Είμαι ερωτευμένος με τον Τεόντοσιτς

Όλα ξεκίνησαν τον Σεπτέμβρη του 2010 στην Τουρκία. Εκεί, είδα για πρώτη φορά τον Μίλος με διαφορετικό μάτι από τους υπόλοιπους μπασκετμπολίστες. Επιτρέψτε μου να τον αποκαλώ "Μίλος",καθώς τα (μπασκετικά) συναισθήματα που μου έχει γεννήσει, με κάνουν να τον νιώθω δικό μου άνθρωπο.

Η γνωριμία

Η γνωριμία μας δεν έγινε σε κάποιο καφέ της Σμύρνης, αλλά στο Μουντομπάσκετ που φιλοξενούσαν οι γείτονές μας. Για να πω την αλήθεια, ούτε εκεί συναντηθήκαμε, αφού εγώ βρισκόμουν στους Αμπελόκηπους και τον παρακολουθούσα πίσω από μια οθόνη τηλεόρασης, την ώρα που εκείνος καθοδηγούσε μαεστρικά την Σερβία μέχρι τον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ. Θα την πήγαινε και τελικό, αν δεν υπήρχε η ξεδιάντροπη αβάντα στους γηπεδούχους από την διαιτησία. Ας περάσω, όμως, στο ψητό και ας περιγράψω έναν έρωτα, που όπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες, είναι μονόπλευρος.

Δεν πιστεύω στον έρωτα με την πρώτη ματιά. Τα συναισθήματα μου για τον Σέρβο πλέι-μέικερ προχώρησαν σιγά σιγά. Τα πρώτα σκιρτήματα ξεκίνησαν με τους αγώνες των ομίλων κόντρα σε Αργεντινή, Αυστραλία, Ανγκόλα, Γερμανία και Ιορδανία, ενώ έγιναν ακόμα πιο έντονα στο συγκλονιστικό ματς των "16" κόντρα στην Κροατία (73-72). Όποιες, όμως, αναστολές είχα για να αφήσω αυτά τα συναισθήματα να με πλημμυρίσουν, ξεπεράστηκαν με αυτό:

Την ώρα που η μπάλα ζύγιζε όσο ο Κρίστιτς και η μάνα του μαζί, ο Μίλος την πήρε, την "βόλταρε", ντρίμπλαρε και λίγο πριν λήξει ο χρόνος της επίθεσης αλλά και του αγώνα, σηκώθηκε και πέταξε την μπάλα από τα οχτώ μέτρα μπροστά στα μούτρα του Καρμπαχόσα. Και; Τιρινίνι, τιρινίνινι! Η Σερβία είχε πλέον προκριθεί στον ημιτελικό όπου θα αντιμετώπιζε τους γηπεδούχους Τούρκους.

Εκεί, όπως προανέφερα, έπεσε διαιτητικό σπρώξιμο στους γηπεδούχους, με αποτέλεσμα με αυτή τη φάση οι γηπεδούχοι να πάρουν το ματς:

Ας μην ξεφεύγω, όμως, από το θέμα. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι ο Μίλος έκανε απίστευτη εμφάνιση. Στο video που ακολουθεί αξίζει να δείτε όχι μόνο τα "ξεκούδουνα" τρίποντα, αλλά κυρίως τις 11 εξωπραγματικές ασίστ που έβγαλε στους συμπαίκτες του:

Ο μπασκετικός "πρίγκηπας" που γίνεται "βάτραχος"

Από τότε άρχισα να τον παρακολουθώ πιο εντατικά σε Ολυμπιακό και ΤΣΣΚΑ. Όμως, αυτό το αγόρι που είχα γνωρίσει με την φανέλα της Σερβίας στα γήπεδα της Τουρκίας, κάθε φορά που έβαζε την φανέλα κάποιου συλλόγου μεταμορφωνόταν από μπασκετικό "πρίγκηπα" σε μπασκετικό "βάτραχο".

Προφανώς, έπαιζε κατά περιόδους καλό μπάσκετ, αφού ήταν βασικός σε δύο από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη, όμως κάθε φορά που η μπάλα βάραινε, εκείνος είχε μεν τα κότσια να την πάρει στα χέρια του, αλλά δεν είχε το καθαρό μυαλό να την στείλει στο καλάθι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχει αναδειχθεί σε ένα από τους μεγαλύτερους losers των Final-4 της Euroleague μετρώντας ήδη 6 συμμετοχές και καμία κατάκτηση. Αυτές του οι επιδόσεις άρχισαν να με ανησυχούν και να με κάνουν να σκέπτομαι μήπως οι εμφανίσεις στην Τουρκία ήταν τυχαίες. Άρχισαν να κλονίζονται τα συναισθήματά μου. Μήπως τα είχα εναποθέσει σε λάθος μπασκετομπολίστα;

Το επιστέγασμα του έρωτα

Στο Μουντομπάσκετ του 2014 η Σερβία μπήκε χωρίς τον τίτλο του φαβορί. Λίγο η απουσία πρόσφατων επιτυχιών, λίγο η ύπαρξη ενός ανθρώπου (βλ. Τζόρτζεβιτς) χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία στον πάγκο και λίγο η ανανέωση της ομάδας, δεν έριχναν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω στους Σέρβους. Εγώ, όμως ήμουν εκεί για τον Μίλος.

Μετά από μερικές "νερόβραστες" ατομικές και ομαδικές εμφανίσεις στον όμιλο η ομάδα του Μίλος, ο οποίος ήταν πλέον ο απόλυτος ηγέτης, βγήκε 4η πάνω από το Ιράν και την Αίγυπτο, τις μόνες ομάδες που κατάφερε να νικήσει σε ένα όμιλο που συμπλήρωναν η Ισπανία, η Βραζιλία και η Γαλλία.

(Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς λέει στους συμπαίκτες του, αλλά είναι φανερό πλέον ποιος ήταν το αφεντικό στην ομάδα)

Στους "16" η Σερβία έμελλε να συναντήσει την Εθνική μας. Έρωτας Vs αιώνιας αγάπης. Προφανώς δεν τέθηκε θέμα για το ποιον να υποστηρίξω. Παρόλα αυτά, ο Μίλος δεν περίμενε την δική μου υποστήριξη. Έκανε τη δουλειά του, όπως πάντα ήξερε να κάνει με την Εθνική του και κατάφερε αρκετά εύκολα να προσπεράσει το εμπόδιο που του έβαλε η δική μας Εθνική.

Στους "8" ο Μίλος έκανε πλάκα στους μισητούς Ισπανούς και στους "4" στους Γάλλους με 24 πόντους και 3 ασίστ:

Για αυτή του την εμφάνιση πήρε τα "εύσημα" και από τους συμπαίκτες του:

Το ματς, όμως, που με έκανε να πιστέψω πως αυτός ο μπασκετικός έρωτας ήταν ο πιο αγνός και ειλικρινής που έχω νιώσει για άνθρωπο πάνω στο παρκέ ήταν ο τελικός με τις Η.Π.Α. Δεν με ενδιαφέρει πόσο ήρθε το συγκεκριμένο ματς. Αυτό που θυμάμαι ήταν άλλο. Θυμάμαι μερικούς Σέρβους και 13 NBΑers να παίζουν αστρονομικό μπάσκετ. Γράφοντας "13" δεν έχω κάνει λάθος, ούτε εννοώ τον Ραντούλιτσα ή κάποιον άλλο Σέρβο που μπορεί να έπαιζε πρόπερσι στο ΝΒΑ και τώρα τον ξεχνάω. Εννοώ, φυσικά τον Μίλος.

Αυτό το αγόρι δεν πάλεψε σαν ίσος τους Αμερικάνους. Είναι πολύ υποτιμητικό για εκείνον ένα τέτοιο στερεοτυπικό σχόλιο. Η εμφάνισή του στο συγκεκριμένο παιχνίδι μου θύμισε κάτι που κάναμε μικροί: Όταν δυο ομάδες που επρόκειτο να παίξουν μεταξύ τους είχαν χαώδη διαφορά δυναμικότητας, η ισχυρή ομάδα έδινε έναν πολύ καλό της παίκτη στην αδύναμη. Ε, ήταν λες και οι Αμερικάνοι πριν την έναρξη του τελικού έδωσαν τον Μίλος στους Σέρβους, ώστε να εξισορροπηθεί κάπως η διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων.

Έβλεπα το πώς έπαιζε και αναρωτιόμουν πως δεν τον έβαλαν στο τέλος του αγώνα οι Αμερικάνοι σε ένα αεροπλάνο να τον πάρουν μαζί τους. Ο άνθρωπος δίδαξε πώς παίζεται η θέση και όχι μόνο δεν φοβήθηκε τους Αμερικάνους, αλλά φάνηκε ότι έπαιξε καλά, γιατί πολύ απλά γούσταρε να παίζει με ισάξιους του.

Κάτι ανάλογο είχε κάνει και με την φανέλα της ΤΣΣΚΑ σε φιλικό κόντρα στους Τίμπεργουλβς, όπου πέτυχε 26 πόντους και έβγαλε 9 ασίστ. Έπαιξε καλά, επειδή αντιμετώπιζε παίκτες του ΝΒΑ και όχι κάποια ευρωπαϊκή ομάδα που ίσως και να σνόμπαρε.

Η εμφάνιση δημοσίου υπαλλήλου

Ακόμα και η εξωτερική εμφάνιση του Μίλος δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Πάντα μου φαινόντουσαν πιο ενδιαφέροντες οι άνθρωποι που μπορεί να ήταν πολύ πετυχημένοι σε έναν τομέα, αλλά δεν το έδειχναν με την εμφάνιση τους. Ο Μίλος είναι η επιτομή της παραπάνω πρότασης. Θα μπορούσε πολύ εύκολα να είναι στην "τρίχα" και να προσέχει τον εαυτό του, αλλά αντ' αυτού κυκλοφορεί με αυτή τη φάτσα:

Τι πιθανότητες θα έδινες ένας τύπος σαν αυτόν να είναι ένας από τους καλύτερους πλέι μέικερ στον κόσμο;

Από πού να ξεκινήσω; Ο άνθρωπος έχει μαλλί που είχαμε τα αγόρια στις αρχές του γυμνασίου όταν δεν είχαμε ακόμα ανακαλύψει την χτένα και το gel. Το βλέμμα; Αυτό το βλέμμα αγελάδας παραπέμπει σε υπάλληλο της ΔΟΥ Κάτω Ραχούλας που είναι έτοιμος να κόψει τις φλέβες του, γιατί δεν του βγαίνει με τίποτα η πασιέντζα. Να μιλήσουμε για την διάθεση; Άνετα συγκαταλέγεται στους αθλητές που δεν τους έχει δει ποτέ κανείς να γελάνε.

Τον άνθρωπο δεν τον ενδιαφέρει τίποτα και αυτό δεν περιορίζεται μόνο στην εμφάνιση του, αλλά και στην συμπεριφορά του. Στο παρακάτω video που τον τραβάνε κάμποσες κάμερες προλαβαίνει μέσα σε 30 δευτερόλεπτα να ξύσει το κεφάλι του, το αυτί του, το μάγουλό του και τον ώμο του. Την ώρα που τα χέρια του δεν φαίνονται στην κάμερα, δεν το θεωρώ απίθανο να ξύνει και το γκαβάλο του.

Τα περί εμφάνισης και συμπεριφοράς θα σε κάνουν είτε να τον μισήσεις, γιατί φέρεται σαν μπουρτζόβλαχος είτε να τον αγαπήσεις, γιατί δεν τον απασχολεί κανείς και τίποτα. Όπως καταλαβαίνετε με κάτι τέτοια τον αγάπησα ακόμα περισσότερο.

Πραγματικός αρχηγός

Αν εξαιρέσουμε τα ματς της ΤΣΣΚΑ με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό κατά την διάρκεια της περασμένης σεζόν, δεν τον είδα κάπου αλλού. Έτσι και αλλιώς τα ματς με την φανέλα της εκάστοτε ομάδας του, δεν μου προκαλούσαν ποτέ ιδιαίτερη αίσθηση. Δύο μέρες νωρίτερα όμως είδα το παρακάτω video και θυμήθηκα γιατί λατρεύω αυτόν τον παίκτη:

Δεν λογάριασε ούτε Τζόρτζεβιτς, ούτε κάμερες ούτε κανέναν και έδειξε ξανά ποιος είναι ο αρχηγός. Μίλος, περιμένω να κάνεις "παπάδες" και φέτος στα παρκέ και να με κάνεις περήφανο!

Διαβάστε ακόμη:

Ο Λεμπρόν πάσχει από ψευδαισθήσεις μεγαλοπρέπειας