτός της πρώτης τριάδας την προηγούμενη σεζόν. Η Άρσεναλ πέρσι ήταν στην τέταρτη θέση.

Παρότι λοιπόν τον Σεπτέμβριο σχολιάζαμε πως η μεταγγραφή του Οζιλ είναι πολύ μεγάλη, δεν θεωρούσα πως είναι αρκετή, αφού δεν κάλυπτε όλες τα κενά που είχε η Άρσεναλ. O Οζίλ απέδειξε πως πέρα απ’τα όσα προσφέρει ένας μεγάλος παίκτης, υπάρχει και η γενικότερη επιρροή που ασκεί γύρω του.

Η μεταγγραφή του Γερμανού άλλαξε τελείως το κλίμα κι αυτό ήταν μεγαλύτερη προσφορά κι απ’τα τέσσερα γκολ και τις επτά ασίστ που έχει ήδη στην Πρέμιερ Λιγκ. Ο Ράμσεϊ διανύει break-through season, ο Μερτεζάκερ βρήκε τη σταθερότητα που του έλειπε, ο Ζιρού έχει ήδη 8 γκολ, ενώ πέρσι είχε 11 σ’όλη τη χρονιά, και η Άρσεναλ έχει πάρει γκολ από 13 ποδοσφαιριστές.

Παρά την εξαιρετική της πορεία, εξακολουθώ να πιστεύω πως η Άρσεναλ δεν μπορεί να πάρει τον τίτλο με το υπάρχον έμψυχο δυναμικό. Σε όποια θέση κι αν βρισκόταν αυτήν την εποχή, είναι σίγουρο πως θα χρειαζόταν κινήσεις τον Ιανουάριο για να καλύψει τα κενά που έμειναν απ’το καλοκαίρι. Τώρα τις χρειάζεται ακόμα περισσότερο, γιατί θα είναι κρίμα να μείνει στη μέση η τρομερή πορεία που έχει κάνει μέχρι τώρα. Φορ ήθελε να πάρει και δεν πήρε το καλοκαίρι ο Αρσέν και τώρα κρυφοκοιτάζει (κι αυτός) προς τη μεριά του Ντιέγο Κόστα.

Σίτι

Για τη Σίτι λέγαμε πολλά και καταλήγαμε στο εξής: Το αγγλικό πρωτάθλημα είναι ιδιαίτερο και πολύ λίγοι προπονητές προσαρμόζονται σ’αυτό απ’την πρώτη τους χρονιά. Εκτιμώ τον Πελεγκρίνι, το ρόστερ της Σίτι είναι εκπληκτικό, αλλά νομίζω πως την πρώτη χρονιά θα αρκεστεί σε μια προσαρμογή στην Αγγλία και στο να ανεβάσει την Σίτι επίπεδο στο Champions League.

Μέχρι να δούμε τι θα γίνει από εδώ και πέρα στο Champions League, νομίζω πως πέσαμε μέσα όσον αφορά την εγχώρια πορεία. Ο Πελεγκρίνι έχει ήδη βρει τρόπους να εκμεταλλευτεί το ρόστερ του και έχει φτιάξει μια ομάδα που είχαμε χρόνια να δούμε στην Πρέμιερ: υπήρχαν πάντα ομάδες που κάνουν νίκες, αλλά δύσκολα κάποια εξ αυτών τρομοκρατούσε τις υπόλοιπες με το παιχνίδι της.

Το Έιτιχαντ έχει γίνει η έδρα όπου κανείς δεν θέλει να παίξει. Οι δέκα νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια είναι το λιγότερο. Κανείς δεν θέλει να παίξει εκεί που το πιθανότερο είναι να συντριβεί και να γίνει κομπάρσος σε μία ακόμα παράσταση της Σίτι. Πέντε έφαγε η Γιουνάιτεντ, από έξι η Άρσεναλ και η Τότεναμ και η ταρίφα έγινε τόσο συνηθισμένη που χειροκροτήθηκε η Λίβερπουλ επειδή έχασε με 2-1 και είχε εικόνα που άξιζε έστω την ισοπαλία.

Μακριά απ’την έδρα της, όμως, νομίζω πως έχει ήδη φανεί η δυσκολία της προσαρμογής του Πελεγκρίνι. Στα πρώτα έξι παιχνίδια εκτός έδρας, η Σίτι έκανε τέσσερις ήττες, μια νίκη και μια ισοπαλία. Κι αν η ήττα απ’την Τσέλσι με 2-1 και το 0-0 κόντρα στην Στόουκ είναι αποτελέσματα που δεν σοκάρουν, δεν ισχύει το ίδιο για τις ήττες απ’την Κάρντιφ (17η), την Άστον Βίλα (11η) και την Σάντερλαντ (20η).

Στην πορεία το έργο βελτιώθηκε: η Σίτι δεν έχει ήττα εκτός έδρας στα τελευταία τέσσερα ματς, έχει τρεις νίκες και μια ισοπαλία απέναντι στην εξαιρετική φέτος Σαουθάμπτον. Το πρόβλημα μπορεί να προσεγγιστεί με μια απλή ματιά στα σκορ: η Σίτι έχει δεχθεί γκολ σε εννέα απ’τα 10 ματς εκτός έδρας.

Κυνισμός

Οι Πολίτες είναι active και γενικώς “γενναιόδωρη” ομάδα: τους νοιάζει τόσο πολύ να κάνουν το παιχνίδι τους, που επιτρέπουν στον αντίπαλο να κάνει το ίδιο, στο μέτρο που μπορεί. Στην έδρα τους αυτό έχει ως αποτέλεσμα νίκες και καταιγισμό γκολ. Εκτός έδρας, το έργο δεν είναι το ίδιο και χρειάζεται που και που να “σβήνεις” τα ματς, να παίρνεις νίκες χωρίς να ρισκάρεις πολύ, να αποκτάς έναν αγωνιστικό “κυνισμό”.

Θα μου πείτε, ο Πελεγκρίνι δεν άλλαξε ούτε για χάρη της Μπάγερν: την υποδέχθηκε ως ανώτερος και αυτή τον διέσυρε 3-1 μέσα στην έδρα του. Όταν όμως επέλεξε μια πιο συντηρητική προσέγγιση στο Μόναχο, η Σίτι πήρε μια άτυπη ρεβάνς με διπλό και νίκη 3-2. Αν η αλλαγή αυτή στα δύο ματς με την Μπάγερν γίνει οδηγός για όσα χρειάζονται και στην Πρέμιερ Λιγκ, η Σίτι μπορεί να επιστρέψει στην κορυφή. Είναι άλλωστε η μόνη ομάδα που μπορεί να το κάνει και χωρίς μεταγγραφή τον Ιανουάριο.

Τσέλσι

Κι αν δεν το κάνει η Σίτι, θα το κάνει η Τσέλσι. Αυτήν άλλωστε επέλεξα πριν τέσσερις μήνες ως τη δική μου πρόβλεψη για τη φετινή πρωταθλήτρια: Ο Μουρίνιο έχει υλικό, αλλά πάνω απ’όλα έχει το know-how, και του πρωταθλητισμού και της Πρέμιερ Λιγκ. Θεωρώ πως ο Μάιος θα τον βρει πραγματικά happy one, τουλάχιστον εντός συνόρων.

Πριν βέβαια εκφέρουμε άποψη για την τελική έκβαση, είχαμε προλάβει να προβληματιστούμε από τότε για την κορυφή της επίθεσης. Δεν είχε λογική αυτό που συνέβη με τον Λουκάκου, άφηνε ερωτηματικό στη θέση του φορ, αφού Τόρες, Ετό και Μπα είναι τριάδα περασμένων μεγαλείων και προβληματικών γονάτων. Τέσσερις μήνες μετά αποδείχθηκε πως ο προβληματισμός ήταν σωστός. Τόρες, Ετό και Μπα έχουν μόλις επτά απ’τα 31 γκολ της Τσέλσι στο πρωτάθλημα και οι Μπλε συμπλήρωσαν έναν χρόνο χωρίς να έχουν πάρει γκολ από σέντερ φορ μακριά απ’το Στάμφορντ Μπριτζ. Λογικό να πληθαίνουν τα ρεπορτάζ για πρόταση της Τσέλσι στην Νάπολι για τον Ιγκουαϊν.

Στις θέσεις βέβαια πίσω απ’τον φορ, ποιότητα και ποσότητα περισσεύουν. Ο Μάτα έχει παραγκωνιστεί, αλλά υπάρχει ο Όσκαρ, ο Αζάρ έχει βρει τη φόρμα που έχασε στο δεύτερο μισό της περσινής σεζόν και ο Γουϊλιαν αρχίζει σιγά-σιγά να γίνεται σημαντικό κομμάτι του παζλ. Στον άξονα λείπουν πράγματα, αφού ο Εσιέν ήρθε για να έρθει και ο Φαν Γκίνκελ τραυματίστηκε πριν προλάβει να κάνει ντεμπούτο ως βασικός στην Πρέμιερ Λιγκ. Τα δίδυμα που προκύπτουν απ’την τριάδα Μίκελ-Λάμπαρντ-Ραμίρες δεν είναι τα καλύτερα δυνατά, αφού πάντα κάτι τους λείπει.

Και λίγη μπάλα, Ζοζέ

Όμως, αυτό που λείπει περισσότερο απ’την Τσέλσι είναι μια πιο ελκυστική συνολική εικόνα. Όταν έγραφα πως η επιστροφή του Ζοζέ στο Λονδινό θα είναι το φετινό αβαντάζ της Τσέλσι για τον τίτλο, προφανώς και δεν περίμενα να φτιάξει μια ομάδα που θα ξεσηκώνει τα πλήθη. Αλλά ούτε περίμενα να φτιάξει και μία που δεν θα βλέπεται στα περισσότερα ματς.

Αν η Σίτι έχει πάει στο ένα άκρο, η Τσέλσι βρίσκεται στο άλλο. Οκ, καλή η σκληράδα, το συμπαγές παιχνίδι, η απουσία ρίσκων και τα 0-0 στα ντέρμπι εκτός έδρας, αλλά κύριε Μουρίνιο, δείξτε μας και κάτι άλλο, κάτι πέρα από νίκες και βαθμούς. Το καλοκαίρι ο Πορτογάλος είπε πως πέρσι η Γιουνάιτεντ μπορεί να πήρε το πρωτάθλημα, αλλά δεν ήταν καλή ομάδα, απλώς νικούσε. Ε, τι διαφορά έχει με την φετινή Τσέλσι;

Όπως ζητάμε απ’την Σίτι να βάλει λίγο νερό στο κρασί της και να γίνει λίγο πιο κυνική και reactive σε κάποιες περιπτώσεις, με τον ίδιο τρόπο κι η Τσέλσι καλό θα ήταν να παρουσιάσει και κάτι άλλο πέρα απ’τη συγκομιδή βαθμών και πλάνο “κάνουμε ο,τι χρειάζεται σε κάθε ματς”.

Ο κυνισμός και το whatever it takes του Ζοζέ μπορεί στο τέλος να κάνει τη διαφορά υπέρ της Τσέλσι και κατά της Σίτι, κι αυτός ήταν ένας απ’τους λόγους που διάλεξα τους Μπλε πριν τέσσερις μήνες. Αλλά οι επίδοξοι πρωταθλητές “οφείλουν” και να είναι και λίγο ελκυστικοί, ειδικά όταν τους το επιτρέπει/επιβάλει το υλικό τους.

Γιουνάιτεντ

Για το τέλος, να πούμε και δυο λόγια για την Γιουνάιτεντ, κυρίως γιατί ήταν η τέταρτη ομάδα που είχαμε συζητήσει στο τότε κείμενο: Η πρώτη χρονιά χωρίς τον Φέργκιουσον θα ήταν εξ ορισμού δύσκολη για την Γιουνάιτεντ, πόσω μάλλον όταν το καλοκαίρι δεν ενισχύθηκε όσο θα ήθελε και στον πάγκο έχει έναν προπονητή που ναι μεν ξέρει το πρωτάθλημα, αλλά δεν έχει κερδίσει ποτέ τίτλο στην καριέρα του και δεν ξέρει πως είναι να κουμαντάρεις πλοίο σαν της Γιουνάιτεντ.

Και για την προβληματική επιλογή του Φελαϊνί μιλούσαμε τότε και έφτασε Ιανουάριος κι ακόμα η Γιουνάιτεντ δεν έχει κάνει νίκη στην Πρέμιερ Λιγκ με τον Βέλγο βασικό. Απ’την ημέρα που ολοκληρώθηκε το καλοκαιρινό μεταγγραφικό φιάσκο, ξέραμε πως η Γιουνάιτεντ θα ξοδέψει πολλά τον Ιανουάριο. Τα ρεπορτάζ συνδέουν όλους τους παίκτες της Ευρώπης με την ομάδα του Μόγιες, τα ποσά που ακούγονται είναι μεγάλα. Εδώ θα είμαστε να δούμε ποιοι θα αποκτηθούν και τι διαφορά μπορούν να κάνουν.

ΥΓ: Για τη Λίβερπουλ θα τα πούμε σε ξεχωριστό κείμενο. Μέχρι τότε, μπορείτε να θυμηθείτε τι λέγαμε την τελευταία φορά που ρίξαμε μια ματιά στους Κόκκινους .