Ποια είναι η κορυφαία γενιά του ΝΒΑ;

Μια φωτογραφία αρκεί για να γίνει το επίκεντρο της συζήτησης. Μιας συζήτησης ωρών στη διάρκεια της οποίας κάθε άποψη αναιρεί (με επιχειρήματα) την προηγούμενη. Γιατί -φερ' ειπείν- να είναι καλύτερος ή χειρότερος ο Ουίλτ Τσαμπερλέιν από τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, τον Χακίμ Ολάζουον ή τον Σακίλ Ο'Νιλ; Γιατί να πρέπει ο Λάρι Μπερντ να μπει στην ίδια ζυγαριά με τον Λεμπρόν Τζέιμς, τη στιγμή που αμφότεροι έχουν αφήσει το δικό τους σημάδι;

Κάθε εποχή είναι διαφορετική από την προηγούμενη ή την επόμενη, πόσο μάλλον όταν από το 1960 μέχρι το 2015 έχουν μεσολαβήσει 55 χρόνια! Κάθε 10ετία είχε -και έχει- τα δικά της ξεχωριστά σημεία αναφοράς. Τουλάχιστον όλες έχουν ένα στοιχείο που τις ενώνει: το μπάσκετ. Το ΝΒΑ κατάφερε να εδραιωθεί σαν άλλος βασιλιάς στον πορτοκαλί κόσμο και να καυχιέται για το γεγονός πως οι περισσότεροι θρύλοι του σπορ πάτησαν το παρκέ του "Μπόστον Γκάρντεν" ή του "Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν".

Το κείμενο περισσότερο αποσκοπεί να υπογραμμίσει ότι το ΝΒΑ αποτελεί έναν οργανισμό που συνεχώς εξελίσσεται. Με σημαία το παρελθόν περνάει από το παρόν και προχωράει στο μέλλον. Ποντάρει στο παλιό, αλλά δεν αφορίζει ποτέ το καινούργιο. Υμνεί όσους οδήγησαν το σπορ ένα βήμα παραπέρα κάθε φορά, τιμά εκείνους που το απογείωσαν, αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί νέους ήρωες που θα το κρατήσουν το ίδιο ψηλά.

60s: Οι πρώτοι διδάξαντες

Η δεκαετία των 60s συνδυάστηκε σε κάθε έκφανση της τότε ζωής με τη λέξη επανάσταση. Από τη μουσική και τον κινηματογράφο μέχρι την πολιτική και την οικονομία. Ο αθλητισμός και το αμερικάνικο μπάσκετ ειδικότερα θα ήταν παράδοξο να "ξεφύγουν" από το γενικότερο κανόνα της εποχής και οι πρώτοι ήρωες άρχισαν να ξεπηδούν ο ένας μετά τον άλλον ως συνέχεια των "πρωτόπλαστων" Μπομπ Πέτιτ - Μπομπ Κούζι και της παρέας τους.

Οι 100 πόντοι του Ουίλτ Τσαμπερλέιν, απέναντι στους Νικς το 1962, αποτέλεσαν το σημαδιακό γεγονός μιας ολόκληρης γενιάς. Ο "Wilt the Stilt" καταρρίπτει το ένα ατομικό ρεκόρ μετά το άλλο και το ΝΒΑ αποκτάει τον πρώτο μεγάλο αστέρα του. Μαζί του ο Μπιλ Ράσελ των 11 πρωταθλημάτων σε 13 χρόνια, ο Έλγκιν Μπέιλορ των 62 πόντων σ' ένα μόνο ματς τελικής σειράς και ο Τζέρι Γουέστ, η μορφή του οποίου θα γίνει το λογότυπο για ένα σπορ που χρόνο με το χρόνο μεγάλωνε εντυπωσιακά.

70s: Η εξέλιξη των προηγούμενων

Όταν, στη δεκαετία του '70, το ΝΒΑ εδραιώθηκε πλέον στις συνειδήσεις ως το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου η αναζήτηση για καινούργιες φιγούρες, φρέσκα πρόσωπα, που θ' αποτελέσουν σημεία αναφοράς, ήταν αναγκαία. Ανανέωση για να διατηρηθεί το προϊόν στο ίδιο επίπεδο και ν' αυξηθεί παράλληλα το ενδιαφέρον.

Ο Τσαμπερλέιν είναι στα τελειώματα και ο Λιου Άντσιντορ, προτού γίνει Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, έρχεται για να καλύψει ακριβώς αυτό το κενό. Το ίδιο θηριώδης, ακόμη καλύτερος τεχνικά, θ' αφήσει εποχή για την πλαστικότητα των κινήσεών του και την τρομερή ευχέρεια να ελέγχει ένα τεράστιο κορμί. Ο Ουόλτ Φρέιζερ, αν και από την Ατλάντα, έχει εξελιχθεί σε τοπικό ήρωα της Νέας Υόρκης, ο Τζιούλιους Έρβινγκ προσθέτει στο παιχνίδι πολύ θέαμα και κάνει must τα καρφώματα, ενώ ο Έλβιν Χέιζ των Μπούλετς καταφέρνει να "επιβιώνει" απέναντι σε ψηλότερους αντιπάλους διδάσκοντας τον τρόπο που παίζεται η θέση του σέντερ από... 4άρια της εποχής.

80s: Η ιστορία ξαναγράφεται

Μπαίνοντας στην τέταρτη δεκαετία της ζωής του το ΝΒΑ έχει πλέον αποκτήσει την ωριμότητα ενός αντίστοιχης ηλικίας άνδρα. Η ανέλιξη του Ντέιβιντ Στερν στο "θρόνο" του κομισάριου, ως απόλυτου κουμανταδόρου του καραβιού δηλαδή, συνδυάζεται αρμονικά με την παρουσία νέων αυτόφωτων αστέρων που με τη λάμψη τους φωτίζουν κάθε γωνία του αθλήματος.

Ο θηριώδης Μόουζες Μαλόουν βρίσκεται στο ζενίθ της καριέρας του και αποτελεί πρότυπο ψηλού, ταυτόχρονα όμως αναδύονται στην επιφάνεια αλησμόνητες φιγούρες που θα συνεισφέρουν στην πρόοδο του σπορ. Για τον Λάρι Μπερντ στη Βοστόνη λειτουργεί ως αντίπαλο δέος ο Μάτζικ Τζόνσον του Λος Άντζελες. Δύο παίκτες που στο πρόσωπό τους "ταυτοποιείται" έκτοτε η πιο classic, η πιο παραδοσιακή κόντρα του αμερικάνικου μπάσκετ, των Σέλτικς εναντίον των Λέικερς.

Την ίδια εποχή ο Αϊζάια Τόμας πρωτοεμφανίζεται και αρχίζει να γράφει τις πρώτες σελίδες της ιστορίας της "Motown" και των "κακών παιδιών", ενώ ο Κέβιν ΜακΧέιλ (δίνει και) κερδίζει τις μάχες κάτω από σκληρές συνθήκες και απέναντι σε πραγματικά θηρία, όντας το ποιοτικότερο 4άρι της γενιάς του.

90s: Jordan & his brothers

Είναι τα χρόνια που το ΝΒΑ ζει πλέον μέσα στην απόλυτη τρέλα. Το μάρκετινγκ έχει γίνει αναπόσπαστο και ισχυρό κομμάτι του παιχνιδιού, οι αγώνες φτάνουν παντού και το προϊόν απορροφά όλο και μεγαλύτερο μερίδιο της πίτας του αθλητικού ενδιαφέροντος.

Καθόλου τυχαία όλα τα παραπάνω, γιατί είναι η εποχή που μεσουρανούν στον μπασκετικό κόσμο οι Σικάγο Μπουλς ανυπέρβλητου Μάικλ Τζόρνταν. Ενός ήρωα που "πουλάει" περισσότερο από ροκ σταρς, κατακλύζει καθημερινά τα μίντια με τα κατορθώματά του, γίνεται πρωτοσέλιδο σε κάθε εμφάνισή του. Πρότυπο για κάθε πιτσιρικά, μαύρο ή λευκό δεν έχει σημασία.

Ο "MJ" είναι βέβαια και τυχερός γιατί την ίδια ακριβώς εποχή συναγωνίζεται παίκτες του αντίστοιχου βεληνεκούς που τον κάνουν ακόμα καλύτερο για να είναι πρώτος. Εξαιρουμένων εκείνων που συνεχίζουν από την προ-Τζόρνταν εποχή, στο πρωτάθλημα συνυπάρχουν οι "Διόσκουροι" των Τζαζ, Στόκτον και Μαλόουν, ο Κλάιντ Ντρέξλερ των Μπέιζερς, ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ των Σίξερς αρχικά και των Σανς αργότερα, ο Ολάζουν, ο Ρόμπινσον και ο Γιούιν στη ρακέτα. Όλοι τους ένας κι ένας, παίκτες που χάρισαν στο σπορ ξεχωριστή οντότητα.

Διαφορετικά δεν θα συνέθεσαν (μαζί) τη μοναδική ομάδα όνειρο της ιστορίας!

00s: Οι κληρονόμοι

Πάνω στο κόκκινο χαλί που έστρωσαν οι προκάτοχοί τους περπάτησαν με σταθερά βήματα τα νέα αστέρια του μπασκετικού Χόλιγουντ. Ο Σακίλ Ο'Νιλ έκανε την αρχή, ακολούθησαν οι άλλοι. Στο Ορλάντο πρώτα, άγουρος ακόμα, και στο Λος Άντζελες αργότερα, ως ο κορυφαίος του είδους πια, έγινε ο αξιότερος συνεχιστής της κληρονομιάς που του άφησαν οι "πατεράδες" του. Χέρι με χέρι πήγε σκυτάλη, αφού πρώτα στάθηκε ως ίσος προς ίσον απέναντί τους στο παρκέ.

Ο Κόμπε Μπράιαντ πάτησε πάνω στα χνάρια που άφησε... αιωρούμενος ο Τζόρνταν, φτάνοντας να σκοράρει ακόμη και 81 πόντους σ' ένα και μόνο ματς - επίδοση ρεκόρ στη σύγχρονη μορφή του αθλήματος, τη στιγμή που ο Άλεν Άιβερσον, ακόμη ένα κακό παιδί της ανατολικής όχθης, από τη Φιλαντέλφια όμως και όχι το Ντιτρόιτ, τελειοποιούσε τη σταυρωτή ντρίμπλα και γινόταν είδωλο, άσχετα αν η πορεία του κύλησε αντιστρόφως ανάλογα του αστείρευτου ταλέντο του.

Μεταξύ αυτών εμφανίστηκε κι ένας ψηλόλιγνος τύπος που στα 39+ παίζει ακόμη βασικός. Τιμ Ντάνκαν τον φωνάζουν ή παιδί του ναύαρχου Ρόμπινσον. Αγέραστος και ακούραστος, στέκεται ακόμη ορθός, αποτελώντας πρότυπο επαγγελματία αθλητή, μαζί με τον 40άρη Γκαρνέτ.

Όσο για τον Λεμπρόν Τζέιμς, που εμφανίστηκε ως λυκειόπαιδο, είναι μια κατηγορία μόνος. Επιτομή του σύγχρονου παίκτη που ωριμάζει και μεστώνει χρόνο με το χρόνο. Το τέλειο χτισμένο κορμί του τού άνοιξε το δρόμο, ο ίδιος όμως δούλεψε πολύ, βελτιώθηκε, προόδευσε εμφανώς σε τομείς που υστερούσε, με αποτέλεσμα λίγο μετά τα 30 να καταρρίπτει ατομικά ρεκόρ και να γίνεται μέρος της ιστορίας.

10s: Οι ήρωες του σήμερα

Φτάνοντας όλο και πιο κοντά στο σήμερα, η αίγλη και η λάμψη του ΝΒΑ κάθε άλλο παρά φθίνει. Οι συνθήκες έχουν μεταβληθεί, το ίδιο και οι ανάγκες των ομάδων. Οι παίκτες - αθλητές είναι υπεραπαραίτητοι για ν' αντέξουν σ' ένα εξαντλητικό πρόγραμμα, παρόλα αυτά δεν στερούνται ταλέντου, τεχνικής και μπασκετικού ενστίκτου συνολικότερα.

Ο Στίφεν Κάρι, μ' ένα δαχτυλίδι ήδη, έχει το σουτ και την ντρίμπλα, ο Ράσελ Γουέστμπρουκ συνδυάζει την έκρηξη και τη δύναμη, με το μυαλό, το θέαμα και την ουσία, ο Τζέιμς Χάρντεν εξελίσσεται σε ηγετική φυσιογνωμία μιας ομάδας που ψάχνει τρόπο να επιστρέψει στο ένδοξο παρελθόν της και ο Άντονι Ντέιβις αποτελεί το μείγμα ενός δυναμικού πάουερ φόργουορντ σε κορμί σέντερ, όντας ο ψηλός του μέλλοντος.

Δεν ξεχάσαμε τον Κέβιν Ντουράντ, αλλά αυτός παίζει μόνος. Καθεμιά γενιά έχει άλλωστε τον ηγέτη που της αξίζει.

Ψήφισε την κορυφαία γενιά του ΝΒΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Zastro: I Love this Game

VIDEO Top10: Τα κορυφαία καλάθια των κορυφαίων του ΝΒΑ