Ομπράντοβιτς - Διαμαντίδης: Πατήρ, υιός και... Άγιος Παναθηναϊκός

Πεπρωμένο. Είναι η λέξη που δεν επιτρέπει δεύτερες σκέψεις στο χαρακτηρισμό της συνεργασίας του Δημήτρη Διαμαντίδη με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Μια συνεργασία που εξελίχθηκε σε πολύ έντονη σχέση, το δίχως άλλο καρμική. It was meant to be (λένε στα Λόντρα) και συνέβη. Με τα χρόνια μάλιστα κορυφώθηκε, απογειώθηκε, εκτοξεύτηκε.

Στην αγκαλιά των δύο ανδρών μετά το νικηφόρο τελικό με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ στο καταλανικό Final-4 του 2011 και το έκτο ευρωπαϊκό αστέρι του Παναθηναϊκού περικλείεται όλη η "αλήθεια" τους. Ο ένας ανοίγει διάπλατα τα χέρια και περιμένει, ο άλλος τρέχει και μ' ένα μορφασμό έκστασης ζωγραφισμένο στο πρόσωπο τον αρπάζει και τον σηκώνει από το έδαφος. Ξέσπασμα!

Ένα ανεπανάληπτο φωτογραφικό καρέ, ένα τηλεοπτικό πλάνο αρκεί για ν' αποτυπωθεί ένα "love story" οκτώ χρόνων. Οκτώ χρόνων από εκατοντάδες μοναδικές στιγμές που η μία τοποθετημένη δίπλα στην άλλη συνθέτουν ένα θαυμάσιο βυζαντινό ψηφιδωτό απεικόνισης αισθημάτων εκτίμησης, σεβασμού και θαυμασμού του ενός προς τον άλλον. Αμφίδρομα είναι αυτά.

Όταν άρχισαν όλα...

Ο Γιάννης Ιωαννίδης επιμένει ότι αυτός ήταν που το καλοκαίρι του 2004 συμβούλευσε τον Διαμαντίδη να προτιμήσει τον πιο οργανωμένο Παναθηναϊκό από τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη ακόμα, που προσέφερε πάνω-κάτω τα ίδια χρήματα, αυτός που όρισε την ιστορία. Καθ' όλα όσα είχε πει ( και στο Contra.gr το 2012) ο "Ξανθός", ο αμούστακος Καστοριανός του Ηρακλή είχε ήδη απορρίψει τον Άρη, παρά την καλύτερη οικονομικά προσφορά, και στο δίλημμα πράσινα ή κόκκινα κατέληξε ν' αποφασίσει μετά από δική τους κουβέντα ενόσω βρίσκονταν με την Εθνική.

Το "αν δεν υπογράψετε αυτόν, δεν θέλω κανέναν άλλον" που είχε πει ο κόουτς στον Παύλο και στον Θανάση εκείνο το καλοκαίρι δεν είναι αστικός μύθος.

Ανεξάρτητα πάντως από το πώς ολοκληρώθηκε η όλη συμφωνία, ο "Ζοτς" είχε, μετά τις πρώτες τέσσερις σεζόν του στην Ελλάδα, μάθει καλά την αγορά, είχε καταλάβει ότι στα 24 του ο Διαμαντίδης ήταν αυτός που χρειαζόταν πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον. Είχε προηγηθεί μια καταπληκτική χρονιά του "άγουρου" ακόμα γκαρντ στον τρίτο του πρωταθλήματος Ηρακλή, στο τέλος της οποίας αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης, και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έβλεπε στο εφηβικό πρόσωπό το μέλλον του Παναθηναϊκού. Έναν νέο Μποντιρόγκα. Έναν παίκτη που μπορεί να κάνει τα πάντα στο παρκέ. Κυρίως δε να ηγηθεί σε μια ομάδα που άφηνε το μικρό κλειστό του Σπόρτιγκ και επέστρεψε στο χλιδάτο ΟΑΚΑ βάζοντας ψηλά τον πήχη.

Το "αν δεν υπογράψετε αυτόν, δεν θέλω κανέναν άλλον" που είχε πει ο κόουτς στον Παύλο και στον Θανάση εκείνο το καλοκαίρι δεν είναι αστικός μύθος. Πρόκειται για γεγονός επιβεβαιωμένο απ' όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Τόσο πολύ τον ήθελε στον νέο Παναθηναϊκό που σχεδίαζε να χτίσει γύρω του, πίεσε και πήρε (όπως πάντα) αυτό που ζήτησε.

Από την πρώτη φορά που συναναστράφηκαν ο Σέρβος μιλούσε με θέρμη για τον μπασκετικό σταρ που είχε πλέον υπό τις οδηγίες του κι ας μην γινόταν τόσο πειστικός στον περίγυρο του. Προφανώς γιατί ο Διαμαντίδης ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα ένας κλειστός χαρακτήρας. Δεν του αρέσουν τα φώτα, η προβολή, οι συνεντεύξεις, να κομπάζει για τον εαυτό του. Είναι απ' αυτούς που πηγαίνουν σπίτι-δουλειά-δουλειά-σπίτι. Κάποιοι θα τον χαρακτήριζαν μέχρι και μονότονο. "Προτιμούσε ν' αλλάξει μπαταρίες στο τηλεκοντρόλ παρά τηλεόραση", είχε πει μεταξύ σοβαρού και αστείου ο κόουτς.

ΤΟΝ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΩΣ ΕΝΑΝ ΕΚ ΤΩΝ ΚΟΡΥΦΑΙΩΝ

Εκτός παρκέ. Διότι μέσα από τις τέσσερις γραμμές ο Ομπράντοβιτς ήξερε πως ο παίκτης που είχε πλέον στα χέρια του μπορεί εύκολα να γίνει ο ολοκληρωμένος πλέι μέικερ που ο ίδιος δεν πρόλαβε/ήθελε/κατάφερε να είναι επιλέγοντας μέσα σε μια νύχτα την προπονητική. Τον δίδαξε, τον έπλασε, τον εξέλιξε, τον βελτίωσε, τον έκανε MVP και τον παρέδωσε στην ιστορία ως έναν εκ των καλύτερων Ευρωπαίων όλων των εποχών. Διαφωνεί κανείς;

Τον έπεισε ότι είναι ο πιο σημαντικός, πως από αυτόν εξαρτώνται πολλά, ότι πρώτα οφείλει να βλέπει και μετά να δρα. Προφανώς και επηρέασε την απόφασή του να μην δοκιμάσει να παίξει στο ΝΒΑ, δεν ψάχτηκε καν, νιώθοντας ασφαλής.

ΑΥΤΑ ΤΟΥ ΖΗΤΟΥΣΕ Ο ΖΟΤΣ

Ο "Ζοτς" ήθελε (και θέλει ακόμα) λίγα πράγματα από τους παίκτες του. Τα εξής δύο: να τον ακούν και να τον καταλαβαίνουν. Διαφορετικά αλλάζει χρώμα, "μελιτζανίζει", ξεσπάει. Ο συνδυασμός υπακοής και αντίληψης συνεπάγεται εξυπνάδα. Ο Διαμαντίδης δεν έστρεψε ποτέ το βλέμμα από πάνω του. Ήταν δεκτικός σε καθετί καινούργιο. Ρουφούσε σαν σφουγγάρι κάθε νέα πληροφορία που λάμβανε από τον μέντορά του, προσπαθούσε να καταπιαστεί από τη λεπτομέρεια, δούλευε ασταμάτητα. Ταγμένος με όλο του το είναι σε αυτό είχε διαλέξει να υπηρετήσει. Στρατιώτης του στρατηγού.

Συμπαίκτης του "3D" στον Παναθηναϊκό έλεγε πως ο Σέρβος έχει τρομερή αδυναμία στους ευφυείς ανθρώπους. Και ο Διαμαντίδης ήταν τέτοιος παίκτης. Πόνταρε πρώτα στο μυαλό του και ανέλυε κάθε κατάσταση ώστε ν' ακολουθήσουν το κορμί και τα πόδια.

Αρχικά ήταν λίγο νευρικός, ίσως γιατί βιαζόταν ν' αγγίξει το τέλειο. Ίσως γιατί αδημονούσε ν' ανταποκριθεί στις απαιτήσεις, να μην λυγίσει από τις ευθύνες που του ανέθεσαν. Ο Ομπράντοβιτς δεν είχε χρόνο για χάσιμο. Του εξήγησε μεμιάς πως "σε υπογράψαμε για να γίνεις ηγέτης αμέσως". Χρειάστηκαν κάποιες έξτρα κουβέντες απ' όταν άφησε τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα προκειμένου να βάλει σε τάξη το μυαλό του. Ενεπλάκη και η οικογένεια Γιαννακόπουλου σε αυτές, μία από τις λίγες φορές που επί "Ζοτς" ανέλαβαν τέτοιο ρόλο οι τότε διοικητικοί ηγέτες του Παναθηναϊκού.

ΔΕΝ ΕΧΑΣΕ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ

Μόνο καλό του έκαναν πάντως. Γιατί δίπλα τον Ομπράντοβιτς έγινε... ένας άλλος παίκτης. Παίκτης ζηλευτός ανά την Ευρώπη και δεν είναι μυστικό ότι τον προσέγγισε η Μπαρτσελόνα του (τεχνικού διευθυντή) Σάβιτς. Συμπαίκτης ήταν ήδη εξαιρετικός, μεταλλάχθηκε ωστόσο σε σύγχρονο πόιντ γκαρντ εξελίσσοντας όλους τους τομείς του παιχνιδιού του. Το ήθελε πολύ και τα κατάφερε. Όσα έκανε ήδη καλά τελειοποιήθηκαν και κάποιες τρανταχτές ατέλειές του διορθώθηκαν. Δεν έμεινε ποτέ στάσιμος, δεν έπαψε να ψάχνει το καλύτερο, έφτιαξε το μακρινό σουτ του μέχρι που το κατέστησε... όπλο φονικό.

Ο Ομπράντοβιτς δεν είχε παράπονο ποτέ από την αφοσίωσή του. Του... χάριζε τις πρωινές προπονήσεις, του έλεγε πως για τον ίδιο είναι προαιρετικές. Ο Διαμαντίδης όμως ήταν πάντα εκεί. Πρώτος, λέγεται πως δεν έχασε μία! Ρεπό έκανε στο γήπεδο. Για τον κόουτς αυτό ήταν το πιο σημαντικό, τον ανέβαζε ακόμη περισσότερο στα μάτια του. Δεν άφηνε την ευκαιρία να περάσει, άδραχνε την ημέρα και μεγάλωνε από προπόνηση σε προπόνηση όντας δίπλα σ' έναν άνθρωπο που από τη μία τον έβαλε σε δικό του καλούπι και από την άλλη του έδωσε το ελεύθερο ν' αποφασίζει. Γιατί οι δυο τους ήταν ένα. Μια περίεργη εξίσωση που έκανε αμφότερους τεράστια επιτυχημένους.

ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΧΡΟΝΙΑ

Ο ίδιος ο Έλληνας γκαρντ έχει μιλήσει σε ανύποπτο χρόνο για σχέση πατέρα-γιου. Ηλιακά τους χωρίζουν 20 χρόνια και 2 μήνες. Τους ενώνουν μια οικογένεια και ένα μεγάλο σπίτι, ο Παναθηναϊκός δηλαδή, τρία ευρωπαϊκά, επτά πρωταθλήματα και έξι κύπελλα. Το σκάφος (με έξοδα Διαμαντίδη) που τους μετέφερε οικογενειακά από την Πάρο στη Μύκονο για τη συναυλία που έδιναν Ρέμος-Ιγκλέσιας. Τα καλύτερα τους χρόνια.

Photo Credits: Actionimages.gr