Μήτσο, οι Παναθηναϊκοί είναι περίεργη φάρα

"Φίλε Δημήτρη (συγγνώμη που παίρνω το δικαίωμα να σε αποκαλώ φίλο),

μία από τις βασικές δημοσιογραφικές αρχές μου (όποιες, τέλος πάντων, απέκτησα με την πάροδο των λίγων χρόνων που είμαι στο χώρο) είναι να μην αποκαλύπτει ο δημοσιογράφος/ρεπόρτερ την ομάδα που υποστηρίζει. Για τον απλούστατο λόγο πως δημιουργείται ένα πέπλο γύρω του που τον ακολουθεί σε ό,τι λέει, σε ό,τι γράφει.

Μην παραμυθιάζεστε με τις κατά καιρούς δηλώσεις συναδέλφων ότι "υποστηρίζω μόνο Εθνική" ή κάποια μικρομεσαία ομάδα που αποτυπώνει το συνοικιακό παρελθόν. Όλοι μα όλοι για κάποια ομάδα έχουμε φωνάξει, για κάποια ομάδα έχουμε χαρεί, έχουμε κλάψει και σε τελική ανάλυση για κάποια ομάδα ασχοληθήκαμε με αυτό το επάγγελμα.

Δημήτρη, αυτή η παρένθεση δεν αφορά εσένα, αλλά το κοινό που θα διαβάσει τούτο το κείμενο (ευελπιστώντας να είσαι ένας εξ αυτών). Δεν θέλω να σου γράψω γιατί με έκανες να κλάψω το βράδυ της Δευτέρας, για δεύτερη φορά μετά τον ερχομό του παιδιού μου. Δεν θέλω να σου γράψω γιατί σε χειροκροτούσα στα γραφεία του Contra.gr στη συνέντευξη Τύπου και με κοιτάζαν όλοι σαν χάνοι. Δεν θέλω να σου γράψω γιατί σε θεωρώ από τις εμβληματικές φιγούρες στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Θέλω, όμως, να εξηγήσω σε όλους τους υπόλοιπους την ψυχοσύνθεση ενός φίλου του Παναθηναϊκού. Τον τρόπο που σκέφτεται και γιατί είναι λίγες οι φορές που θα κρεμάσει αφίσα στο δωμάτιό του.

Οι Παναθηναϊκοί είμαστε περίεργη φάρα. Δύσκολα θα αγαπήσουμε κάποιο πρόσωπο: αθλητή ή παράγοντα. Δύσκολα βάζουμε αφίσα στο δωμάτιό μας. Εγώ προσωπικά για δύο το έχω κάνει, ουδείς εξ αυτών μπασκετικός. Σαραβάκος και Βαζέχα. Ο πρώτος κοσμούσε για χρόνια το δωμάτιο στο πατρικό σπίτι. Ο δεύτερος ήταν λίγο πιο κάτω, σαν ένα ιδιότυπο βάθρο που έστησα στον τοίχο.

Ο τρίτος θα ήθελα να είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Εσύ. Δεν το έκανα γιατί είχε μπει πλέον η δημοσιογραφία στην καθημερινότητα, είχα αφήσει στην άκρη τις συλλογικές προτιμήσεις και είχα αποφασίσει να υπηρετήσω την ως άνω αρχή μου: δεν λέμε τι ομάδα είμαστε.

Μετά από 17 χρόνια στο χώρο με έκανες να το δηλώσω γιατί με έκανες να συγκινηθώ. Με έκανες να καταλάβω ότι οι ομάδες δημιουργούν ιστορίες, οι ιστορίες πρόσωπα και τα πρόσωπα αφίσες. Οι αφίσες είναι το βιβλίο των παιδικών σου αναμνήσεων. Θυμάσαι γιατί την κόλλησες, κοιτάζεις το σελοτέιπ και το φιλμ με τις εικόνες ξεδιπλώνεται μπροστά σου.

Εκεί ουσιαστικά καταλαβαίνεις γιατί διάλεξες την ομάδα που διάλεξες. Όποια κι αν είναι αυτή. Για το πρωτοξεκίνημα και όχι για αυτά που θα σου έδινε στη συνέχεια. Για το πρώτο σκίρτημα, την πρώτη καύλα (Μήτσο, σόρι για τη φράση, σε φαντάζομαι να σκύβεις το βλέμμα).

Δεν ήσουν ό,τι καλύτερο έχουμε δει στα παρκέ. Δεν ήσουν ο παίκτης που άλλαξε τη ροή του αθλήματος. Δεν ήσουν Γκάλης και το ξέρεις κι εσύ (πάλι σε φαντάζομαι να σκύβεις το βλέμμα στο άκουσμα του ονόματος "Γκάλης"). Ήσουν, όμως, αυτός που ο καθένας θα ήθελε να φωτογραφηθεί μαζί του. Να αγοράσει τη φανέλα του, να πάει στο γήπεδο, να περιμένει το επόμενο ματς. Μη ρωτάς γιατί. Γιατί έτσι. Σου λέω είναι περίεργη φάρα οι Παναθηναϊκοί.

Δεν θα βγουν στους δρόμους εύκολα για να διαμαρτυρηθούν. Δεν θα φωνάξουν υπέρ του προέδρου. Δεν έχουν την προσωπολατρεία των ιδιοκτητών. Για αυτούς είναι ο Παναθηναϊκός και μετά τα άλλα. Σου λέω είναι δύσκολοι χαρακτήρες. Για να σε κρεμάσουν αφίσα πρέπει να τους αγγίξεις. Η ανάγκη μερικές φορές τους έκανε σαν τους απέναντι. Η μονάδα μέτρησης της οπαδικής λατρείας τους έκανε να σκέφτονται την παραγοντική αγάπη πάνω από τον σύλλογο.

Για μένα είναι ο Σαραβάκος και μετά εσύ. Για το ήθος, τον χαρακτήρα, το χαμηλό βλέμμα (πάλι το βλέπω μπροστά μου). Γιατί σε ζηλεύω που φεύγεις από κάπου που αγάπησες για να πας σε κάτι που αγαπάς ακόμα περισσότερο: την οικογένειά σου.

Έκανες αυτό που θέλουμε να κάνουμε όλοι. Να τα παρατήσουμε και να μείνουμε κοντά στην οικογένεια. Με ένα σπίτι στη θάλασσα και μία πολυθρόνα για να αγναντεύεις το απέραντο γαλάζιο. Εσύ έχεις τη λίμνη στην Καστοριά της καρδιάς σου. Έκανες το όνειρό σου, έπαιξες μπάσκετ, μίλησες μόνο για αυτό, ασχολήθηκες μόνο με αυτό και τώρα ετοιμάζεσαι να απολαύσεις τους καρπούς των κόπων σου.

Για κάθε Διαμαντίδη που θα συναντήσει οποιοσδήποτε δημοσιογράφος, αξίζει να φανερώνει τη συλλογική του ταυτότητα.

Θα μας λείψεις ρε μπαγάσα

Με εκτίμηση

Σταύρος Καραΐνδρος"