Οι πιο επιτυχημένες... αποτυχημένες ομάδες του ΝΒΑ

Μια λεπτή, δυσδιάκριτη, γραμμή χωρίζει την απόλυτη επιτυχία από την πλήρη αποτυχία στον αθλητισμό και τα παραδείγματα είναι αφενός πολλά αφετέρου χαρακτηριστικά. Ιδίως στο ΝΒΑ που ο ανταγωνισμός είναι έντονος, για κάθε τίτλο που πανηγύρισαν οι Μπουλς του Τζόρνταν, οι Ρόκετς του Ολάζουον, οι Λέικερς του Κόμπε ή οι Σπερς του Ντάνκαν, μια άλλη υπερομάδα έμενε μ' ένα αναπάντητο "what if". Τι θα είχε συμβεί αν..., παρόλο που η ιστορία δεν γράφηκε ποτέ με υποθέσεις.

Οι περιπτώσεις που επιλέξαμε είναι οκτώ - θα ήταν εννιά με το Κλίβελαντ σε περίπτωση που ο Λεμπρόν Τζέιμς δεν έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια του. Ομάδες που τις "ζήσαμε" να μοχθούν, να παλεύουν, ν' αφήνουν το σημάδι τους και στο φινάλε της διαδρομής να ξεμένουν από το δαχτυλίδι.

ΟΙ ΝΙΚΣ ΤΟΥ ΠΑΤ ΡΑΙΛΙ

Ο συνδυασμός του προπονητή του showtime των Λέικερς με μια φουρνιά εξαιρετικών παικτών που είχαν τη θέληση να "θυσιαστούν" για το σύνολο υπήρξε εκρηκτικός. Επί μία 5ετία (1991-1996) οι Νικς του Πατ Ράιλι ήταν η καλύτερη ομάδα στην Ατλάντικ και σταθερή διεκδικήτρια του τίτλου. Διέθετε σούπερ σταρς, αλλά ταυτόχρονα έπαιζε άμυνα του θανάτου βασίζοντας εκεί την επιτυχία της. Ο Γιούινγκ, ο Σταρκς, ο Όκλι, ο Μέισον, ο Ρίβερς, ο Μπόνερ συνέθεταν ένα ρόστερ ορκισμένων για τον τίτλο παικτών που βίωναν το "μαρτύριο του Σίσυφου". Από τη μία οι Μπουλς και από την άλλη οι ατυχείς συγκυρίες απέτρεπαν την αναρρίχησή τους στην κορυφή.

Τι τους έλειψε: Ένα εύστοχο τρίποντο του Τζον Σταρκς στον έκτο τελικό του πρωταθλήματος το 1994 κόντρα στους Ρόκετς. Άργησε να εκτελέσει μετά το σκριν και ο Ολάζουον πρόλαβε να τον κόψει.

ΟΙ ΜΑΤΖΙΚ ΤΟΥ ΣΑΚΙΛ Ο'ΝΙΛ

Επί μία τετραετία, όσα έμεινε στο Ορλάντο ο Σακίλ Ο'Νιλ, οι Μάτζικ εξελίχθηκαν σε σημείο αναφοράς για το μπάσκετ της Ανατολής και του ΝΒΑ γενικότερα. Μετά τη rookie χρονιά του ο "Shaq" ήταν... attack και μαζί με τον Πένι Χαρνταγουέι, που εντάχθηκε στο ρόστερ το καλοκαίρι του 1993 (αντί του Κρις Γουέμπερ), συνέθεσαν ένα αχτύπητο... κινηματογραφικό δίδυμο που διεκδίκησε επί ίσοις όροις τα πρωτεία στη λίγκα. Υπό τον Μπράιαν Χιλ, το Ορλάντο έπαιξε μπάσκετ που δεν είχε σχέση με την... καταγωγή του. Ήταν επιθετικό, με πολλές ασίστ και τρίποντα που εκτελούσαν κυρίως οι Ντένις Σκοτ και Νικ Άντερσον, ένα μπάσκετ κομπιουταρισμένο. Αποκορύφωμα αυτού του συνόλου η συμμετοχή στους τελικούς του 1995.

Τι τους έλειψε: Η ωριμότητα του Σακίλ των... Λέικερς και η ευστοχία του Νικ Άντερσον στις κρίσιμες βολές του πρώτου τελικού. Αν οι Μάτζικ δεν είχαν χάσει στην παράταση, ίσως η ιστορία είχε γραφεί διαφορετικά.

ΟΙ ΣΑΝΣ ΤΟΥ ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΑΡΚΛΕΪ

Το Φίνιξ είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της ομάδας που ανεβαίνει επίπεδο χάρη σ' έναν και μόνο παίκτη. Τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ στην προκειμένη περίπτωση, ο οποίος πηγαίνοντας στην Αριζόνα το καλοκαίρι του 1992 μετέτρεψε ένα σύνολο με τεράστιες δυνατότητες σε πυρηνική μηχανή. Ο Κέβιν Τζόνσον, ο Τσέιμπερς, ο Μάερλι και ο Μαρκ Γουεστ προϋπήρχαν στους "ήλιους". Δίπλα όμως στον "Sir" όλοι τους έγιναν πρωταγωνιστές, "ετερόφωτοι" αστέρες. Μετά τους Λέικερς των 80s οι Σανς του Πολ Γουέστφαλ ήταν η ομάδα που κέρδισε πολλούς φαν, εντός κι εκτός ΗΠΑ, για το απίθανο στιλ παιχνιδιού της. Όλοι ήξεραν μπάσκετ, ακόμη και ο ρούκι Όλιβερ Μίλερ. Δικαιούταν ένα δαχτυλίδι κι ας μην το πήρε.

Τι τους έλειψε: Καλύτερη ανταπόκριση μετά το τάιμ άουτ στην τελευταία επίθεση των Μπουλς στον έκτο τελικό του 1993. Ο Πάξον βρέθηκε μόνος και ευστόχησε "κλέβοντας" από τον Τσαρλ Μπάρκλεϊ τη μοναδική ευκαιρία του για τίτλο.

ΟΙ ΠΕΪΣΕΡΣ ΤΟΥ ΡΕΤΖΙ ΜΙΛΕΡ

Χρειάστηκαν έξι σεζόν απ' όταν έγινε ντραφτ ο Ρέτζι Μίλερ, το ρίσκο της αποχώρησης του Σρεμπφ για το Σιάτλ και ο ερχομός του Λάρι Μπράουν προκειμένου οι Πέισερς να μετατραπούν από ομάδα της σειράς σε σύνολο ικανό να διεκδικήσει τα πρωτεία στο ΝΒΑ, να μπουν σε ρότα πρωταθλητισμού. Είτε με τον Μπράουν στον πάγκο, είτε με τον Μπερντ, είτε με τον Τόμας και τον Καρλάιλ ήταν ομάδα με αρχές στις δύο πλευρές του παρκέ, ομάδα που άντεξε στο χρόνο και για 14/15 σερί σεζόν μπήκε στα πλέι οφ. Ταυτόχρονα όμως ομάδα που είχε συγκεκριμένο ταβάνι δυνατοτήτων και το έπιασε στους τελικούς του 2000.

Τι τους έλειψε: Λίγη δόση ποιότητας-χαρακτήρα στο ρόστερ και ένα παραπάνω τρίποντο από τον Ρέτζι Μίλερ στον τέταρτο τελικό. Οι Πέισερς θα είχαν ισοφαρίσει 2-2 και ενδεχομένως είχαν διαφορετική τύχη.

ΟΙ ΤΖΑΖ ΤΩΝ ΣΤΟΚΤΟΝ-ΜΑΛΟΟΥΝ

Οι Τζαζ υπήρξαν (με βάσει τους αριθμούς) η πιο συνεπής ομάδα στη δυτική περιφέρεια από τις αρχές των 90s μέχρι τα μέσα των 00s. Με σημεία αναφοράς τους Τζον Στόκτον - Καρλ Μαλόουν στο παρκέ και τον Τζέρι Σλόαν (που ανέλαβε το 1988) στον πάγκο το "καμάρι" του Σολτ Λέικ θύμιζε το γεφύρι της Άρτας. Όλη τη χρονιά χτιζόταν για να πάρει τον τίτλο και στα πλέι οφ γκρεμιζόταν. Μετά από διαδοχικούς αποκλεισμούς κατάφερε να φτάσει δύο σερί σεζόν στους τελικούς (1997, 1998), αλλά απέναντι στους Μπουλς είχε 0/2 απόπειρες για να κατακτήσει τον τίτλο και ζει ακόμη και σήμερα με τις αναμνήσεις εκείνης της υπέροχης εποχής.

Τι τους έλειψε: Στους τελικούς του 1997 ακόμη μια... χαλασμένη πίτσα που θα έβγαζε νοκ άουτ τον Μάικλ Τζόρνταν πριν από το πέμπτο ματς. Στους τελικούς του 1998 μια άμυνα του Μπρίον Ράσελ πάνω στον MJ.

ΟΙ ΣΟΥΠΕΡΣΟΝΙΚΣ ΤΩΝ ΠΕΪΤΟΝ-ΚΕΜΠ

Ήταν υπερηχητικοί όνομα και πράγμα. Μέσα σε τρία χρόνια (1989-92), στο διάστημα δηλαδή που στο Σιάτλ "προσγειώθηκαν" διαδοχικά οι Σον Κεμπ - Γκάρι Πέιτον και ο κόουτς Τζορτζ Καρλ, οι Σόνικς έφτασαν να γίνουν ομάδα των +60 νικών στην κανονική περίοδο. Ήταν Δυτικοί σε σώμα Ανατολικών. Είχαν ταυτόχρονα στο ρόστερ τους τον πιο εντυπωσιακό φόργουορντ της λίγκας και ένα εκ των καλύτερων περιφερειακών αμυντικών, τους οποίους περιτριγύριζαν παίκτες (Σρεμπφ, Πέρκινς, Χόκινς, ΜακΜίλαν, Άσκιου) που ήξεραν πάρα πολύ καλά τη δουλειά τους, Στο τέλος της σεζόν 1995-96 ήταν στους τελικούς έχοντας ανταμειφθεί για το 64-18, διεκδικώντας και χάνοντας τον τίτλο από τους Μπουλς (4-2).

Τι τους έλειψε: Ο πολύ καλός Γκάρι Πέιτον. Σούταρε στους τελικούς με 44% στα δίποντα και μόλις 33% στα τρίποντα, τη στιγμή που ο Τζόρνταν είχε 27.3 πόντους ανά αγώνα.

ΟΙ ΝΙΟΥ ΤΖΕΡΣΕΪ ΝΕΤΣ ΤΟΥ ΚΙΝΤ

Απ' όταν μπήκαν στο ΝΒΑ οι Νετς ήταν μια ομάδα που προσπαθούσε να πετύχει υπερβάσεις. Πιο κοντά από ποτέ έφτασε τα χρόνια του Τζέισον Κιντ. Ο κορυφαίος πόιντ γκαρντ της γενιάς του βρέθηκε από την έρημο του Φίνιξ στις ανατολικές ακτές και το Νιου Τζέρσεϊ απέκτησε τον ήρωά του, τον παίκτη που έδωσε οντότητα στο σύνολο του Μπάιρον Σκοτ. Με αυτόν στο κουμάντο οι Νετς κατέγραψαν το καλύτερο ρεκόρ της ιστορίας τους, έγιναν ισότιμο μέγεθος στην Ανατολή και παίζοντας το μπάσκετ του "Mr. triple double" έφτασαν να διεκδικούν τα πρωτεία στη λίγκα. Οι διαδοχικές παρουσίες τους στους τελικούς (2002, 2003) ήταν τεράστιο κατόρθωμα, το οποίο ωστόσο δεν συνδυάστηκε με κάποιο δαχτυλίδι ελέω Λέικερς και Σπερς.

Τι τους έλειψε: Ο Βινς Κάρτερ, ο οποίος πλαισίωσε τον Κιντ το 2004 και αφού είχαν χαθεί δύο σειρές τελικών. Το τρένο για τους Νετς είχε σφυρίξει...

ΟΙ ΘΑΝΤΕΡ ΤΟΥ ΝΤΟΥΡΑΝΤ

Οι Θάντερ είναι η... συνέχεια των Σόνικς, σαν να κουβαλούν το DNA τους, απόγονοί τους. Ο κύκλος τους ακόμη δεν έχει κλείσει - εκτός κι αν ο Κέβιν Ντουράντ προτιμήσει να δοκιμάσει σ' ένα διαφορετικό περιβάλλον για κάτι που του λείπει πιο πολύ απ' όλα. Παρόλα αυτά η ομάδα της Οκλαχόμα Σίτι δεν έχει καταφέρει ακόμη να δρέψει τις δάφνες του μπάσκετ που έχει ανά σεζόν παρουσιάσει. Από το 2011 είναι σταθερά στην κορυφή της Μίντγουεστ, πλην μιας σεζόν, το 2012 έπαιξε στους τελικούς του πρωταθλήματος απέναντι στους Χιτ, κάτι όμως συμβαίνει και αδυνατεί να εξαργυρώσει τα όσα όμορφα φτιάχνει στο γήπεδο. Αν μείνει ο "KD", ίσως σύντομα έρθει η σειρά της. Μέχρι τότε θα είναι στο μεταίχμιο.

Τι τους έχει λείψει: Το βάρος της φανέλας και η διαχείριση των κρίσιμων στιγμών. Όπως στον τρίτο τελικό με τους Χιτ το '12 ή εφέτος στο έκτο ματς των τελικών της Δύσης με τους Γουόριορς.