Συνέντευξη Γιάννη Ιωαννίδη: Τα F4, η μεταγραφή Διαμαντίδη και ο καυγάς με τον Γκάλη

Ο Γιάννης Ιωαννίδης στο Contra.gr:

- Σε γνωρίζω από το ’96 και σε φωνάζω coach, δεν μπορώ να πω ούτε κύριε βουλευτά, ούτε κύριε Ιωαννίδη, θέλω να συνεχίσω να σε αποκαλώ coach…
- Από τους 100, μία περίπτωση υπάρχει να πει κύριε βουλευτά ή κύριε υπουργέ. Λένε Γιάννη, Γιαννάκη, Ξανθέ και το 93% λέει coach. Οπότε συνεννοούμεθα.

- Σε βλέπω με τη γραβάτα, το σακάκι, ζηλεύεις τώρα που δεν είσαι με τη φόρμα μέσα στο γήπεδο;
- Ζηλεύω, το πρωί περπατάω στην παραλία και όποιος με βλέπει με τη φόρμα μου λέει: ρε coach, τι ωραίος που είσαι με τη φόρμα!

- Εννοώ αν θα ήθελες να ήσουν στο F4, στη θέση του Ομπράντοβιτς και του Ίβκοβιτς...
- Έχω πάει 6 φορές, ζηλεύω γενικά την ώρα που βλέπω το μπάσκετ και αν τυχόν δεν βολεύουν τα ωράρια, το γράφω και κάθομαι και το βλέπω. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγει κάτι.

- Δεν το έχεις πάρει όμως coach…
- Δεν έχει σημασία, κοίταξε, με τον Άρη δεν μπορούσαμε να το πάρουμε. Όταν οι «σοφοί» παράγοντες του ελληνικού μπάσκετ είχαν απαγορέψει να υπάρχουν ξένοι παίκτες, είχαμε την καλύτερη ντόπια ομάδα, δεν είχαμε όμως την υπερατλαντική δύναμη. Όλοι έφερναν Αμερικανούς. Όταν παίζεις και έχεις ανθρώπους οι οποίοι είναι «θηρία» και εμείς παίζουμε με σέντερ τον Φιλίιππου και τον Λυπηρίδη, παιδιά με μικρό όγκο που δεν γεμίζουν τη ρακέτα, δεν μπορείς να κάνεις τόσα πολλά. Όταν πήραμε ξένο, πήραμε τον Γουίλτζερ όχι γιατί ήταν σούπερ παίκτης, αλλά για να μας γεμίζει τη ρακέτα. Με τον Άρη κάναμε μια υπέρβαση, θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει τη Μακαμπί (Μόναχο), έγιναν όμως τα επεισόδια με τον Γιαννάκη και τον Μαγκί και χάλασε στο δρόμο η συνταγή. Παίζαμε πολύ καλά και χωρίς σέντερ φορ καταφέρναμε και τους κρατούσαμε. Εμείς ουσιαστικά παίζαμε με μισή ομάδα και οι άλλοι έπαιζαν με δύο ξένους. Όταν η Τρέισερ έχει τον πρώτο σκόρερ του ΝΒΑ Μπομπ ΜακΝτου και το τρίτο ντραφτ του ΝΒΑ Κεν Μπάρλοου, είναι άλλη ομάδα, για βγάλε τους αυτούς έξω για να δούμε. Όμως και αυτή την ομάδα τη νικήσαμε με 31 πόντους.

- Σε θυμάμαι πάντα με το καρό το σακάκι, που το έχεις τώρα;
- Θα πάει στο μουσείο αθλητισμού της Θεσσαλονίκης, τώρα το έχω κρεμασμένο σπίτι μου και το βλέπω.

- Τώρα στα 67 σου, που το βλέπεις, λες στον εαυτό σου μα τι έκανα με τα γούρια, τις προλήψεις, τα 13αρια, το τελευταίο καλάθι του Φιλίππου...
- Άκου, δεν υπάρχει άνθρωπος στον αθλητισμό, που να μην έχει κάτι (γούρι). Όλοι έχουν, δεν υπάρχει κανένας. Τα κρύβουν όμως, εγώ δεν είχα πρόβλημα με αυτά, είχα το σακάκι και αυτό είναι. Ο Άρης τότε ήταν οικογένεια και πολλοί τότε ήθελαν να έρθουν στα ταξίδια. Τους έλεγα όμως ότι θα έπρεπε να έρθει αυτός που έχει δουλειά, ώστε η οικογένεια να είναι οικογένεια. Μου έλεγαν λοιπόν, εσύ είσαι πιο Αρειανός από εμάς και τους έλεγα: παιδιά δεν είναι θέμα αν είμαι πιο Αρειανός. Δεν καταλάβαιναν τίποτα. Έρχεται μια μέρα ο Σάκης Παπαβασιλείου όταν είχαμε κατέβει στην Αθήνα και είχαν απεργία τα ταξί. Μου λέει να μπούμε μέσα στο πούλμαν να έρθουμε μαζί. Του λέω λεφτά έχετε, νοικιάστε αυτοκίνητο. Μου λέει όχι, θα έρθουμε μαζί. Του λέω μπες ρε γκαντέμη και άμα χάσουμε, θα φταις εσύ! Με κοιτάζει και μου λέει, τι είναι αυτά που λες. Του λέω είσαι μαύρη γάτα. Μπες μέσα του λέω. Μου λέει τώρα δεν μπαίνω, ήξερα ότι δεν θα μπει όταν του είπα ότι θα χάσουμε. Μια μέρα ήμασταν στο Πο, κερδίσαμε δύσκολα με τον Ολυμπιακό ένα καλάθι. Είχε έρθει ο Γιώργος Σαλονίκης. Ψιλοβρέχει μετά το παιχνίδι, μου λέει, Γιάννη θα μπω στο πούλμαν είμαι άρρωστος, όντως έτρεμε. Βγάζω τότε την καμπαρντίνα μου, του τη δίνω, του λέω θα περιμένουμε εδώ να έρθει να σε πάρει το ταξί και θα τους ακολουθήσουμε από πίσω. Μου λέει είσαι με τα καλά σου, θα μπω στο πούλμαν. Του λέω δεν θα μπεις, θες να κολλήσεις τους παίκτες; Δε μου μιλούσε μετά για 10 ημέρες και είμαστε αδέρφια. Το πιστεύεις; Δεν μου μιλούσε για δέκα ημέρες...

- Έφυγες από τον Άρη για να κατέβεις στο Πειραιά λόγω Γκάλη...
- Όχι, όχι, αυτή την ιστορία την έλεγε ο Μιχαηλίδης (πρώην πρόεδρος Άρη). Με τον Γκάλη έχω άριστες σχέσεις και ανέκαθεν είχαμε καλές σχέσεις. Μαλώσαμε μόνο μία φορά στη Βουλγαρία, σε ένα παιχνίδι που κερδίσαμε 28 πόντους. Είχαμε τον Μάικ Τζόουνς τότε, δεν του έδωσε τη μπάλα και μαλώσαμε, αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτα. Δεν έφυγα λοιπόν λόγω του Γκάλη. Έφυγα γιατί τους είπα ένα χρόνο πριν, ότι ο Άρης αν δεν ενισχυθεί και δεν κοιτάξουμε το μέλλον δε θα προχωρήσει. Πρέπει πάντα στη ζωή να έχεις διάδοχη κατάσταση. Ο Κόκκαλης προσέφερε πολλά στον Ολυμπιακό, όμως η μεγαλύτερη προσφορά του είναι ότι έδωσε την ομάδα στον Μαρινάκη, ο οποίος συνεχίζει, έβαλε εκατομμύρια, για σκέψου να τον έδινε σε κάτι Σεΐχηδες και ο Ολυμπιακός να διαλυόταν. Θα τον έβριζαν όλοι. Δεν μπορούσαμε λοιπόν στον Άρη να παίζουμε με 6 και 7 παίκτες. Αυτή ήταν η διαφωνία μου και όχι ο Γκάλης. Ο Γκάλης ήταν το καλύτερο παιδί. Ο Γκάλης δεν μίλησε ποτέ εναντίον κανενός. Ούτε καν εναντίον του Πολίτη, άλλος θα είχε γράψει οκτώ βιβλία. Ήθελε να υπάρχει εμπιστοσύνη. Είναι με την οικογένειά του τώρα, με την κόρη του και είναι πανευτυχής.

- Με τον Γκάλη και τον Γιαννάκη όμως τι γινόταν μέσα στα αποδυτήρια;
- Μία φορά μόνο μάλωσαν.

- Νομίζω ότι έχεις γίνει πολύ πολιτικός...
- Στο λέω εγώ, μια φορά μάλωσαν και όποιος θέλει ας έρθει να μου πει ότι μάλωσαν δύο. Στα αποδυτήρια μάλωσαν μια φορά που δεν ήμουν και μπήκα μέσα και δεν βγήκε ποτέ προς τα έξω. Και στο λέω εγώ τώρα γιατί έχουν τελειώσει όλα αυτά.

- Τι εννοείς μάλωσαν, πλακώθηκαν;
- Όχι πλακώθηκαν, λογοφέρανε, όχι δεν πλακώθηκαν, όταν λογοφέρουμε μαλώνουμε κιόλας. Δεν βγάζουμε και τα μαχαίρια.

- Τα ΜΜΕ της εποχής ανέφεραν συνέχεια αυτή την κόντρα...
- Άκου, η Νίκαια (Ιωνικός) εκείνη την εποχή δεν ήθελε να δώσει τον Γιαννάκη. Του μίλησα και του είπα θέλεις να έρθεις να παίξεις με τον Γκάλη; Έτσι έπαιζαν όλες οι ομάδες της Ευρώπης, οι μεγάλες προσωπικότητες έπαιζαν μαζί. Δεν ήθελε να μας τον δώσει η Νίκαια, ο Δημήτρης Μελισσανίδης ήθελε να πάει στην ΑΕΚ και έβαλα τον Κίμωνα Κουλούρη, τον γενικό γραμματέα, προκειμένου να βοηθήσει. Και του είπα: αν ο Γκάλης και ο Γιαννάκης παίξουν στην ίδια ομάδα, η εθνική ομάδα θα διαπρέψει. Αν παίζουν σε διαφορετική ομάδα, θα έχουμε πρόβλημα. Έτσι λοιπόν έχει η ιστορία, εγώ μιλάω με ονόματα για τον Κουλούρη, ο οποίος βοήθησε πάρα πολύ. Δώσαμε λοιπόν 34 εκατομμύρια και τον πήραμε. Αν δεν ήταν μαζί αυτοί οι δύο, δεν θα υπήρχε το 1987 και η κατάκτηση του κυπέλλου από την εθνική ομάδα. Μου λέει ο Διαμαντίδης "που να πάω;" Εγώ ήθελα να πάει στον Άρη, έδινε 650.000 ευρώ. Και μετά Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, έδιναν από 450.000 ευρώ. Ρωτώ τον Σαλονίκη (Ολυμπιακός), θα ασχοληθείς ποτέ; Και μου λέει όχι. Του λέω αγόρι μου (Διαμαντίδη) θα πας στον Παναθηναϊκό.

- Δηλαδή εσύ έστειλες τον Διαμαντίδη στον Παναθηναϊκό;
- Ρώτα, ρώτα τον Γιαννακόπουλο για τον Τσαρτσαρή, 15 τηλέφωνα. Τον Διαμαντίδη ποιος τον έστειλε; Του λέω είσαι ο καλύτερος από όλους, μη φοβάσαι, θα πας εκεί γιατί είναι καλό για την εθνική ομάδα.

- Μου λες ότι ο Ολυμπιακός δεν εκτίμησε το ταλέντο του Διαμαντίδη;
- Όχι, το εκτίμησε, έδωσε τα ίδια λεφτά με τον Παναθηναϊκό, άλλα ο Ολυμπιακός τότε ήταν ανοργάνωτος αν θυμάσαι, δεν ασχολήθηκε κανένας, ήταν 7 και 8 στη βαθμολογία. Θα μπορούσε να είχε πάει και να ανεβάσει τον Ολυμπιακό, άλλα για το ελληνικό μπάσκετ έπρεπε να πάει στον Παναθηναϊκό. Με τον Κολοκυθά πήραμε 15 φορές (Γιαννακόπουλο) για να πάρει τον Τσαρτσαρή. Μου λέει δεν τον θέλει ο Σέρβος (Ομπράντοβιτς). Του λέω δεν τον ξέρει ο Σέρβος! Είναι πολυεργαλείο και σου μιλάω εγώ. Εγώ βάζω υπογραφή. Τα είπα όλα αυτά για να σου δείξω ότι έπρεπε να υπάρχει η βάση για να πάει καλά η εθνική. Για να χτίσεις είναι δύσκολο, γκρεμίζεις σε μία ώρα.

- Και συ γκρέμιζες εύκολα πράγματα...
- Που αναφέρεσαι;

- Στις κόντρες που είχες κατά καιρούς. Με τον Κόκκαλη, τώρα με τους Αγγελόπουλους...
- Όχι, δεν έχω με τα παιδιά με τους Αγγελόπουλους, ούτε με τον Κόκκαλη είχα. Ο Κόκκαλης λέει τώρα "ο Ιωαννίδης είναι ο καλύτερος προπονητής με διαφορά και είναι και πιο έντιμος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου." Άκου, ο Κόκκαλης είχε 800 επιχειρήσεις, και μέσα σε αυτές υπήρχαν άνθρωποι που εξαιτίας της αγάπης που ξόδευε ο Κόκκαλης στο μπάσκετ και επειδή με αποκαλούσε " Γιάνναρο', ενώ τον συνέταιρό του, τον έλεγε "κύριε τάδε", με έβγαλαν "τον κακό" χωρίς να έχω κάνει τίποτα, απλά και μόνο γιατί ήταν τόσο κοντά μου. Και όντως έχανε χρόνο με το μπάσκετ και μετά με το ποδόσφαιρο που ήταν σε βάρος, αυτών που ήθελαν να κάνουν κι άλλες δουλειές. Ο κόσμος με αγαπούσε και από εκεί ξεκίνησε όλο. Δεν είχαμε τίποτα να χωρίσουμε.

- Θέλω να σου δείξω κάτι στο ipad αλλά δεν θέλω να μου το σπάσεις...
- Όχι βέβαια.
- Είσαι σίγουρος, ορκίζεσαι;
- Λόγω τιμής.
- Εδώ βλέπουμε τα τελευταία δευτερόλεπτα του τελικού με την Μπανταλόνα στο Τελ Αβίβ...
- Ναι, οι βολές του Πάσπαλι και όλα τα χαμένα. Ο Τόμπσον έβαλε το σουτ, τρεις φορές είχε σουτάρει και έβαλε το τελευταίο. Αυτά είναι η ζωή. Δεν μπορέσαμε να κοιμηθούμε. Έχουμε τραύμα στη ψυχή μας με αυτό το σουτ. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ τρία βράδια. Ήταν το μοναδικό F4 που αυτός που θα κέρδιζε στον ημιτελικό Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός, θα ήταν και το φαβορί για να το πάρει. Ο Ομπράντοβιτς τώρα, είναι πολύ καλός προπονητής αλλά είναι και τυχερός. Γιατί δε θα ερχόταν εκεί, θα ερχόταν η Ρεάλ. Αυτά μόνο σε έργα γίνονται. Η Ρεάλ έκανε λευκή απεργία, μηδενίστηκε και ήρθε η Μπανταλόνα η οποία δεν ήταν να έρθει και πήρε και το κύπελλο.

- Ο Ολυμπιακός εκείνου του F4 ήταν η καλύτερη ομάδα που είχες;
- Ναι, ήταν η καλύτερη ομάδα. Ήταν απεξαρτημένος ο Ρόι Τάρπλει, για μένα ήταν ο καλύτερος παίκτης που έχει περάσει από την ομάδα και την Ελλάδα και μετά ο Έντι Τζόνσον που ήταν λίγο μεγαλύτερος. Σαν αποτοξινωμένος, τον έπιασε κάτι από το στρες του ημιτελικού, όλα τα άσχημα τον έπιασαν όταν κερδίσαμε τον Παναθηναϊκό, το ίδιο βράδυ.

- Από το άγχος...
- Ναι, από το άγχος γιατί σκεφτόταν "όχι, να μην πιω τη μπύρα και χάσω τον έλεγχο..." Εμείς δίναμε συνέντευξη Τύπου στο Τελ Αβιβ και η ομάδα είχε μαλώσει... Τελοςπάντων, θα μπορούσαμε με όλα αυτά να το πάρουμε αν βάζαμε όλα αυτά που έπρεπε να μπουν στο τέλος. Ένα καλάθι έβαλε ο Τόμσον στη ζωή του και το έβαλε σε μας.

- Τον Ομπράντοβις τον νίκησες όμως με την ΑΕΚ στον ημιτελικό της Βαρκελώνης με τη Μπενετόν...
- Όλοι οι προπονητές έλεγαν ότι η ΑΕΚ έπαιζε το καλύτερο μπάσκετ. Ο Φιλίππου (πρώην ιδιοκτήτης ΚΑΕ ΑΕΚ) είναι άρχοντας. Έδωσε τα λεφτά του και πρέπει να τον σέβονται και οι ορίτζιναλ και όλοι. Δεν ήταν των δημοσίων σχέσεων και μάλωσε με τους οργανωμένους. Οι αντιπαλότητες αυτές είναι σε βάρος του σωματείου. Αναγκάστηκε λοιπόν να φύγει και ήταν λάθος. Θα πρέπει λοιπόν οι οργανωμένοι και εμείς οι άνθρωποι του αθλητισμού να στηρίζουμε τους ανθρώπους που βάζουν τα λεφτά τους και όχι να τους κοντράρουμε.

- Του Σιγάλα του είχες ρίξει μπουκάλι, τον είχες χαστουκίσει, στην πολιτική σε ποιον θα ήθελες να το κάνεις αυτό;
- Του Σιγάλα του το έκανα από αγάπη. Όταν ο παίκτης έχει πάθει σοκ, δηλαδή του πάνε όλα ανάποδα και του λες στο time out "φύγε από εκεί" και αυτός πάει στο ντουβάρι, αυτό για να ξεπεραστεί, χρειάζεται μεγαλύτερο σοκ. Αυτό είναι σε βάρος του προπονητή, γιατί ο κόσμος τον κρίνει για τη συμπεριφορά του. Ο αθλητής όμως, ο οποίος θα πάει στη φιλενάδα του, στη γυναίκα του και θα του λένε σε ξεφτίλισε, μόνο που το σκέφτεται τρελαίνεται και φεύγει το άγχος. Μπαίνει λοιπόν στη διαδικασία να μου αποδείξει πως είναι μάγκας και πρέπει να κερδίσουμε. Ο Σιγάλας είναι χρυσό παιδί, όποιον αγαπάς παιδεύεις.

- Το τσιγάρο το έκοψες...
- Εδώ και 3.5 χρόνια, μόλις γεννήθηκε η μικρή, δεν μπορώ να θέλω κάτι με όλη μου την ψυχή και να μην κάνω στερήσεις γι' αυτή.
- Σε άλλαξε η κόρη...
- Ναι, γελάω περισσότερο!

- Αυτή την κόντρα Σπανούλη-Ομπράντοβιτς πως τη σχολιάζεις;
- Δεν επιτρέπεται να υπάρχει κόντρα. Ο Σπανούλης κέρδισε πάρα πολλά από τον Παναθηναϊκό, από το Μαρούσι, στον Παναθηναϊκό ανδρώθηκε, πήρε χρήματα, δόξα, πρωταθλήματα, θεώρησε το παιδί –είναι στην κουλτούρα του καθενός- ότι πρέπει να παίξει στον Ολυμπιακό. Ο Ομπράντοβιτς δεν πρέπει να ασχολείται με τον Σπανούλη, ούτε ο Σπανούλης με τον Παναθηναϊκό, όλα αυτά είναι εις βάρος του αθλήματος και εις βάρος και των δύο. Έτσι είναι η ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμούν που τους βοηθάς κάπου και υπάρχουν άνθρωποι που δεν το εκτιμούν, δεν λέω για τον Σπανούλη, είναι η κουλτούρα του καθενός.

- Θα φορέσεις ξανά τη φόρμα;
- Κάθε πρωί, φοράω!
- Όχι, για να επιστρέψεις στο γήπεδο...
- Δεν ξέρω, θα δούμε!
- Το λες στην κάμερα ότι μπορεί να επιστρέψεις στα γήπεδα;
- Γιατί να μη γυρίσω; Η πρώτη που θα πανηγυρίσει θα είναι η γυναίκα μου και η κόρη μου.
- Coach, σ’ ευχαριστώ για τη συνέντευξη.
- Να ‘σαι καλά, όλα καλά..