Φέρτε μου ένα Βερολίνο: Η απόλυτη μάχη Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού

Υπάρχει (για όσους το θυμούνται φυσικά) το Τελ Αβίβ, το πρώτο ραντεβού τους σε εκτός των τειχών έδαφος. Τότε που σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό έπαιζαν ακόμη ο Ζάρκο και ο Νικ. Υπάρχει (για τους ίδιους) και η... ρεβάνς στη Σαραγόσα ένα χρόνο μετά. Των τριπόντων του Έντι.

Σαν το Βερολίνο όμως δεν έχει. Μοναδική ήταν κάθε μάχη τους ως εδώ, μ' αυτή αξεπέραστη! Με υποκειμενική αντικειμενικότητα πάντα.

Είναι το πιο πρόσφατο από τ' αναφερθέντα ντέρμπι - 8,5 χρόνια πάνε από τότε - και αναμφίβολα αυτό που έχει καταλάβει μεγαλύτερο χώρο στο σκληρό δίσκο του μυαλού. Άλλο να είσαι 13 ή 14, έφηβος άγουρος, κι άλλο 28, να το έχεις ζήσει δουλεύοντας στο γραφείο... Αμέσως-αμέσως εντοπίζεται διαφορά οπτικής, όχι (μονάχα) μνήμης. Διαφορετικά βιώματα.

Αξίζει, πραγματικά, με αφορμή την αποψινή κόντρα στο ΣΕΦ, να αφιερώσεις λιγότερα από 90 διαδικτυακά λεπτά για να δεις ξανά εκείνον τον πρωτομαγιάτικο αγώνα του 2009. Από το τζάμπολ μέχρι τη λήξη του, ένα κινηματογραφικό φιλμ που δεν αφήνει τη ματιά να λοξοδρομήσει. Αξίζει να τον δεις ξανά για να (συγ)κρίνεις και να συμφωνήσεις πως υπήρξε καθηλωτικός.

Εμείς το κάναμε (όχι πρώτη φορά) και καταλήξαμε (πάλι) στο ίδιο συμπέρασμα για μια σειρά από λόγους. Χάσαμε κάποια στιγμή το μέτρημα, αριθμήστε τους εσείς (και προσθέστε έξτρα)...

Πάμε...

> Τέθηκαν αντιμέτωπες πανάκριβες, σε αγωνιστική αξία και συμβόλαια, ελληνικές ομάδες - από τις ακριβότερες όλων των εποχών. Ακόμη δεν ξέραμε τι θα πει μνημόνια και μηχανισμοί στήριξης, ενώ το Καστελόριζο ήταν απλώς το τετραγωνάκι στο σχολικό χάρτη.

> Το τελικό αποτέλεσμα ορίστηκε στην τελευταία φάση. Κυριολεκτικά και όχι κατ' επίφαση. Ο Γιάννης Μπουρούσης βρέθηκε σε θέση πίβοτ με τον Φώτη στην πλάτη του, αλλά το χουκ βρήκε το μέσα σίδερο της στεφάνης και η μπάλα δεν κατέληξε στο καλάθι. Χιτσκοκικό και γκρανκινιολικό, αν μη τι άλλο, φινάλε...

> Μετά το 18', όταν και ο Ολυμπιακός ισορρόπησε την κατάσταση, σημειώθηκαν οκτώ ισοπαλίες και έγιναν τέσσερις ανατροπές προβαδίσματος! Μια σου και μία μου δηλαδή...

> Βρέθηκαν στο ίδιο γήπεδο, την αρένα του Βερολίνου, 6.000 Έλληνες οπαδοί και δεν κουνήθηκε φύλλο με τα... μαντρόσκυλα διασκορπισμένα πρώτα στους δρόμους και κατόπιν στις κερκίδες. Ούτε κουβέντα, δε, ακούστηκε για τη διαιτησία των Μπραζάουσκας, Αρτεάγα και Ρότσα. Ήμασταν σε διεθνή χωρικά ύδατα γι' αυτό...

> Υπήρχε υψηλό τέμπο, αδιάκοπος ρυθμός, ταχύτατες επιθέσεις, άμεσες αποφάσεις, εντυπωσιακές φάσεις, αλλά και μάχες σώμα με σώμα, νεύρο και δύναμη. Το μπάσκετ, δηλαδή, που θέλουν όλοι να παρακολουθούν, μπάσκετ που χάθηκε στο... δρόμο.

> Ψάχναμε μεταξύ πολλών υποψηφίων, από τους νικητές "πράσινους" δικαιολογημένα, για να να διαλέξουμε τον πραγματικό MVP.

> Στον Παναθηναϊκό συνυπήρχαν τρία από τα κορυφαία γκαρντ της τελευταίας 20ετίας, ο Γιασικεβίτσιους, ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης (ηλικιακή η καταγραφή τους). Μάλιστα ο Ομπράντοβιτς δεν δίσταζε να τους έχει ταυτόχρονα στο παρκέ, σ' ένα κοντό σχήμα που είχε όμως πυρηνική ισχύ. Τέταρτο γκαρντ ήταν ο Νίκολας (ο Χατζηβρέττας δεν έπαιξε καθόλου).

> Οι συνεργασίες του Γιασικεβίτσιους με Πέκοβιτς (στο πρώτο ημίχρονο) και Μπατίστ (στο δεύτερο) ήταν οι πιο άρτιες που έχεις δει. Οι πάσες του Λιθουανού προς τους ψηλούς με κανόνα και διαβήτη.

> Ήταν το τελευταίο Final-4 του Βασίλη Σπανούλη με τα πράσινα. Είχε 11 πόντους στα πρώτα 7 λεπτά της πρώτης περιόδου, τελείωσε με 18 πόντους. Να γιατί ήθελε να είναι ηγέτης...

> Καταλάβαμε πολύ καλά ότι, στα 24 του, ο Γιώργος Πρίντεζης είναι φτιαγμένος για μεγάλα παιχνίδια. Θρασύς, ατρόμητος, στιλάτος.

> Από τα λίγα ματς που ο Τζος Τσίλντρες δικαιολόγησε τα 7 εκατομμύρια δολάρια που πήρε για τον πρώτο χρόνο του συμβολαίου του στον Ολυμπιακό. Προσφέροντάς μας δύο προσωπικές φάσεις βγαλμένες από μπασκετικές ονειρώξεις.

> Το πρώτο ημίχρονο του Λιν Γκριρ ήταν από... άλλο ανέκδοτο! Σκόραρε μ' όποιον τρόπο ήθελε, απ' όπου ήθελε, μ' όποιον αντίπαλο κι αν ήθελε. Μετά έδωσε τη σκυτάλη.

> Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είχε ένα από τα κορυφαία προπονητικά βράδια της καριέρας του. Με λιγότερες επιλογές από τον "Ζοτς", πήγε το ματς στη μία φάση, χάρη στα διάφορα τρικ με ζώνες, την άμυνα του Τσίλντρες στον Σπανούλη για μεγάλο διάστημα ή το δίδυμο πύργων (Βούισιτς-Μπουρούση).

> Όχι ότι δεν το οσμιζόμασταν, μα μάθαμε πως ο Γιασικεβίτσιους θα γίνει προπονητής - πλέον καλός. Έδινε περισσότερες οδηγίες ακόμη κι από τον ίδιο τον Ομπράντοβιτς.

> Εκδηλώθηκε η... τρέλα του πρωτάρη Τεόντοσιτς, ο οποίος έπαιξε ελάχιστα, ούτε τρία λεπτά (2'57''), αλλά στην πρώτη επαφή που είχε με την μπάλα έκανε τα δικά του σουτάροντας (εύστοχο) τρίποντο. Κρατούσε χρόνια αυτή η κολόνια...

Εσείς ποιο ματς ξεχωρίζετε;