Οι συντάκτες του Contra.gr ψηφίζουν το πρόσωπο της χρονιάς

Λούις Σουάρες ο Θέμης Καίσαρης

Προσυπογράφω όσα γράφει ο Τσάρλι για τον Κάρα, δεν υπάρχει λόγος να τα επαναλάβω με ίδια ή άλλα λόγια. Θα προσθέσω στο παζλ των προσώπων αυτό του Λουίς Σουάρες. Ο Ουρουγουανός ήταν παντού τη χρονιά που μας πέρασε.

Ανάγκασε για πρώτη φορά τον ποδοσφαιρικό πλανήτη να παραμερίσει όλες τις αρνητικές συζητήσεις γι'αυτόν όταν τον έβλεπε να ηγείται της Λίβερπουλ και να έχει πάρει σχεδόν μόνος του αιχμάλωτη όλη την Πρέμιερ Λιγκ. Πρώτος σκόρερ, πρώτος σε ασίστ, πρώτος στη δημιουργία ευκαιριών, πρώτος σε ντρίμπλες, πρώτος σε μπαλιές-τρύπες.

Ένα δευτεριάτικο βράδυ μας έδειξε μια πλευρά που δεν είχαμε δει ξανά, όταν έκλαιγε με λυγμούς μετά το Κρίσταλ Πάλας-Λίβερπουλ, κάλυψε το πρόσωπο του για να μην τον βλέπουμε και έφυγε απ'το γήπεδο στην αγκαλιά του Τζέραρντ, σαν μικρό παιδί.

Στο Μουντιάλ αγωνίστηκε τραυματίας, και κατάφερε με ένα πόδι να αποκλείσει μόνος του την Αγγλία, σ'έναν αγώνα που ήταν εθνική υπόθεση για τον ίδιο. Μετά το 2ο γκολ δάκρυσε ξανά στους πανηγυρισμόύς, στον πάγκο και μετά τη λήξη του αγώνα.

Και, κλασικός Λούις Σουάρες, λίγες μέρες αργότερα τα διέλυσε όλα και έγινε το επίκεντρο της αρνητικής κουβέντας όλου του πλανήτη όταν δάγκωσε τον Κιελίνι. Εμείς ψάξαμε να βρούμε γιατί δαγκώνει, ηFIFΑ τον τιμώρησε παραδειγματικά, η Λίβερπουλ τον πούλησε, η Μπαρτσελόνα τον έκανε την πιο ακριβή μεταγραφή της ιστορίας της.

Το 2014 ήταν όλο δικό του, έκανε τα πάντα μέσα σ'αυτό. Το 2015 βρίσκει τον Σουάρες να έχει πετύχει μόνο ένα γκολ στο πρωτάθλημα με την Μπαρτσελόνα και τη Λίβερπουλ να παραπαίει χωρίς αυτόν. Το 2014 αυτή τη στιγμή φαίνεται τόσο μακρινό και για τους δύο.

Αγγελο Αναστασιάδη ο Σταύρος Καραΐνδρος

Η τελευταία γεύση που σου αφήνει το 2014 είναι και αυτή που σου μένει, ο Αγγελος Αναστασιάδης είναι αυτός που θα τον φώναζα στη σκηνή να του έδινα το Οσκαρ γνωρίζοντας πως στον ευχαριστήριο λόγο του θα αναφερόταν στην Παναγιά. Δεν έχει κάνει κάτι το φοβερό για δικαιολογήσει την επιλογή μου και -κυρίως- την απόφασή μου να αφήσω εκτός ονόματα όπως ο Καραγκούνης, ο Σάντος ή ο Αντετοκούνμπο.

Επειδή, όμως, ως αρχισυντάκτης έχω το πλεονέκτημα να γνωρίζω τις επιλογές των συναδέλφων προτού γράψω τη δική μου και επειδή οι περισσότεροι με κάλυψαν, θεώρησα σωστό να διαλέξω τον προπονητή του ΠΑΟΚ. Επειδή έφτασε η πρωτοχρονιά και δεν ξέρουμε τον πρωταθλητή. Επειδή είναι τρέλα να σκέφτεσαι το ενδεχόμενο κατάκτησης του τίτλου από τον ΠΑΟΚ. Επειδή είναι τρέλα να σκέφτεσαι πως θα αντιδράσουν οι φίλαθλοί του. Επειδή θα είναι κατόρθωμα μεγέθους... Εuro 2004 να καταφέρει ο Αγγελος να πάρει πρωτάθλημα με έναν από τους χειρότερους ΠΑΟΚ των τελευταίων ετών. Η Παναγιά μαζί του...

Γιάννη και Θανάση Αντετοκούνμπο ο Τάσος Μαγουλάς

Είναι ...διπλό το πρόσωπο της χρονιάς διότι πολλές φορές μοιάζουν να είναι ...ένα. Το ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία χρόνια, ως εθνικό σπορ, δεν έχει πολλά πράγματα για να πανηγυρίσει ή να διαφημίσει παγκοσμίως. Η εθνική μας περνά από διάφορες στενωπούς και από την Ευρωλίγκα δεν πήραμε κάτι πέρυσι. Άλλωστε εδώ μιλάμε για το πώς μπορούμε να ...περάσουμε το πιο πετυχημένο αθλητικό μας προϊόν παγκοσμίως και όχι στα ευρωπαϊκά όρια. Από πέρυσι ο Γιάννης και φέτος ο Θανάσης φρόντισαν να σηκώσουν τις σημαίες μας στην πιο μεγάλη μπασκετική σκηνή του πλανήτη. Ο μικρός των Μπακς αγώνα με τον αγώνα έπεισε πως αξίζει η επένδυση πάνω του και τώρα, κλείνοντας το 2014 είναι από τους τρεις βασικούς άξονες γύρω από τους οποίους αναπτύσσεται το επιτυχημένο Μιλγουόκι.

Ο Θανάσης είναι κάποια βήματα πιο πίσω, περιμένοντας την ευκαιρία του κάποια στιγμή με τους Νικς, αλλά όσοι θυμούνται την κίνησή του όταν επελέγη να δείξει την κονκάρδα του με την ελληνική σημαία καταλαβαίνει πόσα προσφέρουν αυτά τα παιδιά. Και θα συνεχίσουν να προσφέρουν είτε φορούν την φανέλα της εθνικής είτε με την προσπάθειά τους στο αμερικάνικο μπάσκετ.

Δεν είναι εθνικιστικό το θέμα να βλέπεις την γαλανόλευκη να κυματίζει ή να ακούς για το παιδί από την Ελλάδα. Η επιτυχία του Γιάννη και το πείσμα του Θανάση πρέπει να δείξουν το δρόμο σε όλους τους Έλληνες αθλητές ανεξαρτήτως σπορ. Σε όλους μας. Δύο παιδιά που πέρασαν δύσκολα, που δούλεψαν, που είναι πραγματικοί Έλληνες, σε αυτή την δύσκολη συγκυρία για την χώρα, αποδεικνύουν πως πάντα μπορείς να σηκώνεις ψηλά τις σημαίες σου. Στο μπάσκετ; στον αθλητισμό; Γιατί όχι, αφού εκεί είμαστε πραγματικά σοβαροί και ταλαντούχοι. Ποιος ξέρει ίσως σύντομα να βρεθούν και άλλοι να κυματίσουν ελληνική σημαία σε άλλα πεδία, ακόμα πιο σημαντικά. Η αρχή πάντως γίνεται από δύο παλλικαράκια. Καλή χρονιά

Γιώργο Σαμαρά ο Δημήτρης Κριτής

Τις δέκα πρώτες φορές που παρακολούθησα το βίντεο από το "Σέλτικ Παρκ" δάκρυσα. Δάκρυ­κάθαρση από τη σωρευμένη υπερένταση της καθημερινότητας. Και μετά φόρεσα εκείνο το χαζοχαμόγελο της βωβής ικανοποίησης, για κάτι που δεν με αφορούσε (νομίζεις...). Στη διάρκεια του Μουντιάλ αναπαρήγαγα στο δευτερόλεπτο τις επικοινωνίες του μικρού Τζέι με τον Γιώργο Σαμαρά, αγωνιώντας περισσότερο και από το αποτέλεσμα της εθνικής, για το εάν τελικά θα ταξιδέψει στη Βραζιλία.

Αρκετούς μήνες αργότερα εξακολουθώ να δακρύζω, ακόμη και με τις φωτογραφίες πια, όταν αυτές αποτυπώνουν στο πρόσωπο του μικρού Ιρλανδού, αυτή την εσωτερική αγαλλίαση κάθε που ακουμπά το κεφάλι του στον ώμο του Γιώργου Σαμαρά. Μία αγαλλίαση και εσωτερική ηρεμία που μέχρι σήμερα μου έχει προσφέρει μόνο η αγκαλιά του πατέρα μου. Δεν θα αφήσω το μυαλό μου αναζητήσει τίποτε περισσότερο, τίποτε διαφορετικό, μέσα στο 2014.

Και εύχομαι σε όλο τον κόσμο να γνωρίσει κάποια στιγμή τον δικό του Γιώργο Σαμαρά. Έστω και με το ξεχείλωμα που αναπόφευκτα επιφύλαξαν τα ΜΜΕ...

Μίχαελ Σουμάχερ o Σταύρος Γεωργακόπουλος

Όταν καθόταν πίσω από το κόπκιτ του μονοθεσίου του ήταν μόνος. Μόνος ήταν κι όταν έβλεπε πρώτος την καρό σημαία να κυματίζει λίγο πριν τη γραμμή του τερματισμού. Τον συνόδευαν, όμως, οι ιαχές των φίλων της Formula 1, εκείνων που έτρεχαν μαζί του σε κάθε πίστα, ίδρωναν από αγωνία σε κάθε στροφή και ένιωθαν την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο σε κάθε προσπέραση. Ο Μίχαελ Σουμάχερ εξελίχθηκε σε θρύλο της αυτοκίνησης επειδή τα είχε όλα. Τετράγωνη λογική, ιώβεια υπομονή, ατελείωτη ψυχραιμία και ατσάλινη θέληση.

Ποιος θα το περίμενε ότι αυτός ο ανίκητος αθλητής, πέρυσι τέτοιο καιρό, θα συγκλόνιζε όλο τον πλανήτη με το ξαφνικό του ατύχημα… Ήταν 29 του Δεκέμβρη όταν, για λόγους που δεν έχουν ακόμη διευκρινιστεί, βρέθηκε εκτός πίστας κάνοντας σκι με αγαπημένα του πρόσωπα. Ο άνθρωπος που δεν έχανε ποτέ τον έλεγχο ακόμη και σε ακραίες καταστάσεις μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και για τα εκατομμύρια των πιστών του «πάγωσε» ο χρόνος.

Είναι μία από τις ελάχιστες φορές που ένας άνθρωπος κατάφερε να ενώσει τόσους πολλούς στην πιο δύσκολη διαδρομή της ζωής του. Την ώρα της πιο μεγάλης μάχης δεν «έτρεξε» μόνος. Μαζί του, στο πλευρό του, βρίσκονταν και βρίσκονται όλοι εκείνοι που τον αποθέωναν τις στιγμές της δόξας. Όλοι εκείνοι που πορεύονταν μαζί του, έπαιρναν δύναμη από τη δύναμή του και τον ακολουθούσαν κάθε λεπτό κάθε στιγμή.

Αυτό είναι και το μεγαλείο του αθλητισμού. Το πως ένας μοναχικός καβαλάρης κατάφερε να συσπειρώσει τόσους ανθρώπους σε κάθε άκρο του πλανήτη και να τους κάνει συνοδοιπόρους στο πιο σκοτεινό τούνελ της ζωής του.

Δεν γινόταν, δεν έπρεπε, δεν θα μπορούσε να «φύγει» έτσι ο αδάμαστος Σουμάχερ. Και σήμερα έναν χρόνο μετά, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει μετράει υπέρ του. Ο πιλότος που κατάπινε τα χιλιόμετρα και έμαθε να ζει με τον ίλιγγο βγαίνει νικητής και σε αυτή τη μάχη ζωής έχοντας ατελείωτους συμπαραστάτες. Κάπου, εδώ κοντά, θα φανεί και η καρό σημαία του τερματισμού. Όχι της ζωής του, αλλά της δύσκολης και άνισης μάχης που έδωσε για να κρατηθεί «όρθιος» μέχρι τη γραμμή του τραυματισμού. Θα γυρίσει πάλι δυνατός. Αυτό δείχνουν οι οιωνοί και αυτό εύχονται όλοι όσοι τον αγαπούν και δεν τον έχουν ξεχάσει. Θα γυρίσει και πάλι δυνατός, επειδή κανείς δεν έχασε με τόσους συμμάχους στο πλευρό του. Κι αν το 2014 ήταν η πιο ακραία και η πιο δύσκολη χρονιά της ζωής του, το 2015 αναμένεται να τον βρει ξανά δυνατό να χαιρετά με υψωμένο το δεξί του χέρι εκείνους που ήταν, είναι και θα είναι πάντα στο πλευρό του, επειδή αυτό του αξίζει! Και πώς να χάσει;

Γιώργο Καραγκούνη ο Τσάρλυ

To 2014 σταμάτησε το ποδόσφαιρο μετά από αγώνα υπέρβασης 120 λεπτών ο Γιώργος Καραγκούνης. Ο τελευταίος μεγάλος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο αγώνας με την Κόστα Ρίκα δεν ήταν από τα πραγματικά μεγάλα παιχνίδια που έχει δώσει στην καριέρα του. Για εμένα ήταν και το χειρότερο του στο Μουντιάλ. Στο Ρεσίφε όμως που έμελλε να δώσει και το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του κέρδισε την αναγνώριση του κόσμου.

Ανεξάρτητα συλλογικής προτίμησης όλη η Ελλάδα συγκλονίστηκε βλέποντας των 37 ετών Καραγκούνη να δίνει για 120 λεπτά κατάθεση ψυχής και να είναι ο πρώτος παίκτης σε χιλιόμετρα της Εθνικής μας ομάδας. Ο Καραγκούνης εκτός από κατάθεση ψυχής που έδωσε στο χορτάρι, άλλαξε και την ιστορία της Εθνικής μας στο Μουντιάλ. Ο Φερνάντο Σάντος άργησε πολύ να τον βάλει με την Κολομβία, δεν τον ξεκίνησε με την Ιαπωνία και την ώρα που μπήκε παίζοντας με παίκτη λιγότερο με την Ιαπωνία μοιάζαμε αποκλεισμένοι. Η είσοδος του άλλαξε το τουρνουά. Επανέφερε την μαχητική, ψυχή, έδωσε πίστη αλλά και τρεξίματα. Πιθανότατα να μην υπάρχει προηγούμενο αλλά η Εθνική μας είναι η μοναδική ομάδα στον πλανήτη που η είσοδος ενός 37άρη την έκανε πιο γρήγορη.

Ο Καραγκούνης με την Ακτή Ελεφαντοστού θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπός που πέτυχε το καλύτερο γκολ στο Μουντιάλ. Η βολίδα του όμως με την Ακτή κατέληξε στο δοκάρι. Το πρόσωπο της χρονιάς δεν είναι μόνο για αυτά που έχει πετύχει ο Καραγκούνης. Αλλά γιατί μέσα στο 2014 είχαμε την δυνατότητα να αντιληφθούμε το πόσο άδεια είναι η Εθνική χωρίς αυτό. Στην πράξη διαπιστώσαμε πόσο καθοριστική ήταν όλα αυτά τα χρόνια η συμβολή του στις επιτυχίες της Εθνικής και πόσο δύσκολη υπόθεση είναι η επόμενη ημέρα χωρίς αυτόν.

Ο Γιώργος Καραγκούνης για εμένα είναι το πρόσωπο που σημάδεψε το 2014 τόσο με την παρουσία του στα γήπεδα όσο και με τα όσα ακολούθησαν το διάστημα που σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Ο κόσμος το αντιλήφθηκε και στα παιχνίδια με Β. Ιρλανδία και Ν. Φαρόε φώναζε το όνομα του. Ο ίδιος μπορεί να μην το χάρηκε αλλά ο κόσμος έδειξε με αυτόν τον τρόπο την αναγνώριση του. Και σε δύο βραδιές απογοήτευσης, βρήκε στο πρόσωπο του Καραγκούνη έναν θετικό τρόπο να δείξει την δυσφορία του. Το 2014 μπήκε επίλογος σε μία τεράστια καριέρα και ο ίδιος από το νέο του πόστο καλείται να βρει την λύση για την επόμενη ημέρα της Εθνικής.

Γιάννη Αντετοκούνμπο ο Κώστας Κεφαλογιάννης

Τον μάθαμε ουσιαστικά και τον αγαπήσαμε το 2013. Ωστόσο μέσα στο 2014 ο Αντετοκούνμπο πέρασε από το στάδιο του παίκτη με λαμπρές προοπτικές, στο στάδιο του ανερχόμενου σταρ. Τη δεδομένη στιγμή, το "Greek Freak" αποτελεί έναν από τα πιο ενδιαφέροντα πρότζεκτ του ΝΒΑ, τον δημοφιλέστερο παίκτη των Μπακς, μόνιμο θαμώνα στα ημερήσια και στα εβδομαδιαία χάι-λάιτ του καλύτερου πρωταθλήματος στον κόσμο, μια ανερχόμενη δύναμη και σε αγωνιστικό και σε εμπορικό επίπεδο.

Και όλα αυτά ο Γιάννης τα αντιμετωπίζει ψύχραιμα, με χαμόγελο και ταπεινότητα, δηλώνοντας διαρκώς και σε όλους τους τόνους πόσο αγαπάει την Ελλάδα και την Εθνική Ανδρών, με την οποία πήγε και στην πρώτη του μεγάλη διοργάνωση το περασμένο καλοκαίρι. Να γιατί είναι -για εμένα - το πρόσωπο της χρονιάς, όσο αφορά την εγχώρια πραγματικότητα. Διότι αποδεικνύει ότι ακόμα και σε μια από τις χειρότερες στιγμές της μεταπολεμικής ιστορίας της, εν μέσω μίσους, άναρθρων κραυγών, ισοπεδωτικής οργής, επέλασης της βαρβαρότητας, ετούτη εδώ η χώρα διατηρεί τη μοναδική ικανότητα να εμπνέει αγάπη. Με εκπλήσσει, με ευχαριστεί, τον ευχαριστώ...

Μάνουελ Νόιερ ο Νίκος Γιαννόπουλος

Στα 28 του χρόνια, μικρή ηλικία για τερματοφύλακα, ο Μάνουελ Νόιερ δημιουργεί το δικό του προσωπικό μύθο στον αχανή χώρο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Τα κατορθώματά του μέσα στο 2014 ήταν απολύτως χειροπιαστά και απολύτως μεγαλοπρεπή. Παγκόσμιος πρωταθλητής με τη Γερμανία (για πρώτη φορά στην καριέρα του), καλύτερος τερματοφύλακας του Μουντιάλ της Βραζιλίας, πρωταθλητής και Κυπελλούχος Γερμανίας με την υπερηχητική Μπάγερν του Πεπ Γκουαρδιόλα, υποψήφιος για τη Χρυσή Μπάλα, μαζί με τους λαμπερούς σταρ Λιονέλ Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο.

Το κυριότερο όμως είναι άλλο. Κατά τη διάρκεια του χρόνου που φεύγει, ο Νόιερ άλλαξε τα δεδομένα της θέσης του τερματοφύλακα, απέδειξε ότι και ο γκολκίπερ μπορεί να γίνει αρτίστας, τρόπο τινά. Η παροιμιώδης ικανότητά του στο παιχνίδι έξω από το τέρμα, η προτίμησή του στις ντρίμπλες και στις κινήσεις λίμπερο και η ταχύτητά του απλώς δεν συναντώνται σ' άλλον τερματοφύλακα παρά μόνο στο θηριώδη, γεννημένο στον Γκελζενκίρχεν, πορτιέρο. Το 2014 ήταν έτος Νόιερ.

Κόμπε Μπράιαντ ο Γιάννης Ζωιτός

Ο Θέμης (ο) Καίσαρης (λατρεύει να) τον μισεί και δεν σηκώνει κουβέντα. Ανήκει στο κλαμπ αυτών που θα "λογομαχήσουν" μέχρι τελικής πτώσεως με τους φανατικούς οπαδούς του. Ανεξάρτητα πάντως από τη γνώμη του καθενός για τον πολυσυζητημένο Κόμπε Μπράιαντ, δεν αμφισβητείται ότι το 2014 ήταν μία χρονιά που τον σημάδεψε και τη σημάδεψε ανεξίτηλα. Απ' όποια οπτική κι αν το εξετάσουμε, εντός ή εκτός παρκέ, ο "Black Mamba" υπήρξε ένα από τα λίγα πρόσωπα που απασχόλησαν τόσο πολύ έναν ολόκληρο κόσμο, όχι μόνο τον πορτοκαλί. Ξεχνάμε το συμβόλαιο που υπέγραψε πέρυσι τέτοια (πάνω-κάτω) εποχή και τον μετέτρεψε αυτομάτως στον πλουσιότερο παίκτη μπάσκετ του πλανήτη και επικεντρωνόμαστε αποκλειστικά σε ό,τι συνέβη από την 1 Ιανουαρίου.

Ο Μπράιαντ, με καρδιά λεόντων, δεν λύγισε από το νέο σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο (που ήρθε αμέσως μετά το χειρουργείο στον αχίλλειο) και το γεγονός ότι δεν έπαιξε καθόλου στο δεύτερο μισό της σεζόν. Με πίστη στις ικανότητές του, δούλεψε με τους γιατρούς, κυρίως δε με τον εαυτό του, και επέστρεψε υγιής παίρνοντας ξανά θέση στην πρώτη γραμμή του πυρός. Εγωιστής, γιατί δεν θέλει να χάνει, αλλά μπροστάρης. Ούτε ζήτησε να φύγει από τους Λέικερς για ακόμη ένα πρωτάθλημα, όταν κατάλαβε ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Στρατηγός και στρατιώτης μαζί. Δεν ήταν συμβιβασμός για τα χρήματα που παίρνει, ήταν απόφαση ζωής να κλείσει την καριέρα του στην ομάδα για χάρη της οποίας στύλωσε τα πόδια για να πάει όταν ήταν ακόμη ένα 18χρονο αμούστακο παιδί, στην ομάδα που τον έκανε ό,τι είναι σήμερα και ο ίδιος την (ξανα)έκανε πρωταθλήτρια.

Ηγέτης πραγματικός, με τα καλά και τ' άσχημα που συνοδεύουν τη μεγάλη του μπάσκετ σχολή, έγινε ο τρίτος σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ (πίσω μόνο από Τζαμπάρ, Μαλόουν) και η καθολική αναγνώριση που ακολούθησε ήταν ένα παραπάνω παράσημο στην κιτρινομώβ στολή του. Ακόμη και η -αρνητική- πρωτιά στη λίστα με τους πιο "άστοχους" παίκτες ενισχύει το μύθο του. Τον Τζον Χάβλιτσεκ προσπέρασε, όχι κάποιον τυχαίο.

Μάικλ Γκαρσία ο Κώστας Μπράτσος

Τι δουλειά μπορεί να έχει ένας πρώην ομοσπονδιακός εισαγγελέας της Νέας Υόρκης με το παγκόσμιο ποδόσφαιρο; Ό,τι δουλειά μπορεί να έχει ο Αριστείδης Κορέας με τη Super League. Οι ειδήσεις που περιελάμβαναν το όνομα του Αμερικανού νομικού συνήθως περνούσαν στα ψηλά από πολλά ΜΜΕ (εντός κι εκτός Ελλάδας), αφού δεν είχαν την αίγλη των ρεκόρ του Λιονέλ Μέσι και του Κριστιάνο Ρονάλντο. Παρ' όλα αυτά, οι ίδιες ειδήσεις ήταν οι πιο σημαντικές των τελευταίων δεκαετών για τον "βασιλιά των σπορ". Ή τουλάχιστον θα μπορούσαν να γίνουν.

Ο Γκαρσία προσλήφθηκε από τον Ζεπ Μπλάτερ και τη FIFA για να διερευνήσει την ανάθεση των Παγκοσμίων Κυπέλλων 2018 και 2022 σε Ρωσία και Κατάρ αντιστοίχως. Σε περίπτωση που γινόταν σωστή δουλειά, τότε το αξίας 210.000.000 ευρώ αρχηγείο της FIFA στη Ζυρίχη θα γκρεμιζόταν συθέμελα. Ίσως και κυριολεκτικά. Μόνο που εσκεμμένα ή μη, η επιθυμία του Μπλάτερ για "λευκή" έρευνα έγινε πραγματικότητα.

Τον Σεπτέμβριο του 2014, ως πρόεδρος του ερευνητικού τμήματος της (θεωρητικά αναδιαρθρωμένης) Επιτροπής Δεοντολογίας της FIFA, ο Γκαρσία παρέδωσε το 430σέλιδο πόρισμά του στο δικαιοδοτικό τμήμα της Επιτροπής, όπου προΐστατο ο διακεκριμένος δικαστής Χανς Γιόαχιμ Έκερτ. Αυτός με τη σειρά του δημοσιοποίησε στις 13 Νοεμβρίου την 42σέλιδη περίληψη των ευρημάτων του, μετά από την εξέταση του πορίσματος Γκαρσία. Ρωσία και Κατάρ απαλλάχθηκαν από κάθε κατηγορία, βάσει της σύνοψης. Η FIFA πανηγύριζε, αλλά ώρες μετά από τη δημοσιοποίηση της περίληψης Έκερτ, ο Γκαρσία πέρασε στην αντεπίθεση, θεωρώντας εσφαλμένα τα συμπεράσματά του. Η FIFA απέρριψε με κάθε τρόπο τις αιτιάσεις του Γκαρσία, ο οποίος παραιτήθηκε από το αξίωμά του στις 17 Δεκεμβρίου.

Όπως αποφασίστηκε, η εκτελεστική επιτροπή της FIFA θα δημοσιοποιήσει μία "νομικά κατάλληλη έκδοση" του πλήρους πορίσματος Γκαρσία. Κοινώς, μία τρύπα στο νερό, αφού η έρευνα του Αμερικανού ήταν περισσότερο μία παρωδία, που στηρίχθηκε στη διάθεση των υπόπτων να συνεργαστούν, δίχως κανένα νομικό φόβητρο.

Έτσι, για παράδειγμα, η ρωσική επιτροπή διεκδίκησης του Μουντιάλ 2018 δεν παρείχε ποτέ στον Γκαρσία τους υπολογιστές που χρησιμοποιήθηκαν την περίοδο της ανάθεσης, διότι -όπως ισχυρίστηκαν οι αρμόδιοι- είχαν αποκτηθεί μέσω leasing, επεστράφησαν και η ιδιοκτήτρια εταιρία τους κατέστρεψε... Από τους 11 άντρες που ψήφισαν για το 2018 και το 2022 και δεν είναι πλέον στην εκτελεστική επιτροπή της FIFA, μόλις 5 απάντησαν στις ερωτήσεις του Γκαρσία και 2 δεν εντοπίστηκαν καθόλου. Αυτά και άλλα πολλά ήταν τα "στοιχεία" βάσει των οποίων συντάχθηκε η έρευνα που θα άλλαζε το ποδόσφαιρο...

Γιώργο Καραγκούνη ο Τόλης Χορτάτος

Το 2014 έμελλε να είναι η τελευταία χρονιά που ο Γιώργος Καραγκούνης υπηρέτησε το ποδόσφαιρο μέσα από τους αγωνιστικούς χώρους. Ο "τυπάρας" το πρωί της Παρασκευής 26 Σεπτεμβρίου πήρε τη μεγάλη απόφαση να κρεμάσει τα παπούτσια του, γράφοντας την τελευταία σελίδα στο βιβλίο της ποδοσφαιρικής του καριέρας μετά από 18 χρόνια στα γήπεδα. Λίγο καιρό πριν οδηγούσε την Εθνική Ελλάδας στις "16" καλύτερες ομάδες του κόσμου στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας, διάκριση ανεπανάληπτη για τα δεδομένα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είχε προηγηθεί η καταλυτική συνδρομή του στην πορεία για την κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης στο Euro του 2004, ενώ στη διάρκεια της παρουσίας του στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, ευτύχισε να δώσει το παρών σε 6 μεγάλες διοργανώσεις.

Η προσφορά του στο ελληνικό ποδόσφαιρο έτυχε καθολικής αναγνώρισης, τόσο από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού τον οποίο υπηρέτησε πιστά για όσο καιρό αγωνίστηκε στην Ελλάδα, αλλά και από τους αντιπάλους οπαδούς. Οι τελευταίοι μήνες του 2014 τον βρήκαν σε ένα πόστο ποδοσφαιρικό μεν, διαφορετικό όμως από ό,τι είχε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια, αναλαμβάνοντας χρέη "Διευθυντή Ποδοσφαίρου" των εθνικών ομάδων. Τα πρώτα του "βήματα" στη νέα σελίδα του επαγγελματικού βίου του ωστόσο δεν κύλησαν όπως θα περίμενε, αφού συνδυάστηκαν με τα σερί ανεπιτυχή αποτελέσματα της Εθνικής Ελλάδας στα προκριματικά του Euro 2016. Όπως και να 'χει το 2014 ήταν μια χρονιά σταθμός, για τον ρέκορντμαν συμμετοχών με τη γαλανόλευκη φανέλα.

Δημήτρη Μελισσανίδη ο Άκης Γεωργίου

H καθημερινότητα της ΑΕΚ σε διοικητικό και ποδοσφαιρικό επίπεδο είναι τόσο -πρωτόγνωρα- ήπια και ήρεμη που είναι να δυσκολεύεται κανείς να επιλέξει το πρόσωπο που τη σημάδεψε περισσότερο τη χρονιά που εκπνέει σε μερικές μέρες. Εντελώς δικαιωματικά, το… βραβείο του προσώπου της χρονιάς μπορεί να πάρει μόνο ένα πρόσωπο. Εκείνο που διαταράσσει την ηρεμία και ταρακουνάει πού και πού τα νερά.

Οι χαρακτηριστικές -από τα 90s- εκρήξεις του Δημήτρη Μελισσανίδη έχουν τη δική τους σημασία και δεν περιορίζονται μόνο στο "κιτρινόμαυρο" ρεπορτάζ αλλά προκαλούν… ρίχτερ πανελλαδικής εμβέλειας. Λίγο ο ιδιαίτερος τρόπος που το αφεντικό της ΑΕΚ προσεγγίζει την πραγματικότητα, λίγο οι ατάκες του και το γεγονός ότι καταφέρνει να είναι ο σταρ της ομάδας κλέβοντας τη δόξα από όλους τους υπόλοιπους που απαρτίζουν τον σύλλογο, δεν θα μπορούσαν παρά να ανεβάσουν τον ισχυρό άνδρα της "Ένωσης" στο βάθρο του προσώπου της χρονιάς.

Ο Μελισσανίδης δεν μιλάει συχνά, αλλά όταν το κάνει τα κοντέρ στους μετρητές των αθλητικών site ανεβάζουν μηδενικά και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων… ξεθάβουν τα τσεκούρια του πολέμου ανάλογα με τη σκοπιά που αντιλαμβάνεται η καθεμία την πραγματικότητα. Τα ντεσιμπέλ πιάνουν κόκκινο σε σκούρα απόχρωση, όπως συνέβη και στην τελευταία συνέντευξη Τύπου του αφεντικού της ΑΕΚ.

"Ξεχωρίζω" σημαίνει ότι αναγνωρίζω σε κάποιον ότι δεν ενεργεί όπως όλοι οι υπόλοιποι. Ο Μελισσανίδης πληροί με το παραπάνω τη συγκεκριμένη προϋπόθεση. Δεν ενεργεί, όντως, όπως κάποιος άλλος. Απλά συνεχίζει το δικό του μοτίβο. Αφού διαπίστωσε πως το να πάει το ποδόσφαιρο στη λογική της δεκαετίας του ’90 δεν είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, αποφάσισε να φέρει ο ίδιος τη δεκαετία του ’90 στο 2014. Με την παρουσία και τη φιλοσοφία του η οποία είναι all time classic. Έχει απήχηση. Από τη μία με τους ΑΕΚτζήδες να αναπολούν τα παλιά, τους δημοσιογράφους να μην βαριούνται πια στις συνεντεύξεις Τύπου και από την άλλη με την… απέναντι (ως προς στον Μελισσανίδη) πλευρά να εκνευρίζεται. Σημασία έχει να μην περνάς ποτέ απαρατήρητος. Αδιάφορος δηλαδή. Γιατί τότε, μπορεί να μην σε θεωρούσε κανείς, το πρόσωπο της χρονιάς.

Ντιέγκο Σιμεόνε ο Μάνος Ανδρουλάκης

Κληθείς να εργαστεί με πολύ μικρό μπάτζετ, εν συγκρίσει με τις ομάδες του clásico και δεδομένου ότι είχε προηγηθεί η αποχώρηση του καλύτερου παίκτη Ρανταμέλ Φαλκάο, ούτε ο πιο αισιόδοξος φίλος των "ροχιμπλάνκος" δεν θα μπορούσε να φανταστεί τι θα συμβεί το 2014.

Ο Ντιέγκο Σιμεόνε ήταν ο βασικός πρωταγωνιστής ενός υπέροχου ποδοσφαιρικού παραμυθιού. Απέφυγε τον κακό λύκο (Μπαρτσελόνα) χάρη στην κεφαλιά του Ντιέγκο Γκοντίν, κατακτώντας το ισπανικό πρωτάθλημα κι έριξε χαλίκια σαν τον Κοντορεβιθούλη για να μην χαθεί στην πορεία προς τον τελικό του Champions League. Αν, μάλιστα, η Σταχτοπούτα (Ρεάλ) αργούσε λίγο παραπάνω να βρει το γοβάκι της στο "Λουζ" (με το γκολ του Σέρχιο Ράμος στο 93'), τότε "θα ζούσαν αυτοί καλά και η Ατλέτικο καλύτερα".

Μέχρι τις 17 Μαΐου 2014, μόνον η Βαλένθια του Ράφα Μπενίτεθ είχε καταφέρει να σπάσει το δίπολο Ρεάλ-Μπαρτσελόνα στον 21ο αιώνα. Ο παθιασμένος τεχνικός δεν διέθετε τους καλύτερους παίκτες, αλλά πέτυχε να δημιουργήσει το πιο γενναίο σύνολο. Ένα σύνολο που αποτελείτο από ποδοσφαιριστές έτοιμους να τα δώσουν όλα για τους συμπαίκτες τους και τον ίδιο.

Ο Μιράντα έπαιζε και για τον Γκοντίν, ο Γκοντίν έπαιζε και για τον Μιράντα, αμφότεροι πάλευαν για να μην απειληθεί ο Κουρτουά, οι Γκάμπι, Αρντά, Ραούλ Γκαρθία, Κόκε, ξεδίπλωναν την Ατλέτικο με περισσή μαεστρία, οι Ντιέγκο Κόστα και Βίγια τρομοκρατούσαν τις αντίπαλες άμυνες κ.ο.κ. Το δε περίφημο κενό του Φαλκάο είχε καλυφθεί από τον... Σιμεόνε.

Ο Αργεντινός ενδεχομένως να μην καταφέρει να κερδίσει το βραβείο του κορυφαίου προπονητή της χρονιάς, καθώς ο Κάρλο Αντσελότι κατέκτησε την Décima κι ο Γιόαχιμ Λεβ το Παγκόσμιο Κύπελλο. Απέδειξε όμως, ότι τα ποδοσφαιρικά παραμύθια έχουν δράκο. Ενίοτε, βγάζουν και φλόγες...

Γιάννη Αντετοκούνμπο η Μαρίνα Στρίγγα

Αν κάτι είναι σίγουρο για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, είναι πως έχει άστρο. Την άνοιξη του 2013, ο 18χρονος ακόμα Γιάννης έπαιζε στον Φιλαθλητικό, δεν είχε καμία εμπειρία από Α1, είχε αδυναμίες και λίγοι ήταν εκείνοι που γνώριζαν το όνομά του. Ενάμιση χρόνο μετά έχει κάνει τους πάντες να μιλούν γι'αυτόν, κι ας μην ξέρουν να προφέρουν το "Αντετοκούνμπο".

Το 2014 ήταν σίγουρα η χρονιά του. Όχι μόνο γιατί ολοκλήρωσε την πρώτη του σεζόν στο NBA, αποδεικνύοντας πως δεν τον τρομάζουν τα βαθιά νερά στα οποία κλήθηκε τόσο νωρίς να κολυμπήσει αλλά και γιατί η εξέλιξή του ήταν τρομακτική, παίρνοντας και μια πρώτη "γεύση" από την Εθνική ανδρών. Και τα πήγε περίφημα. Ενθουσιασμός, αγάπη για το παιχνίδι, ψυχή και τεράστιες προοπτικές. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το "κόουτς, μη με βγάλεις" που είπε στον Φώτη Κατσικάρη στο ματς με την Σερβία στο Ευρωμπάσκετ;

Η Εθνική αποκλείστηκε αλλά η... παραμυθένια ζωή του Γιάννη συνεχίστηκε. Φέτος έχει ξεκινήσει καλύτερα τη σεζόν με τους Μπακς, κοιτάει στα μάτια τα μεγαλύτερα ονόματα του NBA και δεν έχει αφήσει Top 10 που να μην βρίσκεται μέσα. Στο Μιλγουόκι μάλιστα, φαίνεται πως είναι ο παίκτης πάνω στον οποίο η ομάδα χτίζει το μέλλον της. Και είναι μόνο 20. Το 2014 ήταν η χρονιά του λοιπόν. Κι αν συνεχίσει έτσι, ποιος ξέρει, μπορεί να είναι και το 2015.

Γιώργο Σαμαρά ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης

Ο πρώην επιθετικός της Σέλτικ κατάφερε να συγκινήσει ολόκληρο τον φίλαθλο κόσμο όταν κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών των "Καθολικών" για την κατάκτηση του πρωταθλήματος Σκωτίας τον περασμένο Μάιο, πήρε στην αγκαλιά του έναν μικρό φίλο της ομάδας με ειδικές ανάγκες που βρισκόταν στις πρώτες σειρές του "Σέλτικ Παρκ". Ο Σαμαράς πιθανότατα δεν κατάλαβε εκείνη την στιγμή πόσο μεγάλο ήταν αυτό που έκανε, πόση δύναμη και χαρά έδινε στον μικρό Τζέι, σηκώνοντάς τον στα χέρια του.

Το VIDEO φυσικά του Έλληνα ποδοσφαιριστή με τον μικρό στην αγκαλιά, έκανε τον γύρο του κόσμου, με τα σχόλια να είναι ιδιαίτερα τιμητικά για την κίνηση του. Μία κίνηση που περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το ήθος και τα μηνύματα που πρέπει να περνάει ο αθλητισμός. Το κρίσημο γκολ δε που πέτυχε ο Σαμαράς στο Μουντιάλ της Βραζιλίας κόντρα στην Ακτή Ελεφαντοστού, "χαρίζοντας" μια ιστορική πρόκριση στην Εθνική, έκανε εκατομμύρια Έλληνες να βγουν στους δρόμους, αλλά και εκατομμύρια ξένους να συζητούν το όνομά του. Αλλά έκανε βεβαίως και τον μικρό Τζέι να ξεχάσει τα πάντα για μερικά λεπτά και να πανηγυρίσει σαν Έλληνας μπροστά από την τηλεόρασή του.

Να σημειωθεί τέλος πως η κίνηση του ΠΣΑΤ να καλέσει τον Τζέι προκειμένου δώσει το βραβείο "αθλητικής προσφοράς και ήθους" στο είδωλό του ήταν απόλυτα σωστή. Αναμφίβολα, ο Σαμαράς μας έδειξε πως το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε στο χορτάρι, κάτι που σπάνια αντιλαμβανόμαστε στην Ελλάδα.

Ντιέγκο Σιμεόνε o Hλίας Καλλονάς

Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα αρκετά να επιλέξω το πρόσωπο της χρονιάς. Ήταν τόσοι πολλοί οι πρωταγωνιστές σε όλα τα αθλήματα που είναι άδικο να πρέπει να ξεχωρίσεις κάποιον. Αφού όμως πρέπει να επιλέξω έναν, αυτός είναι ο Ντιέγκο Σιμεόνε. Ο Αργεντινός προπονητής, κατά τη γνώμη μου, άλλαξε τη σύγχρονη ιστορία της Ατλέτικο Μαδρίτης. Έκανε κάτι που τα προηγούμενα χρόνια έμοιαζε όνειρο… απατηλό. Κατάφερε να μπει ανάμεσα στα δύο μεγαθήρια της Ισπανίας, Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα, "χτυπώντας" στα ίσα όλα τα τρόπαια που διεκδίκησε και έκανε όλη η Ευρώπη να μιλάει για τους "ροχιμπλάνκος". Δημιούργησε ένα οικοδόμημα, που παρά τις όποιες προσθαφαιρέσεις κατάφερε να σταθεί σε υψηλό επίπεδο και να ακολουθήσει πιστά το πλάνο του. Μία ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, με συγκεκριμένους ρόλους, με πίστη στο πλάνο του προπονητή και με αγωνιστική "συνέπεια" καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς.

Πήρε το πρωτάθλημα Ισπανίας μέσα στο "Καμπ Νόου" επί της Μπαρτσελόνα, ενώ βρέθηκε έναν… Σέρχιο Ράμος μακριά από την κατάκτηση του Champions League, πραγματοποιώντας μία ονειρεμένη χρονιά, η οποία όμως δεν ήταν θέμα συγκυριών, αλλά σωστής και σκληρής δουλειάς. Τη φετινή αγωνιστική περίοδο, σε μία κομβική χρονιά, δείχνει πως δεν ήταν απλά ένα "πυροτέχνημα", καθώς βρίσκεται μέσα σε όλους τους στόχους και έτοιμη να πραγματοποιήσει κάτι ανάλογο με πέρυσι. Ο Σιμέονε έχει "μπολιάσει" στην ομάδα την αύρα του νικητή και αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμά του. Πολλοί προπονητές μπορούν να βελτιώσουν μία ομάδα, αλλά ελάχιστοι μπορούν να αφήνουν το στίγμα τους. Ο "Τσόλο" είναι ένας από αυτούς.